1) ό,τι υπηρετεί τα στενά υλικά συμφέροντα και ενδιαφέροντα του κατεστημένου ενός κόμματος και επιβάλλει τις αντίστοιχες νόρμες προσανατολισμού·
2) επίσης, ό,τι συμβάλλει στη διατήρηση της κατεστημένης συμμαχίας των κομματικών κυβερνήσεων με προσωποπαγείς συντεχνίες, κρατικοδίαιτες επιχειρήσεις ή άλλες ομάδες συμφερόντων – ενάντια στην ισονομία των πολιτών, τον ελεύθερο υγιή ανταγωνισμό, καθώς και την ακηδεμόνευτη οργάνωση των εργαζομένων.
3) Παλαιοκομματικοί είναι όσοι δεν διαχωρίζουν το «δημόσιο» από το «ιδιωτικό»: όσοι βλέπουν π.χ. τη δημόσια περιουσία μάλλον ως μέσον εξυπηρέτησης των «δικών» τους, και γι αυτό δεν θέλουν να αξιοποιηθεί με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, επωφελέστερα για τα δημόσιο· ακόμη, όσοι δημιουργούν θέσεις στο δημόσιο μόνο για «ημετέρους», ή θεωρούν τα υπουργεία φεουδαλικά τιμάρια που «διανέμονται» στους «δικούς τους» ή σύμφωνα με εσωκομματικά παιγνίδια, και όχι με κριτήριο την αξιοκρατία και αποτελεσματικότητα ·
4) Παλαιοκομματικό είναι να λες σε όλους ό,τι θέλουν ν’ ακούσουν, παρά το ότι γνωρίζεις ότι ψεύδεσαι ασυστόλως, και επίσης,
5) ό,τι συμβάλλει στην απόλυτη πατρωνία του κόμματος επί της διοίκησης: η έλλειψη διαχωρισμού ανάμεσα σε διοικητικές και πολιτικές αρμοδιότητες. Η τάση αυτή επεκτάθηκε και σε «ανεξάρτητες αρχές», όπως π.χ. στη Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων, ο πρώην Γραμματέας της οποίας αναγκάστηκε σε παραίτηση μετά τις Ευρωεκλογές του 2014, επειδή έκανε ανεξάρτητα και αποτελεσματικά τη δουλειά του.
6) Παλαιοκομματικό είναι ό,τι συμβάλλει στην προπαγάνδα και την πατρωνία των κυβερνώντων κομμάτων επί των ΜΜΕ, χωρίς ποιοτική διαφοροποίηση, ώστε ακόμη και η αντικειμενική πληροφόρηση και κριτική να χαρακτηρίζεται ως εχθρική και διαπλεκόμενη. Μεγάλοι πολιτικοί ηγέτες, όπως ο Ελ. Βενιζέλος, ήθελαν ανεξάρτητο και ελεύθερο τύπο, ώστε να ενημερώνονται από όλες τις σκοπιές για το τι συμβαίνει.
7) Το παλαιοκομματικό είναι εχθρός του εκσυγχρονισμού των κομμάτων και της πολιτικής σύμφωνα με τις νέες αρχές οργάνωσης, της ορθολογικής διαχείρισης των συγκρούσεων, τις νεότερες αντιαυταρχικές και συνεργατικές μεθόδους σε θέματα ηγεσίας.
8) Παλαιοκομματική δικαιολογία αποτελεί η τάση αντικατάστασης ηγετικών ικανοτήτων (όπως η διορατική αίσθηση του μέτρου και της πραγματικότητας και η ευθύνη για τα αποτελέσματα) με αιτιολογίες του τύπου: «είχαμε διαφορετικά υπολογίσει τα πράγματα»! Όποιος αδυνατεί να υπολογίζει διορατικά τις πολιτικές εξελίξεις κάθεται σπίτι του·
9) Παλαιοκομματική είναι η ισοπεδωτική επιθετική ρητορική και προπαγάνδα που απευθύνεται μόνο στο θυμικό, τις προκαταλήψεις και τις ανασφάλειες. Δεν επιτρέπεται, μια «νεφελώδης» κατασκευή από «μισές αλήθειες» και «μισά ψέματα» να παρουσιάζεται ως η «πραγματικότητα»! Για παράδειγμα, οι αγωνιώδεις προτροπές, να τελειώσει έγκαιρα η διαπραγμάτευση του 2ου μνημονίου – διαφορετικά δεν υπάρχει σταθερότητα, καταστρέφεται η οικονομία και χειροτερεύουν οι όροι ανόρθωσης και συμφωνίας – παρουσιάζονται, παραπλανητικά, σαν να αποτελούσαν πίεση για άμεση και χωρίς όρους υπογραφή σε ό,τι κι αν έφερναν οι δανειστές! Και
10) παλαιοκομματικό είναι να παρουσιάζονται τα προσωπικά επιτεύγματα επιλεκτικά και αποσπασματικά, με απόκρυψη της όλης πραγματικότητας, ώστε να χαρακτηρίζεται π.χ. ως προσωπικός «άθλος» η 17/ωρη διαπραγμάτευση, αποσιωπώντας πως αν υπήρχε στοιχειώδη διορατικότητα θα ήταν αχρείαστη, αφού δεν θα είχε φθάσει η χώρα στον γκρεμό! Σαρκαστικός, αλλά ευστοχότατος ο Αρκάς, γράφει σχετικά: «Ηγέτης είναι όποιος λύνει ένα πρόβλημα, το οποίο δεν θα υπήρχε αν δεν το είχε ο ίδιος δημιουργήσει».
