Ως πότε συμπολίτες θα επιτρέπουμε στο σύστημα να μας θεώρει ανόητους;

Ταυτόχρονα, με την συγχώνευση των σχολείων, στοιβάζουν πάνω από 30 μαθητές στην τάξη, ενώ με την αλλαγή των αναλυτικών προγραμμάτων θέτουν έναν αριθμό μονίμων καθηγητών χωρίς αντικείμενο, βάζοντάς τους στην λίστα των προς απόλυση 150.000 δημοσίων υπαλλήλων. Αυτά τα μέτρα προκαλούν διάλυση των εργασιακών σχέσεων των εκπαιδευτικών, προωθούν τις απολύσεις καθηγητών, αποδιοργανώνουν και διαλύουν την Παιδεία.
Οι κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών είναι δίκαιες και αναγκαίες. Μέσα σε μόλις τρία χρόνια Μνημονίου έκλεισαν πάνω από 1.000 σχολεία, και όταν κλείνει ένα σχολείο ανοίγει μια φυλακή. Η χρηματοδότηση της εκπαίδευσης βρέθηκε σε επίπεδα αφρικανικής χώρας, ούτε λόγος να γίνεται για το ότι τα παιδιά ξεπάγιαζαν στο κρύο, ούτε ότι λιποθυμούσαν τα παιδιά από την πείνα κτλ.
Οι μισθοί στην εκπαίδευση συρρικνώθηκαν κατά 40%-48%, η ανεργία στους νέους ξεπέρασε το 60%, το πτυχίο έγινε κουρελόχαρτο, τα ΑΕΙ-ΤΕΙ κλείνουν, το φάντασμα της γενικευμένης αμορφωσιάς απειλεί ολόκληρη την κοινωνία και ο εκπαιδευτικός καλείται να γίνει λάστιχο, ανασφαλής και μεταφερόμενος σε κάθε γωνιά της χώρας μας, ενώ 10.000 αναπληρωτές και αρκετές χιλιάδες μόνιμων εκπαιδευτικών απειλούνται με απόλυση, για να εκπληρωθούν οι απαιτήσεις της Ε.Ε., του ΔΝΤ και της συγκυβέρνησης.
Για όλα αυτά ποιος φταίει; τα ΜΜΕ, και οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης το έχουν ανακαλύψει, δε φταίει ο καπιταλισμός και οι πολιτικό-οικονομικοί διαχειριστές του, δηλαδή η ελίτ αλλά κάποιοι συγκεκριμένοι, πολλοί κακοί άνθρωποι: οι συνδικαλιστές και προσέξτε δεν φταίνε οι κρατικοδίαιτοι συνδικαλιστές της ΓΕΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ αλλά κάποιοι που από τα κάτω δεν συμβιβάζονται δεν ανέχονται την βαρβαρότητα που ζούμε και δεν λένε να σκύψουν το κεφάλι.
Δε φταίνε οι επιχειρηματίες που έπαιρναν επιδοτήσεις και άφηναν περιστεριώνες για να πάνε στα Βαλκάνια, ούτε οι συγκεκριμένες πολιτικές δυνάμεις και πρόσωπα που τους τάιζαν για να έχουν τα κατάλληλα ανταλλάγματα. Δε φταίνε οι τραπεζίτες μας που για να διασωθούν επωφελούνται από τις σκανδαλώδεις κρατικές παρεμβάσεις στην πλάτη ημών των φορολογουμένων. Δε φταίνε οι φοροαπαλλαγές των εφοπλιστών και το μαύρο χρήμα που ξεκινάει από το μεγάλο κεφάλαιο και μέχρι ενός σημείου διαχέεται προς τα κάτω. Δε φταίνε οι δεξιές, συστημικές πολιτικές δυνάμεις που διαμόρφωσαν από τα μέσα του ‘90 και μετά το πρότυπο της «ισχυρής Ελλάδας» των υπηρεσιών και των ολυμπιακών. Δε φταίει ούτε φυσικά ο παγκόσμιος και ο εγχώριος καπιταλισμός. Μήπως θα ήταν φρόνιμο πριν πετάξουμε τον λίθο ενάντια στους εργαζόμενους να αναρωτηθούμε γιατί συμβαίνουν άραγε τα ίδια στην Ισπανία, στην Πορτογαλία, στην Ιταλία, στην Αίγυπτο, στις Φιλιππίνες, στην Αργεντινή και παντού. Όχι, αυτά είναι μπανάλ. Φταίνε οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ, του Μετρό, των μουσείων, των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς, του νερού, οι καθηγητές, οι γιατροί, οι νοσοκομειακοί υπάλληλοι κλπ.
Αν καμιά φορά καταφέρουν οι από τα κάτω πιέζοντας να υπάρξει κάποια μορφή αντίδρασης που να ξεφεύγει λίγο από το μαντρί το πράγμα στραβώνει αν προκηρυχθεί καμιά απεργία. Ε εκεί ποιος είδε τον «υπεύθυνο» Σαμαρά και τους προκατόχους του και δεν τους φοβήθηκε. Τί φιλιππικοί για το δημόσιο συμφέρον. Τί εξάψαλμοι για τα ήθη που πρέπει να αλλάξουν, για το λαό που δυσκολεύεται, για τις κατεστημένες νοοτροπίες, για το κοινό καλό. Τι ρεπορτάζ για την ταλαιπωρία των κατά τα άλλα ευτυχισμένων Ελλήνων πολιτών που δυναστεύονται από τους συνδικαλιστές.
Γι’ αυτό άλλωστε κοντοζυγώνει η ώρα που οι απεργίες θα απαγορευθούν, οι συλλογικές συμβάσεις θα καταργηθούν και επίσημα, η Ελλάδα θα γίνει μια ειδική οικονομική ζώνη και τα συνδικάτα που δε θα πειθαρχήσουν θα μπορούσαν και να τεθούν εκτός νόμου. Καλώς ορίσαμε στον υπέροχο καινούριο κόσμο του νεοφιλελευθερισμού της ένωσης της «ευρωπαϊκής οικογένειας», στην οποία οι κυβερνήτες μας κρατούν με νύχια και με δόντια.
Ξεσπαθώνουν όλοι οι σφουκοκωλάριοι δημοσιογράφοι του συστήματος μόλις συγκροτηθεί η παραμικρή αντίσταση ενάντια στο σύστημα που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στον αφανισμό μας.
Αν κάποιος θα έπρεπε να είναι ικανοποιημένος με το κυρίαρχο σήμερα πρότυπο συνδικαλιστή αλλά και συνδικαλισμού δεν είναι άλλος από τις μνημονιακές δυνάμεις. Πιο υποτονικό και διασπασμένο συνδικαλισμό δε θα μπορούσαν να είχαν φανταστεί. Παράδειγμα η τελευταία απεργία της ΑΔΕΔΥ που ενώ η ΟΛΜΕ των καθηγητών ζητούσε συμπαράσταση στον αγώνα τους για την Παρασκευή η ΑΔΕΔΥ προκήρυξε απεργία την Τρίτη, ας βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματα μόνος του.
Η αλλαγή στο συνδικαλιστικό χώρο είναι μια υπόθεση από κάτω προς τα πάνω και όχι αντίστροφα, δηλαδή από την εργοδοσία και το κατεστημένο προς τα απείθαρχα συνδικάτα. Αλλά μια τέτοια πορεία πραγματικής αλλαγής θα ωθούσε σε ένα συνδικαλισμό όντως επικίνδυνο για το κατεστημένο, συγκρουσιακό, πολιτικοποιημένο και μετωπικό.
Αυτό που απαιτείται είναι η άμεση πάλη για την οργάνωση από τα κάτω, με μαχητικά σωματεία, απεργιακές επιτροπές και Κέντρα αγώνα, συνελεύσεις σε κάθε χώρο δουλειάς, όλος ο λαός, πρέπει να πάρουν την απεργία των καθηγητών στα χέρια τους. Είναι ο μόνος δρόμος σωτηρίας από την κοινωνική καταστροφή που προκαλεί η καπιταλιστική κρίση.