Είναι ένα ευφρόσυνο γεγονός για την πόλη, ότι πριν από λίγα χρόνια, ξεκίνησε μια καλλιτεχνική, μουσική κίνηση, η οποία τιμά το Ρέθυμνο και αναδεικνύει δεόντως την πολιτιστική του ταυτότητα.
Ο Αντώνης Μαυράκης (τρομπετίστας) και η Αντιγόνη Αραμπατζόγλου (πιάνο) βρήκαν γόνιμο έδαφος για δράση, ώστε να ανθήσει και να καρποφορήσει μια ζηλευτή μουσική κουλτούρα.
Οι δύο χαρισματικοί συμπολίτες της νεότερης ρεθεμνιώτικης γενιάς συγκρότησαν μουσικά σύνολα (ensemble) και επέτυχαν ένα άψογο συνδυασμό ηχοχρωμάτων, σύμφωνα με τις απαιτήσεις και τις μουσικές εκφράσεις των τελευταίων δεκαετιών.
Βρεθήκαμε σε ακούσματα ανάλαφρα έντεχνης ελληνικής και κλασικής ευρωπαϊκής μουσικής από τις Φωνές του Νότου της Αντιγόνης και το Creta Bpass του Αντώνη και πρόσφατα το μουσικός καρπό που πλημμύρισαν την πόλη με διάχυτα, τρυφερά και αγνά συναισθήματα.
Εκ παραλλήλου με τη μουσική του παιδεία ο Αντώνης Μαυράκης, πνεύμα ανήσυχο αλλά και εύστροφο και ωφελιμιστικό, δεν επαναπαύθηκε στη μέχρι τούδε ασταμάτητη δημιουργικότητά του. Οραματιστής για μια καλύτερη μουσική παρουσία στην πόλη και ρηξικέλευθος κινήθηκε στα πλαίσια του εφικτού, πήρε την πρωτοβουλία να κινηθεί για ένα νέο, ανεπανάληπτο και εντυπωσιακό επίτευγμα. Όπως μας λέει ο ίδιος στο πρόγραμμα του 1ου Φεστιβάλ Φιλαρμονικών στην πόλη μας (4-9-2017, Παλαιοντολογικό Μουσείο). «Η μουσική που μας ενώνει» υπήρξε η αφορμή για αυτό το φεστιβάλ. Βασική του αρχή είναι η συνεργασία ανθρώπων από διάφορους νομούς της Κρήτης και η ενεργοποίηση νέων ανθρώπων, προκειμένου να χαρίσουν ανεπανάληπτες στιγμές καλλιτεχνικής αξίας σε όλους όσους παρακολουθούν τις συναυλίες. Με συνοδοιπόρους τις Δημοτικές Φιλαρμονικές Ρεθύμνης και Ηρακλείου ενώσαμε τις δυνάμεις μας για να αναδείξουμε…».
Η προσέλευση του κόσμου στο γραφικό αίθριο του Παλαιοντολογικού Μουσείου υπήρξε αθρόα.
– Στο πρώτο μέρος με τη ρεθεμνιώτικη Φιλαρμονική ορχήστρα του ο μαέστρος Δασκαλάκης όσο και ο μαέστρος Τζωρτζάκης σ’ εκείνην του Ηρακλείου μας έδωσαν ένα ρεσιτάλ άψογης εκτέλεσης με εξαιρετική απόδοση αριστοτεχνικής και υποδειγματικής μαεστρίας. Είναι προφανές ότι ο Στέλιος βαδίζει στα αχνάρια και ακολουθεί το παράδειγμα του προικισμένου πατέρα του καλλιτέχνη και μαέστρου Κώστα.
Τα δύο πρώτα αμερικάνικα κομμάτια της ρεθεμνιώτικης Φιλαρμονικής με το ζωηρό ηχόχρωμα θα τα ‘λεγα ποιητικά εξαιτίας του ραγδαίου ρυθμού και του αρμονικού μέτρου.
Τα δύο ιερά τέρατα που γέννησε η πατρίδα μας τα τελευταία χρόνια ο Μάνος Χατζηδάκης και ο Μίκης Θεοδωράκης σφράγισαν με το έργο τους την εξαίσια μελωδία του μεταπολεμικού ελληνικού τραγουδιού. Πραγματοποίησαν ένα μοναδικό υποδειγματικό και αριστοτεχνικό συγκερασμό τεχνοτροπιών σε ελληνικό και συγχρόνως διεθνές υπερεθνικό χαρακτήρα, ώστε να καλύπτουν μεγάλο φάσμα της μουσικής από την κλασική ως το έντεχνο τραγούδι με μελοποίηση ακόμα και του λαϊκού (ρεμπέτικου).
Το μουσικό αφιέρωμα στο Μάνο Χατζηδάκη προσέδωσε στην ανεπανάληπτη, φεγγαρόλουστη υπέροχη βραδιά μιαν εξαίσια ακουστική εικόνα. Χαρήκαμε τη ρυθμική διαδοχή, μουσικών συνθέσεων του μεγάλου μουσουργού και των δημοφιλών μελωδών του. Το ίδιο θα λέγαμε και για τα τραγούδια του Μίμη Πλέσσα καθώς και τις εμπνευσμένες μοντέρνες διασκευές του Σπ. Μαυρόπουλου, του Θαν. Παπαθανασίου και του Λεωνίδα Τζωρτζάκη. Εύγε!
