Κάποιοι το λένε ακόμα «Ωδείο» και κάποιοι άλλοι «τζαμί».
Όπως και αν το αποκαλούν όμως,παραμένει μια κοιτίδα πολιτισμού, αφού στέγασε τον πολυσήμαντο πάλαι ποτέ Σύνδεσμο για τη Διάδοση των Καλών Τεχνών, που βραβεύτηκε μάλιστα και από την Ακαδημία Αθηνών για τη δράση του.
Η ίδρυση του Συνδέσμου αξίζει να αναφέρεται, γιατί εκτός από τη μεγάλη του ιστορική σημασία, αποτελεί κι ένα ζωντανό παράδειγμα, πως ένας τόπος πάει μπροστά, όταν οι παράγοντές του ξέρουν να ακούνε και να δέχονται απόψεις κι ας προέρχονται από ανθρώπους χωρίς εμπειρία ζωής.
Βρισκόμαστε στα 1930. Κρίνεται απόλυτα αναγκαία η ανάγκη μιας ορχήστρας, γιατί την περίοδο αυτή οι χοροί γίνονται με γραμμόφωνα, των οποίων τα ελατήρια συχνά σπάζουν.
Η πόλη χρειαζόταν άμεσα έναν αρχιμουσικό όπως ήταν παλαιότερα ο Φούντας και ο Παρίδης.
Ένας από τους πιο δραστήριους Ρεθεμνιώτες, ο δικηγόρος Νίκος Ανδρουλιδάκης, από τους μετέπειτα ήρωες της Αντίστασης, παίρνει πρωτοβουλία και καλεί σε σύσκεψη όλους τους πολιτιστικούς παράγοντες της εποχής. Επίσκοπο Τιμόθεο, Εμμ. Σαουνάτσο, Μιχαήλ Πρεβελάκη, Ιωάννη Φώτιο, Εμμ. Λινοξυλάκη, Γεώργιο Δαφέρμο, Γεώργιο Τσουδερό, Πιέρ Γκοντράντ, Ανδρέα Βενιέρη, Εμμ. Τσάκωνα, Πολύβιο Τσάκωνα, Γεώργιο Τζανουδάκη, Ευαγγ. Δρανδάκι, Φερενίκη Βαλαρή, Λάουρα Σωτήρχου, Γεωργία Ζακάκι, Λέλα Κούνουπα, Δανάη Σταυρουλάκη, Νίνα Χαλκιαδάκη Εμμ. Ψυμικό, Ευαγγ. Φουντουλάκη και Ευάγγελο Νησιανάκη.
Η παρουσία και των κυριών δείχνει πως έχει καταφέρει πια η γυναίκα να πείσει για τις ικανότητές της και στο κοινωνικό γίγνεσθαι, μέσα από τη δράση του Συλλόγου Κυριών και Λυκείου των Ελληνίδων.
Στην αρχή βέβαια τέθηκε πρόβλημα τόπου συνάντησης, αφού δεν υπήρχαν αίθουσες, αλλά δέχτηκε να φιλοξενήσει τη σύσκεψη ο συνταγματάρχης Κωνσταντίνος Γεωργαντάς στα γραφεία της Στρατιωτικής Λέσχης κι έτσι την ορισμένη ώρα ήταν όλοι οι προσκεκλημένοι παρόντες.
Γίνεται ευρεία ανταλλαγή απόψεων, ακούγονται γνώμες πολλές αλλά όλα συγκλίνουν στη δημιουργία μιας νέας Φιλαρμονικής όπως αυτή που ξεκίνησε αρχές του αιώνα
Κι ενώ τείνει να καταλήξει η σύσκεψη στην επιλογή ενός μουσικοδιδασκάλου, κάποια στιγμή ο νεότερος της συντροφιάς ο φαρμακοποιός Ευάγγελος Νησιανάκης, ζητά το λόγο για διατυπώσει μια διαφορετική άποψη.
Όπως είπε, το ζήτημα της μουσικής μόρφωσης δεν λύνεται με έναν μουσικοδιδάσκαλο, που θα διδάξει μαντολίνο, βιολί λίγο πιάνο και ελάχιστη θεωρία. Στην καλύτερη περίπτωση η λύση αυτή θα οδηγήσει σε μια ορχηστρούλα κατάλληλη για χορούς, καλύτερη φυσικά από τη λύση του γραμμοφώνου, αλλά άσχετη με τη μουσική παιδεία. Η σύσκεψη κατέληγε, όπως τόλμησε να τονίσει, σε μια πρόχειρη λύση που είχε και ημερομηνία λήξης, αν ο μουσικοδιδάσκαλος δεν θα ήθελε να παραμείνει περισσότερο.
Αυτό που χρειαζόταν, κατέληξε ο νεαρός Νησιανάκης ήταν ένα Ωδείο που θα δίδασκε επίσημα και επιστημονικά μουσική. Πρότεινε καταλήγοντας να γίνει και στην πόλη μας ένα παράρτημα του Ελληνικού Ωδείου των Αθηνών, με την ίδρυση Συνδέσμου Διαδόσεως Καλών Τεχνών όπως έγινε στα Χανιά.
Αυτά είπε ο Ευάγγελος Νησιανάκης και μόνος του τα άκουσε.
Σιγά τώρα άνθρωποι που «άσπρισαν» παράγοντας πολιτισμό να δώσουν σημασία σε ένα παιδαρέλι 27 χρονών και στις έωλες απόψεις του.
Είχε περάσει και η ώρα οπότε έσπευσαν να δώσουν τέλος στη σύσκεψη, χωρίς να πάρουν καμιά απόφαση.
Απροσδόκητος συμπαραστάτης
Η απογοήτευση του νεαρού φαρμακοποιού δεν μπορεί να περιγραφεί. Περίλυπος έκανε έναν περίπατο για να συνέλθει, πριν επιστρέψει στο σπίτι του, όταν μια ώρα αργότερα καλείται από τον Πολύβιο Τσάκωνα να του εξηγήσει με λεπτομέρειες την πρότασή του.
Ο σπουδαίος αυτός πολιτιστικός παράγοντας, άκουσε με προσοχή την άποψη του νεαρού Νησιανάκη και όσο εκείνος την ανέλυε, τόσο την εύρισκε και απολύτως ενδιαφέρουσα. Επιτέλους θα δινόταν μια επιτυχής διέξοδος στο θέμα της μουσικής εκπαίδευσης στο Ρέθυμνο.
Ο Ευάγγελος Νησιανάκης δεν μπορούσε να πιστέψει ότι τον είχε προσέξει ένας τόσο σπουδαίος άνθρωπος όπως ο Πολύβιος. Πήρε πάλι να εξηγεί την πρότασή του, ενώ ο Τσάκωνας κρατούσε σημειώσεις. Και χωρίς καθυστέρηση την επομένη κιόλας ζήτησε από τα Χανιά καταστατικό του Συνδέσμου, το προσάρμοσε σε συνεργασία με το Νησιανάκη στις ανάγκες της πόλης και κάλεσε αμέσως νέα σύσκεψη στη Στρατιωτική Λέσχη τη Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 1930.
Τώρα βέβαια ο Πολύβιος μιλούσε και κανένας δεν μπορούσε να αμφισβητήσει την γνώμη το. Μετά από σύντομη και ωραία εισήγηση όπως το συνήθιζε, τους διάβασε το καταστατικό που ενέκρινε, χωρίς καμιά χρονοτριβή. Η συνέλευση εκλέχτηκε μάλιστα και μια πενταμελής επιτροπή από τους Πολύβιο Τσάκωνα, Ευαγ. Νησιανάκη, Ευαγ. Δρανδάκι, Δανάη Σταυρουλακη και Νένα Χαλκιαδάκη για να υποβάλει το καταστατικό στο Πρωτοδικείο προς έγκριση.
Το πρώτο Δ.Σ
Η πενταμελής Επιτροπή κάλεσε αμέσως τους ιδρυτές προς εκλογή του πρώτου Διοικητικού Συμβουλίου, στις 4 Ιανουαρίου 1931 στο Κατάστημα της Στρατιωτικής Λέσχης.
Πρόεδρος της Συνέλευσης εξελέγη ο αείμνηστος γυμνασιάρχης Μιχαήλ Πρεβελάκης και Γραμματεύς ο Ιωάννης Φώτιος.
Παρόντες Πολύβιος Τσάκωνας, Κων/νος Γεωργαντάς, Μάνος Τσάκωνας, Ιωάννης Φώτιος, Ιωσήφ Κοντράν, Εμμ. Ψιμικός, Ανδρέας Βενιέρης, Εμμαν. Λινοξυλάκης, Γεωργ. Τζανουδάκης, Νίκος Γκίνος, Γεώργ. Δαφέρμος, Ευαγ. Δρανδάκις, Ευαγ. Νησιανάκης, Δανάη Σταυρουλακη, Νένα Χαλκιαδάκη, σύνολο 17 άτομα.
Η συνέλευση εξέλεξε πρόεδρο τον Πολύβιο Τσάκωνα, αντιπρόεδρο τον Κων/νο Γεωργαντά, γραμματέα τον Γεώργιο Τζανουδάκι, ταμία τον Ευάγγελο Νησιανάκη, έφορο την Νένα Χαλιαδάκη και μέλη Ευαγγ. Δρανδάκη και Δανάη Σταυρουλάκη.
Το πρώτο αυτό Διοικητικό Συμβούλιο, είχε να αντιμετωπίσει τεράστιες δυσκολίες. Δεν υπήρχε διδάσκαλος. Δεν υπήρχε στέγη, ούτε μια καρέκλα και προπαντός δεν υπήρχαν χρήματα. Και όμως χάρις στην δραστηριότητα του προέδρου Πολύβιου Τσάκωνα και του Διοικητικού Συμβουλίου, εντός μικρού διαστήματος αρχίζει η λειτουργία του Ωδείου.
Μετά από επικοινωνία με το Ελληνικό Ωδείο τους έστειλαν μια έμπειρη δασκάλα τη δεσποινίδα Πόλιγκερ.
Τα πρώτα χρήματα τα έδωσε ο Δήμος Ρεθύμνης με δήμαρχο το Τίτο Πετυχάκη. Το δε Ωδείον πρώτα απέναντι από το τότε ταχυδρομείο και μετέπειτα οπωροπωλείο Χατζηγεωργίου. Τον πρώτον μήνα είχαν πάνω από 40 μαθήτριες.
Εντυπωσιακό ξεκίνημα
Να σημειωθεί ότι από τις μαθήτριες αυτές προήλθαν και οι επόμενοι μαθητές του Ωδείου. Όσο για την υποστήριξη της τοπικής κοινωνίας ήταν πράγματι συγκινητική. Αμέριστη ήταν και η βοήθεια του Ελληνικού Ωδειου Αθηνών υπό τη γενική διεύθυνση του Πέτρου Κοτσιρίδη και του καλλιτεχνικού διευθυντού μαέστρου – μουσουργού Θησέως Πινδίου.
Δυστυχώς όμως οι ανθρώπινες αδυναμίες καταστρέφουν προσπάθειες. Δεν είχε περάσει πολύς καιρός και ξεκινούν οι δοκιμασίες του Ωδείου με την απόλυση της Πόλιγκερ.
Μια παρεξήγηση προκάλεσε έντονη λογομαχία του προέδρου Πολύβιου Τσάκωνα με τη μητέρα της Πόλιγκερ η οποία πάνω στο θυμό της εξύβρισε τον πρόεδρο. Όπως ήταν φυσικό το Δ.Σ δεν θα μπορούσε να συγχωρήσει αυτή την απρέπεια και η Πόλιγκερ απολύθηκε με συνοπτικές διαδικασίες.
Και δεν έφτανε που βρέθηκε το Ωδείο χωρίς δασκάλα, αλλά η απολυθείσα τους έκανε γερή ζημιά, αφού πήρε τους μαθητές και δούλευε για λογαριασμό της.
Με την επέμβαση όμως του Κεντρικού Ωδείου έφυγαν από την πόλη οι Πόλιγκερ- μάνα και κόρη- και τις διαδέχτηκε το ζεύγος Γέροντα. Ήταν η καλή μοίρα του Ρεθύμνου τόσο ο περίφημος βιολονίστας Αχιλλεύς Γέροντας, όσο και η εξαιρετική πιανίστα Αγγέλα Γέροντα. Με τους μεγάλους αυτούς καλλιτέχνες το Ωδείον έκανε άλματα προόδου και οι μαθήτριες πολλαπλασιάζονταν. Το Ωδείο πλέον είχε μεταφερθεί στο Τζαμί της Μεγάλης Πόρτας.
Όταν επέστρεψε ο Ευάγγελος Νησιανάκης μετά από απουσία τεσσάρων μηνών, εξαιτίας ενός τύφου που τον είχε καθηλώσει στο κρεββάτι, έβλεπε την εξέλιξη του Ωδείου και δεν πίστευε στα μάτια του.
Δύο ωραιότατα πιάνα κοσμούσαν την αίθουσα. Ο μαθηταί έχουν σχεδόν διπλασιασθεί και μόλις είχαν περάσει 10 μήνες από το νέο ξεκίνημα.
Νέα προβλήματα με την παραίτηση προέδρου
Δεν χάρηκε όμως και πάλι για πολύ το διοικητικό συμβούλιο. Ιανουάριο του 1932 ο Πολύβιος Τσάκωνας υποβάλει παραίτηση αφού στο μεταξύ είχε τοποθετηθεί νομάρχης στο Μεσολόγγι. Αμέσως μετά παραιτούνται για διαφορετικούς λόγους καθένας η Νένα Χαλκιαδάκη και ο Ευάγγελος Δρανδάκης.
Και ο πονοκέφαλος για το Δ.Σ γίνεται μεγαλύτερος καθώς η αγορά των πιάνων και οι μισθοί του ζεύγους Γέροντα δεν μπορούν να καλυφθούν από τα έσοδα.
Αποφασίζεται Γενική Συνέλευση στις 31 Ιανουαρίου 1932, που εκλέγει νέο πρόεδρο τον Εμμανουήλ Τσιριμονάκη δικηγόρο και στη θέση των παραιτηθέντων συμβούλων τους Αριστείδη Κορωνάκη και Ιωάννη Δερμιτζάκη. Έπρεπε τώρα να βρεθούν χρήματα. Ο νέος πρόεδρος κτυπά πόρτες, το Δ.Σ οργανώνει χορούς, τσάγια, συναυλίες, αλλά πώς να συγκεντρωθούν χρήματα για να καλύψουν τόσες υποχρεώσεις ;
Στην απελπισία του ο Τσιριμονάκης καλεί νέα συνεδρίαση των μελών στις 12 Ιουνίου 1932 και προτείνει ή να πωληθούν τα πιάνα για να ξεχρεώσουν το υπόλοιπο της αγοράς τους και τους μισθούς του ζεύγους Γέροντα ή να συγχωνευθεί το Ωδείο με το Λύκειο Ελληνίδων Ο Τσιριμονάκης είχε κάνει ήδη μια συζήτηση με την πρόεδρο του Λυκείου Ιουλία Πετυχάκη που δεν είχε καμιά αντίρρηση.
Ποιος είδε το θεό και δεν τον φοβήθηκε μόλις τέλειωσε ο πρόεδρος την εισήγησή του. Ακούς εκεί συγχώνευση… Παίρνει το λόγο ο αντιπρόεδρος Κων. Γεωργαντάς και η δική του πρόταση γίνεται δεκτή με ενθουσιασμό από το συμβούλιο.
Πρώτα ζητήθηκε από το ζεύγος Γέροντα να δεχθεί μείωση μισθού και στη συνέχεια γίνεται έρανος με πρώτο το Τσιριμονάκη να συνεισφέρει με 500 δραχμές, ποσόν καθόλου ευκαταφρόνητο για την εποχή. Ο έρανος πήγε καλά και το συμβούλιο κατάφερε να ξοφλήσει τα πιάνα και μέρος των μισθών του ζεύγους Γέροντα που εκκρεμούσαν.
Κι έτσι σώθηκε προσωρινά το Ωδείο. Μετά από λίγους μήνες ο Εμμ. Τσιριμονάκης υποβάλει την παραίτησή του, γιατί δεν μπορούσε να αντέξει άλλο την πίεση για την εξεύρεση χρημάτων, που τον είχε τόσο ταλαιπωρήσει. Η θέση του προέδρου όμως δεν άργησε να καλυφθεί από μια σπουδαία προσωπικότητα του καιρού του, τον γυμνασιάρχη Μιχαήλ Πρεβελάκη που μόλις είχε συνταξιοδοτηθεί.
Ένας άξιος πρόεδρος
O Mιχαήλ Πρεβελάκης,εκλέγεται πανηγυρικά πρόεδρος από τη Γενική Συνέλευση της 11ης Ιουνίου 1933 και παραμένει πρόεδρος μέχρι του θανάτου του. Επί των ημερών του το Ωδείο γνώρισε μεγάλες δόξες.
Λειτουργούν σχολές πιάνου, βιολιού, βιολοντσέλου, λαϊκών οργάνων, χορωδία, ορχήστρας, οι δε μαθητές του υπερβαίνουν τους 150.
Αλλά το επιστέγασμα της επιτυχίας ήταν η απόκτηση αίθουσας και μόνιμης στέγης.
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η αίθουσα στο τζαμί που γινόταν το μάθημα ήταν ένας στάβλος για τα άλογα του στρατού.
Το πάτωμα ήταν με χώμα και οι τρούλοι ραγισμένοι.
Ο πρόεδρος Μιχαήλ Πρεβελάκης με τη βαρύτητα της προσωπικότητάς του, με σύντονες και ακούραστες, όχι σπασμωδικές ενέργειες, κατορθώνει, ώστε να ενοικιάσει ο σύνδεσμός αντί ασήμαντου ποσού το ερειπωμένο κτήριο το 1934.
Με την μεγάλη οικονομική βοήθεια του Εμμανουήλ Τσουδερού, του Παντελή Πρεβελάκη και του δήμου Ρεθύμνης επισκευάζει την αίθουσα και ντύνει με πλακάκια το δάπεδο.
Έτσι ο στάβλος έγινε μια πολιτισμένη αίθουσα που γνώρισε ημέρες δόξας με χοροεσπερίδες, συναυλίες και ρεσιτάλ μεγάλων καλλιτεχνών .
Επίσης χάρις στη νοικοκυρεμένη του διοίκηση είχε αποκτήσει 400 καθίσματα, ανάλογα τραπέζια και είδη κυλικείου. Σε κάθε εκδήλωση το κυλικείο αυτό ήταν απόλυτα έτοιμο να περιποιηθεί τους καλεσμένους με άριστο πάντα οικοδεσπότη τον γλυκύτατο και ευγενέστατο πρόεδρο.
Κατά τη χρυσή αυτή περίοδο το Δ.Σ. απετελείτο από τους: πρόεδρος Μιχαήλ Πρεβελάκης, αντιπρόεδρος Αριστείδης Κορωνάκης, γραμματεύς Γεώργιος Τζανουδακης, ταμίας Ευγγελος Νησιανάκης, μέλη: Ανδρέας Σφηνιάς, Τάσος Μεσθενέος και Γεώργιος Κούσουλας.
Το ζεύγος Γέροντα Αχιλλεύς και Αγγέλα δίδαξαν μέχρι το 1935. Έκτοτε κατά σειράν δίδαξαν ο Βασίλειος Ξενάκις και Μηνάς Τζωρτζάκις, Λίνα Καραλευθέρη, Αριάδνη Γιανναρέλη, Θεώνη Γεωργίου και Κρινιώ Παπασταύρου.
Κι ήρθε ο πόλεμος να καταστρέψει και αυτή τη γωνιά. Οι ναζί δεν άφησαν ούτε καρέκλα. Μέχρι και τα κεραμίδια άρπαξαν. Έμεινε μόνο μια ντουλάπα, μερικά είδη κυλικείου και κάποια βιβλία.
Ευτυχώς σώθηκε όλο του το αρχείο χάρις στον Ευάγγελο Νησιανάκη, που το πήρε και το φύλαξε με προσωπικό του κίνδυνο.
Με πολλούς κινδύνους και θυσίες διέσωσε επίσης το ένα πιάνο. Το άλλο είχε μεταφερθεί από τους Γερμανούς μέσω Βάμου στα Χανιά.
Και τι δεν έκανε ο Νησιανάκης για να βρει το πιάνο και να το επιστρέψει στη θέση του. Δεν κατάφερε τίποτα παρά τις προσπάθειές του.
Η λευτεριά αντίκρισε το χάος
Η λευτεριά βρήκε και το Ωδείο χωρίς τίποτα, αλλά έτοιμο να ξεκινήσει και πάλι από το μηδέν.
Στο μεταξύ είχε χαθεί και μια αίθουσα που είχε μεταβληθεί σε Κινηματογράφο.
Όμως ο Μιχαήλ Πρεβελάκης δεν σταματά να ενθαρρύνει το συμβούλιο. Όλοι παίρνουν κουράγιο από τις προτροπές του να συνεχίσουν το σημαντικό τους έργο.
Η πρώτη μεταπολεμική συνέλευση της 30 Δεκεμβρίου 1945 εκλέγει και πάλιν πρόεδρο τον Μιχαήλ Πρεβελάκιν, αντιπρόεδρο τον Αριστείδη Κορωνάκιν, γραμματέα τον Γεώργιο Τζανουδάκη, ταμία τον Ευάγγελο Νησιανάκη και συμβούλους τους Γεώργιο Τρουλινό, Γεώργιο Τσουδερό και Ανδρέα Σφηνιά.
Πολύτιμη αρωγός στο νέο ξεκίνημα του Ωδείου η Ελένη Μοάτσου – Μανουσέλη παλαιά μαθήτρια του Ωδείου και διπλωματούχος του πιάνου. Η εκλεκτή αυτή γυναίκα ανέλαβε να διδάσκει χωρίς μισθό για ένα ολόκληρο χρόνο .
Το έργο της διδασκαλίας συνεχίζει η Χρυσούλα Δαφνομίλη – Ανδρουλιδάκη με επαινετό ζήλο.
Ο Μιχαήλ Πρεβελάκης φεύγει από τη ζωή ικανοποιημένος που πέτυχε και αυτή την αποστολή του.
Μεγάλη η απώλεια αλλά κανένας από το συμβούλιο δεν χάνει το θάρρος του.Νέος πρόεδρος εκλέγεται ο Χρήστος Τζιφάκης, αλλά λόγω των πολλών του ασχολιών, σύντομα υποβάλλει την παραίτησή του. Η συνέλευση της 24 Μαίου 1954 εκλέγει πρόεδρο τον Ευαγ. Νησιανάκη, Αντιπρόεδρο τον Εμμ. Βογιατζάκη, γραμματέα τον Δημήτριο Μοάτσο, ταμία τον Μιχαήλ Μανουρά και μέλη τους Ειρήνη Γρηγοριάδου, Ελένη Μανουσέλη και Ιωσήφ Χομπίτη.
Αγώνας για εξεύρεση στέγης
Η πρώτη φροντίδα του νέου Δ.Σ ήταν η εξεύρεση στέγης. Μια πρόχειρη λύση έδωσε το κτήριο της Αρτεμισίας Κουτρουμπά. Το οίκημα όμως αυτό δεν ήταν κατάλληλο ούτε για διδασκαλία, αλλά ούτε για τις δημόσιες εμφανίσεις του Ωδείου.
Ευτυχώς η τύχη χαμογέλασε στο συμβούλιο που δεν είχε πια την ανάγκη του κεντρικού Ωδείου για διδακτικό προσωπικό που να πληροί όλες τις προϋποθέσεις. Από τους μαθητές του τώρα είχε αποκτήσει άριστους δασκάλους ο ναός αυτός της μουσικής.
Έτσι τη Χρυσούλα Δαφνομήλη πλαισιώνουν επάξια η Λενιώ Γεωργ. Ζαννουδάκη, έπειτα η Φωφώ Ζαμπετάκι, αργότερα η Κοκώ Λιονή, ο Δημήτρης Δαφέρμος, ο Μπάμπης Πραματευτάκης και ο Νίκος Μαμαγκάκης.
Με πολλούς αγώνες και χάρις στη συμπαράσταση της τοπικής κοινωνίας ξανανοικιάζει την παλιά του αίθουσα το Τζαμί της Νερατζέ, το Δεκέμβρη του 1955 μετά δηλαδή από 15 ολόκληρα χρόνια.
Στις 23 Δεκεμβρίου 1959 τελείται αγιασμός και ο κεντρικός ομιλητής Ευάγγελος Νησιανάκης τονίζει στην ομιλία του και τα εξής:
«Με τη βοήθειαν όλων των ευγενών φίλων και υποστηρικτών, εξαναγυρίσαμεν εις την αίθουσαν αυτήν, που είναι γεμάτη αναμνήσεις, δόξες και επιτυχίες. Ελπίζομεν ότι θα επιτύχωμεν την πλήρη πραγματοποίησιν των σκοπών του Συνδέσμου μας. Δια να εξασφαλισθεί όμως η λειτουργία του ιδρύματος μας εις το διηνεκές και να έχει η πόλη μας οριστικά ένα ανώτερο μουσικό μορφωτικό ίδρυμα απαραίτητο για τα παιδιά μας, πρέπει το κτίριο αυτό να γίνει ιδιοκτησία του Ωδείου. Το συμβούλιον μας όταν το κατορθώσει αυτό, σκοπεύει εν συνεννοήσει μετά των αρμοδίων να αναστηλώσει τον εις πλείστα σημεία ερειπωμένον αυτόν αρχαιολογικόν χώρον, να διατηρήσει τον ρυθμόν του. Να το ευπρεπίσει και να το διακοσμήσει καταλλήλως ώστε να δώσει εις τον Τουρισμόν της πόλεως έναν σπουδαίον τουριστικόν μνημείον».
Το αφιέρωμά μας συνεχίζεται…
ΠΗΓΕΣ :
Ευαγγέλου Νησιανάκη: Το ιστορικόν ιδρύσεως του Ωδείου Ρεθύμνου.