Η μόδα είναι ένας ακόμα όρος που προστίθεται τώρα στο μακρύ κατάλογο των πολιτικών μέσων πίεσης, που χρησιμοποιούν τα κράτη στις μεταξύ τους τεταμένες σχέσεις.
Το θέμα δεν αφορά σε fashionistas και περιοδικά ή εκπομπές μόδας, αλλά είναι τεράστιο, καθώς πλέον αφορά στις σχέσεις μεταξύ Κίνας και Ευρώπης, αλλά και ΗΠΑ, ΕΕ. Βρετανίας, Καναδά από τη μια πλευρά και Κίνας από την άλλη.
Το μποϋκοτάζ παγκοσμιοποιημένης μόδας ή εθνικιστικής μόδας ξεκίνησε μόλις τις προηγούμενες εβδομάδες, όταν Μπάιντεν και Μπλίνκεν κάλεσαν της ΕΕ σε συστράτευση απέναντι στην Κίνα και στις εμπορικό-πολιτικές μεθόδους που χρησιμοποιεί.
Την στιγμή που η Ουάσιγκτον καλούσε σε συστράτευση την ΕΕ εναντίον της Κίνας, όλες οι πλευρές είχαν ήδη γίνει μαλλιά – κουβάρια.
Με βάση μαρτυρίες ανθρωπιστικών οργανώσεων κυρίως ότι το Πεκίνο χρησιμοποιεί στα εργοστάσια παραγωγής βάμβακος στην επαρχίας Χινγιάνγκ τη μουσουλμανική μειονότητα των Ουγκούρου, τους οποίους οδηγούν σε «στρατόπεδα συγκέντρωσης και καταναγκαστικής εργασίας», οι ΗΠΑ και η ΕΕ επέβαλαν διαδοχικά κυρώσεις σε βάρος κινέζων αξιωματούχων της επαρχίας Χινγιάνγκ. Το Πεκίνο απέλασε ευρωπαίους διπλωμάτες και ακαδημαϊκούς… Επιπροσθέτως ευρωπαϊκές εταιρείες ανακοίνωσαν ότι δεν θα χρησιμοποιούν για την κατασκευή των προϊόντων τους βαμβάκι που παράγεται από την «καταναγκαστική εργασία» ανθρώπων που ανήκουν στη μουσουλμανική μειονότητα των Ουγκούρου στην επαρχία Χινγιάνγκ.
Η αντίδραση του Πεκίνου ήταν ακαριαία. Άρχισε το μποϋκοτάζ ευρωπαϊκών προϊόντων στο χώρο της μόδας και η μπάλα πήρε αμέσως την αλυσίδα Η&Μ, αλλά και άλλος κολοσσούς της παγκοσμιοποιημένης βιομηχανίας μόδας όπως η Adidas, Burberry, Nike κλπ.
Το πολιτικό όπλο που λέγεται μποϋκοτάζ μόδας δεν είναι παίξε-γέλασε, αφού απευθύνεται σε 1,5 δισ. περίπου Κινέζους καταναλωτές, οι οποίοι γυρίζουν την πλάτη σε ευρωπαϊκά προϊόντα στην εσωτερική αγορά της Κίνας.
Αν κανείς διανοηθεί ότι το κινεζικό καταναλωτικό μποϋκοτάζ μπορεί να επεκταθεί και σε άλλα ευρωπαϊκά προϊόντα, όπως π.χ. στα ευρωπαϊκά αυτοκίνητα, και μηχανήματα τότε πραγματικά θα αναστενάξει η βιομηχανία της Γερμανίας , αλλά και της Γαλλίας…
Το Πεκίνο, που δεν στήριξε επίσημα το μποϋκοτάζ μόδας, ρίχνει τα βέλη του κυρίως στον πιο αδύναμο κρίκο στο μέτωπο των αντιπάλων του κι αυτή είναι η ΕΕ.
Βρυξέλλες και Πεκίνο μέχρι τώρα διαχώριζαν πολύ προσεκτικά τις εμπορικές σχέσεις τους από τις πολιτικές. Οι Βρυξέλλες το κατόρθωσαν αυτό και άντεξαν την πίεση που δέχθηκαν από τον πρόεδρο Τραμπ για αμερικανό/ευρωπαϊκή συμμαχία εναντίον του Πεκίνου,
Η κυβέρνηση Μπάιντεν με το γενικό σύνθημα «America is back» καλεί τους Ευρωπαίους σε μια πολιτικό / οικονομική συμμαχία εναντίον του Πεκίνου με όχημα τις μαρτυρίες παραβίασης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στην περίπτωση των Ουγκούρου.
Το Πεκίνο από την πλευρά του ξέρει πολύ καλά ότι χρειάζεται την ευρωπαϊκή εμπορική συνεργασία, ώστε να μην χαθεί ένας πολύτιμος χώρος για το στρατηγικό σχέδιο του «κινεζικού εμπορικού δρόμου», για την κατακτητή της Δύσης. Από την άλλη πλευρά, η ΕΕ και κυρίως η Γερμανία δεν μπορεί να χάσει την απέραντη κινεζική αγορά, αλλά ούτε και την εμπορική ανεξαρτησία της απέναντι στις ΗΠΑ.
Απέναντι στην Κίνα, η Ουάσινγκτον χρειάζεται την στρατηγική συνεργασία με την ΕΕ, ώστε να σταματήσει «η επέλαση» της Κίνας στους τομείς του εμπορίου και της υψηλής τεχνολογίας σε όλο τον πλανήτη. Κάτι που οι ΗΠΑ δεν έχουν κατορθώσει μέχρι τώρα να ανακόψουν.
Η ΕΕ, στριμωγμένη όπως πάντα ανάμεσα σε δύο γίγαντες προσπαθεί να ισορροπήσει τα πράγματα. Από τη μια πλευρά δηλώνει ότι είναι αντίθετη στη «δημιουργία δύο μπλοκ (ΗΠΑ εναντίον Κίνας), γιατί ξέρει ότι θα συνθλιβεί κι από την άλλη αγωνίζεται να διαχωρίσει τον πολιτικό τομέα των σχέσεων με την Κίνα από τους τομείς του εμπορίου και της τεχνολογίας. Η έκβαση του στόχου αυτού δεν είναι ακόμα ορατή.
Ωστόσο, Ουάσιγκτον και Βρυξέλλες δεν μπορεί να μην σημείωσαν την αστραπιαία μετάβαση του Ρώσου ΥΠΕΞ Λαβρόφ στο Πεκίνο για διαβουλεύσεις, μόλις άρχισαν τα πολιτικό /εμπορικά μαχαιρώματα της Δύσης με την Κίνα.
