Η αποτυχία αυτή της Δικαιοσύνης πλήττει βεβαίως τη δική μου ζωή, στην πραγματικότητα την καταστρέφει συθέμελα με ότι αυτό συνεπάγεται για την οικογένειά μου, αλλά το κακό δεν περιορίζεται στα δικά μου πλαίσια, είναι πολύ ευρύτερο. Θεωρώ καθήκον μου να προσδιορίσω, έστω αδρομερώς, τις πραγματικές διαστάσεις της δικαστικής αυτής αποτυχίας και τις γενικότερες ολέθριες συνέπειες της τόσο για την ίδια τη Δικαιοσύνη όσο και για την ιδιωτική και τη δημόσια ζωή. Ας θεωρηθεί ότι κρούω ένα κώδωνα κινδύνου, γιατί περί αυτού πρόκειται.
Πρώτα απ’ όλα, λοιπόν, οι λανθασμένες Αποφάσεις του Ελεγκτικού Συνεδρίου και του Τριμελούς Εφετείου Χανίων πλήττουν καίρια το κύρος και την αξιοπιστία της Δικαιοσύνης. Ποιο κύρος μπορεί να διατηρήσει και ποια αξιοπιστία να εμπνεύσει το Ελ. Συνέδριο, όταν με καταδικάζει να αποζημιώσω τον Δήμο για τεράστια ανύπαρκτη δαπάνη και για άλλες εντελώς νόμιμες δαπάνες, πετώντας στον κάλαθο των αχρήστων ακλόνητα αποδεικτικά στοιχεία; Ή το Τριμελές Εφετείο Χανίων, όταν με καταδικάζει με βάση δικούς του ανυπόστατους ισχυρισμούς, παραβλέποντας συγκεκριμένες νομικές διατάξεις και ουσιώδεις μαρτυρίες και όταν με προγενέστερη Απόφασή του έχει αθωώσει άλλον Δήμαρχο και Αντιδημάρχους για παρόμοια ακριβώς υπόθεση; Οι ασυγχώρητες αυτές αστοχίες εξανεμίζουν το κύρος των δικαστηρίων και προκαλούν σκληρά το περί δικαίου Κοινό Αίσθημα.
Το γεγονός αυτό έχει τεράστια αρνητική σημασία. Η Δικαιοσύνη δεν είναι ένας θεσμός από τους πολλούς του κράτους, είναι η εγγυήτρια δύναμη αφ’ ενός της κοινωνικής αρμονίας και αφ’ ετέρου της λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος.
Η κοινωνική αρμονία διασφαλίζεται, όταν η Δικαιοσύνη επεμβαίνει ως διαιτητής και επιλύει τις διαφορές ατόμων και συνόλων με ειρηνικό τρόπο και οι Αποφάσεις της γίνονται κοινά αποδεκτές ως δίκαιες και αμερόληπτες. Έτσι αποφεύγονται αιματηρές συγκρούσεις και διασαλεύσεις της τάξης, που γι’ αυτό χαρακτηρίζεται «έννομη».
Ανάλογος είναι ο ρόλος της Δικαιοσύνης και στον τομέα της λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος, καθώς οριοθετεί τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των πολιτών με πνεύμα ισότητας και αντικειμενικότητας σ’ ένα κράτος που θέλει να λέγεται και να είναι «ευνομούμενο».
Τα αναντικατάστατα αυτά αγαθά, η κοινωνική αρμονία και η ομαλή λειτουργία της Δημοκρατίας, διασφαλίζονται, εν μέρει από την ίδια την εφαρμογή του νόμου και περισσότερο από τον σεβασμό και τον φόβο που εμπνέει η Δικαιοσύνη στους πολίτες και τους αποτρέπει προληπτικά από αντικοινωνικές – παράνομες πράξεις. Και ας μην τρομάζει τους πολύ ευαίσθητους η λέξη «φόβος», ήδη ο Όμηρος συνέδεσε άρρηκτα τις έννοιες «αιδοίος -δεινός» και είναι παροιμιώδης η ρήση της κλασικής περιόδου «ένθα φόβος, ένθα και αιδώς», που ισχύει πάντα. Ο αριθμός των πολιτών, που είναι τόσο καλλιεργημένοι ψυχοπνευματικά, ώστε για εσωτερικούς (ηθικούς) λόγους απέχουν αυτοβούλως από αντικοινωνικές ενέργειες, είναι ασυγκρίτως μικρότερος από τον αριθμό αυτών που απέχουν για εξωτερικούς λόγους, επειδή φοβούνται τη Δικαιοσύνη, την ανθρώπινη αλλά και τη θεϊκή.
Αν άστοχες Αποφάσεις της Δικαιοσύνης εξανεμίσουν το κύρος και την αξιοπιστία της, τότε παύει να ενεργεί ο ανασταλτικός παράγων του φόβου και απελευθερώνεται πλήρως η αρπακτικότητα των ανθρώπων, υποχωρεί το σύστημα του Πολιτισμού και κυριαρχεί το σύστημα της Φύσης. Όπου παύει η Ισχύς του Νόμου αναλαμβάνει ο Νόμος της Ισχύος, οπότε μιλάμε για κοινωνική ζούγκλα, όπου ο ισχυρός κατασπαράσσει τον ανίσχυρο. Αυτή είναι σε τελευταία ανάλυση η τεράστια ευθύνη του Δικαστικού Σώματος, η περιφρούρηση των αγαθών του Πολιτισμού έναντι της βίας και της αγριότητας της Φύσης. Οι δικαστικές Αποφάσεις που με αφορούν αποδεικνύουν ότι η Δικαιοσύνη δεν ανταποκρίνεται σε όλες τις περιπτώσεις στην υψηλή αποστολή της επάξια, κάποιες φορές μένει πολύ χαμηλά και η φερεγγυότητά της τραυματίζεται βαριά.
Οι σκέψεις αυτές προκαλούν έντονο άγχος και αμηχανία σήμερα, που η χώρα μας παρασύρθηκε στη δίνη ενός πανίσχυρου κυκλώνα και δεν είναι σαφές σε τι βράχια και σε τι κατάσταση θα εκβραστεί. Κακά τα ψέματα, όταν όλες οι αξίες απαξιώνονται, όταν όλες οι κρατικές δομές καταρρέουν, όταν η ανάγκη για επιβίωση αγριεύει τους ανθρώπους και τους εξωθεί σε σκοτεινές επιλογές και αιματηρές προοπτικές, τότε περισσότερο από ποτέ άλλοτε είναι αναγκαία μια σοβαρή, αντικειμενική και άτεγκτη Δικαιοσύνη. Μόνο μια Δικαιοσύνη που προασπίζει συνειδητά το κύρος της με δίκαιες Αποφάσεις, μόνο αυτή διατηρεί την έξωθεν καλή μαρτυρία και είναι σε θέση να διαδραματίσει σταθεροποιητικό ρόλο κόντρα στους ανέμους της αποσταθεροποίησης.
Αντίθετα, με Αποφάσεις καταφανώς άδικες, όπως αυτές που με αφορούν, η Δικαιοσύνη αυτοαναιρείται, αποβάλλει το δέσιμο των ματιών της που συμβολίζει την αντικειμενικότητά της και, ως φεγγούμενη και αναξιόπιστη, αυτοεντάσσεται στη σωρεία των φθαρμένων και καταρρεόντων κρατικών θεσμών και από βασικός ανασχετικός φραγμός της κατάρρευσης της χώρας μεταλλάσσεται σε ισχυρό συντελεστή της. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, ποιος ανίσχυρος αισθάνεται ασφαλής απέναντι στους ισχυρούς, ποιος έντιμος απέναντι στους ανέντιμους; Και το σπουδαιότερο ίσως, ποιος επιχειρηματίας-επενδυτής θα τολμήσει να επενδύσει τα χρήματά του και να δώσει δουλειά σε ανθρώπους, όταν δεν είναι απόλυτα βέβαιος ότι σε κάθε περίπτωση τα δίκαιά του είναι διασφαλισμένα;
Όμως, η αποτυχία της Δικαιοσύνης έχει μια ακόμη πιο αρνητική πλευρά. Μη γελιόμαστε, η χώρα καταρρέει και η κατάρρευσή της οφείλεται κατά κύριο λόγο στην αποτυχία των βασικών πολιτικών ηγεσιών της των τελευταίων τριάντα ετών. Από την πολιτική κορυφή εκπορεύτηκε η σήψη και απλώθηκε σε όλες τις δομές του κράτους έτσι, ώστε το κράτος να πάψει να είναι βιώσιμο και ήδη σωριάζεται σε θεσμικά και ανθρώπινα ερείπια.
Αυτό που χρειάζεται τώρα η χώρα δεν φαίνεται να είναι μερική επισκευή και λουστράρισμα του σημερινού καταστροφικού συστήματος. Αυτό χρειάζεται πέταμα, πλήρες και οριστικό πέταμα, και αντικατάσταση από ένα νέο σύστημα, που θα ενσαρκώσουν νέοι άνθρωποι, άξιοι και καθαροί. Χωρίς νέους, ικανούς και έντιμους ανθρώπους, που δεν απουσιάζουν και από τη σημερινή πολιτική κονίστρα αλλά δεν αρκούν για να υπάρξει ριζική αναβάθμιση του συστήματος, κανένα νέο και υγιές σύστημα δεν μπορεί να ευδοκιμήσει και καμιά ελπίδα ανάκαμψης για τη χώρα δεν είναι βάσιμη, δεν χωρεί αμφιβολία γι’ αυτό.
Όμως, εδώ ανακύπτει ένα τεράστιο ερώτημα: Ύστερα από τις δικές μου καταδίκες κατά παράβαση ρητών νομικών διατάξεων, με το «έτσι θέλω», και που ασφαλώς δεν θα είναι οι μόνες άδικες, ποιος έντιμος και άξιος νέος άνθρωπος θα τολμήσει να εκδηλώσει ενδιαφέρον για τη δημόσια ζωή; Όταν η προσεκτική τήρηση των νόμων δεν συνεπάγεται εξασφάλιση έναντι πάσης δικαστικής ή άλλης αυθαιρεσίας, όταν οι διαχρονικές παθογένειες της ελληνικής ζωής δεν έχουν αφήσει τίποτε αλώβητο, ποιος θα είναι τόσο αφελής, ώστε να ριψοκινδυνεύσει να έχει την τύχη του Αρχοντάκη;
Η δική μου ζωή καταστρέφεται από τις δικαστικές αυτές Αποφάσεις, αλλά η ζημιά είναι πολύ ευρύτερη και βαθύτερη, είναι πανελλήνιας εμβέλειας. Και δεν αποτελεί δικαιολογία ότι έχουν παρουσιαστεί κρούσματα διαφθοράς στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, όπως σε όλους τους χώρους της ιδιωτικής και δημόσιας ζωής. Υπάρχουν πολλοί διεφθαρμένοι, αλλά υπάρχουν και πάρα πολλοί έντιμοι και σοβαροί λειτουργοί σε όλους τους χώρους και δεν είναι δίκαιο να μπαίνουν όλοι μαζί στο ίδιο καλάθι. Η απόδοση ευθυνών είναι εδώ και χιλιάδες χρόνια ατομική και η καθολικοποίησή τους και η επιμέτρηση ποινών επί δικαίους και αδίκους δεν είναι δικαιική αλλά αυταρχική αντίληψη. Δεν χωρεί συζήτηση.
