• Στην περίπτωση της Λότζια
Του ΓΙΩΡΓΗ ΛΕΛΕΔΑΚΗ
Δυστυχώς για άλλη μια φορά επαληθεύεται αυτό το ωραίο παλιό τραγούδι σε σχέση με τα δημόσια πράγματα της πόλης μας.
Εν προκειμένω μπορούμε να το αντιληφθούμε αυτές τις ημέρες πολύ εύκολα, παρατηρώντας τη Λότζια με τη «νέα» της όψη.
Η παρέμβαση του Οργανισμού Διαχείρισης Αρχαιολογικών Πόρων (=Ο.Δ.Α.Π.) επαναλαμβάνει με περισσότερο έντονο τρόπο το ίδιο λάθος που είχε διαπράξει το υπουργείο Πολιτισμού πριν αρκετές δεκαετίες, όχι μόνο σε σχέση το κλείσιμο των ανοιγμάτων αλλά και σε ό,τι αφορά τη χρήση του μνημείου.
Είναι τουλάχιστον παράδοξο να προκαλεί ένας φορέας με τέτοιου είδους θεσμική ευθύνη παραβιάζοντας τον Αρχαιολογικό νόμο, όταν θεωρεί ότι η νομοθεσία τον «εμποδίζει» να διαχειριστεί ένα τόσο σημαντικό μνημείο της πόλης μας κατά το δοκούν.
Ύστερα από τόσα χρόνια λοιπόν χρησιμοποιούν ξανά αλουμίνιο, ενώ όπως είναι γνωστό η χρήση του από τους δημότες θεωρείται παράνομη όπως η ίδια η επιστημονική προσέγγιση που επικαλείται το υπουργείο επιβάλλει.
Οι Λότζιες λοιπόν, την ιστορική περίοδο που τις χρησιμοποιούσαν ήταν ανοικτές.
Επομένως η περισσότερο ιστορικά συνεπής παρέμβαση θα ήταν να παραμείνουν τα ανοίγματα ανοικτά και τα αντικείμενα τα οποία θα πρέπει να προβληθούν να εγκιβωτισθούν.
Εάν λόγω σύγχρονων προτεραιοτήτων θεωρηθεί ότι πρέπει να κλείσουν τα ανοίγματα, τότε μπορούν να αξιοποιηθούν υλικά με τα οποία έκλειναν εκείνη την εποχή τα αντίστοιχα ανοίγματα, δηλαδή χαλκός, βιτρό, είτε ξύλινες «νταμπλαδοτές» πόρτες.
Επί πλέον αγνοήθηκε μια πάγια αρχή όσον αφορά την χρήση του μνημείου: η εμπορική χρήση είναι πάντα συμπληρωματική και όχι κυρίαρχη. Πάγια αρχή όσον αφορά την χρήση των μνημείων είναι να θεωρούμε κυρία την πολιτιστική χρήση, έτσι ώστε να μας δίδει το μνημείο τις αντίστοιχες πληροφορίες για την εποχή που δημιουργήθηκε και τον ρόλο που διαδραμάτισε μέσα στα αντίστοιχα πλαίσια.
Αντί για αυτό, έχουμε την πλήρη εμπορευματοποίηση του μνημείου.
Η Λότζια θα μπορούσε να αξιοποιηθεί έτσι ώστε να παρέχει με εκπαιδευτικό τρόπο πληροφορίες για την Ενετοκρατία και την Κρητική Αναγέννηση, καθώς είναι ένα εμβληματικό μνημείο αυτής της περιόδου.
Σε αυτό το σημείο βέβαια φθάνουμε μπροστά στην παγιωμένη στασιμότητα σχετικά με την αξιοποίηση των μνημείων της πόλης μας και την ανυπαρξία μουσειακής πολιτικής.
