Γεωργία, Κριμαία, Ανατολική Ουκρανία και τώρα… το Κίεβο. Πού θα σταματήσει η Ρωσία του Πούτιν; «Αν ήθελα το Κίεβο, θα το έπαιρνα σε δύο εβδομάδες», εκμυστηρεύτηκε ο Πούτιν στον Μπαρόζο. Όχι ότι κάτι τέτοιο θα γινόταν, αλλά είναι ενδεικτικό της αλαζονείας και του κυνισμού του ανδρός, και του γεγονότος ότι παίζει ουσιαστικά χωρίς αντίπαλο. Ο Ομπάμα είναι εμφανώς σε σύγχυση, η Ευρώπη είναι εκ των πραγμάτων αδύναμη χωρίς την Αμερική. Άσε που πρόεδρος της Gazprom είναι ο πρώην καγκελάριος της Γερμανίας Γκέρχαρντ Σρέντερ.
Αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι ότι στην Ευρώπη του 2014 συντελείται κατάφωρη και συστηματική παραβίαση της εθνικής κυριαρχίας και αλλαγή συνόρων. Και όμως οι μισοί Έλληνες λατρεύουν τον Πούτιν ως Χριστιανό Ορθόδοξο και οι άλλοι μισοί ως τέως κομμουνιστή και ανώτατο στέλεχος της KGB. Οι Ουκρανοί είναι συλλήβδην ακροδεξιοί, και συνεπώς καλά να πάθουν. Γενικώς τους Έλληνες απασχολούν τα ροδάκινα και ρίχνουν το ανάθεμα στους αδύναμους, ενώ δεν αντιλαμβάνονται ότι το απαραβίαστο των συνόρων είναι η μοναδική ασπίδα προστασίας των μικρών χωρών. Ξαναδιαβάστε με προσοχή την επιστολή του Μανώλη Γλέζου προς τον Πούτιν.
Υπάρχουν βέβαια και αυτοί, λίγοι δυστυχώς, που βλέπουν πίσω από τις κινήσεις του Πούτιν μια συγκεκριμένη, μακροπρόθεση στρατηγική που εφαρμόζεται μεθοδικά και αδίστακτα. Μετά τη Γεωργία, την Κριμαία, την Αν. Ουκρανία, τι προβλέπει άραγε ο σχεδιασμός; Πρόσφατα οι εφημερίδες δημοσίευσαν μιαν έκκληση Πολωνών διανοουμένων (ανάμεσά τους υπήρχαν προσωπικότητες διεθνούς κύρους), με τίτλο: «Από το Ντάντζιχ στο Ντονέσκ: 1939-2014». Η μαρτυρική Πολωνία, που τη διαμέλισαν η Γερμανία και η Σοβιετική Ένωση, έχει κάθε λόγο και δικαίωμα να υψώσει τη φωνή της. Το 1939 είναι βέβαια δύσκολο να επαναληφθεί, αλλά οι κινήσεις, η ρητορική και οι οφθαλμοφανείς τακτικές εξαπάτησης που χρησιμοποιεί ο Πούτιν θυμίζουν άλλες εποχές.
* Ο Μιχαήλ Πασχάλης είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κρήτης