Δέκα χρόνια πριν. Ήταν Παρασκευή και 13/8/2004. Αυτό που περίμεναν γενιές ελλήνων, κυρίως όσων ασχολούνταν με τον αθλητισμό, έπαιρνε επιτέλους σάρκα και οστά. Η ολυμπιακοί αγώνες ξαναγύριζαν στην πατρίδα τους! Άλλωστε αυτό ήταν και ένα από τα κυρίαρχα σλόγκαν των αγώνων. Η Ελλάδα όσο κι αν αμφισβητήθηκε στην πορεία, ότι δεν θα προλάβει να κάνει τα ολυμπιακά έργα, ήταν έτοιμη προς γενική κατάπληξη όλων! Η ευημερία (που φευ ήταν πλαστή, αλλά δεν το ήξερε κανένας) ήταν κυρίαρχη παντού και οι τράπεζες δάνειζαν αφειδώς χρήμα στον οποιονδήποτε. Η χώρα ζούσε ρυθμούς ανάπτυξης που δεν είχε ποτέ φανταστεί. Οι μετακινήσεις στην Αθήνα των ατέλειωτων μποτιλιαρισμάτων ήταν, για όσους εμπλέκονταν με τους ολυμπιακούς αγώνες, ευχάριστες και γρήγορες! Η ειδική γραμμή των λεωφορειόδρομων που είχε φτιαχτεί ειδικά για τους αγώνες, εξυπηρετούσε μια χαρά και κανείς δεν τολμούσε να την παραβιάσει. Στο δρόμο δεν υπήρχε σκουπίδι ούτε για δείγμα και εθεάθησαν πολλοί αθηναίοι να μαζεύουν από κάτω σκουπίδια και αποτσίγαρα, για να συμβάλλουν στην καθαριότητα της πόλης, που για 15 μέρες γίνονταν η παγκόσμια γιορτή του αθλητισμού. Ήταν 13 Αυγούστου του 2004 και σχεδόν τα πάντα σε όλη την Ελλάδα ήταν κλειστά, για να απολαύσουν όλοι την τελετή έναρξης. Μια τελετή, που όμοια της δεν είχε ξαναγίνει ποτέ (και πολλοί λένε πως δεν θα ξαναγίνει), και που έχει και ρεθεμνιώτικη αύρα! Η μουσική σύνθεση της τελετής έναρξης ήταν από τον ρεθεμνιώτη μουσικοσυνθέτη Γιώργο Κουμεντάκη, που αφήνει άφωνη στην κυριολεξία όλη την υφήλιο! Ζούμε όλοι μας ένα όνειρο που δεν θέλουμε να τελειώσει.
Μετά από λίγες ώρες ξεκινά η Ολυμπιάδα της Αθήνας. Από την πρώτη ολυμπιάδα, στην νεότερη ιστορία, του 1896 και μετά από 108! ολόκληρα χρόνια, οι Ολυμπιακοί αγώνες είναι και πάλι στο σπίτι τους! Η Αθήνα, η Ελλάδα, είναι στο κέντρο του Κόσμου και ναι είναι αλήθεια!
Τα δικά μου συναισθήματα, η δική μου χαρά τότε, ήταν πιστεύω συναισθήματα όλων των Ελλήνων. Όλοι θέλουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα για τους Έλληνες αθλητές, αλλά λίγο πριν την έναρξη σκάει σαν βόμβα η περίπτωση των αθλητών Κεντέρη και Θάνου, με υπόνοιες για ντοπάρισμα, και με αποτέλεσμα τον αποκλεισμό τους από τους αγώνες. Κατά την διάρκεια των αγώνων βγαίνει ακόμα ντοπέ ο διάσημος, από τις επιτυχίες του, αρσιβαρίστας Σαμπάνης. Τα πρώτα μαύρα σύννεφα για τους καλύτερους ολυμπιακούς αγώνες της νεότερης ιστορίας είναι γεγονός. Θα συνεχιστούν με την απόλυτη τραγωδία στο αθλητικό ιδεώδες, των δυο ντοπαρισμένων ξένων αθλητών της σφαιροβολίας, στους άνδρες και στις γυναίκες, που κέρδισαν στους αγώνες, οι οποίοι έγιναν μετά από 2 χιλιάδες χρόνια στον ιερό χώρο του σταδίου της αρχαίας Ολυμπίας, για τα συγκεκριμένα αγωνίσματα. Τελικά απ’ ό,τι φαίνεται τα λεφτά είναι πάντα πολλά Άρη και υπερτερούν σε ιδέες και ιδεώδη.
Σε 15 μέρες το μεγάλο αυτό αθλητικό γεγονός, που είναι το μόνο που καταφέρνει, πέρα από πολιτικές σκοπιμότητες, να ενώνει όλους τους λαούς της γης κάθε τέσσερα χρόνια, τελειώνει. Τα φώτα της δημοσιότητας μοιραία χαμηλώνουν και η Ολυμπιάδα της Αθήνας παίρνει τη θέση της στην Ιστορία, σαν μια από τις καλύτερες διοργανώσεις που έγιναν ποτέ σε κάθε επίπεδο. Είναι ακόμα νωρίς για να καταλάβουμε όλοι αυτό που ούτε οι ειδικοί δεν μπόρεσαν να προβλέψουν. Την επερχόμενη παρακμή!
Τα επόμενα 2-3 χρόνια ζούμε με τον απόηχο της δόξας και της αναγνώρισης της χώρας ότι πέτυχε εκεί που μεγάλα κράτη είχαν στο παρελθόν αποτύχει παταγωδώς. Η συνέχεια είναι όμως οδυνηρή. Δημοσιεύματα αποκαλύπτουν «το πάρτι των οικονομικών ατασθαλιών των αγώνων» που έχουν ξεπεράσει κάθε προηγούμενο ρεκόρ. Η Ολυμπιάδα κόστισε στην κυριολεξία αστρονομικά ποσά τα οποία σε καμία περίπτωση δεν μπορούσε να αντέξει η χώρα μας. Ακόμα και σήμερα κανείς δεν ξέρει το ακριβές κόστος των αγώνων. Αυτό που σίγουρα ξέρουν και έχουν στηλιτεύσει επανειλημμένα τα ΜΜΕ, είναι ότι οι ημέτεροι «έφαγαν με χρυσά κουτάλια», από περίεργες αναθέσεις έργων», χωρίς διαγωνισμούς και με απ’ ευθείας ανάθεση.
Τα όνειρα όλων των ελλήνων για νέες θέσεις εργασίας και αξιοποίηση στο μέγιστο δυνατό της διεθνούς προβολής της χώρας, λόγω της ολυμπιάδας (όπως γίνεται σε κάθε χώρα που διοργανώνει ολυμπιακούς αγώνες) πήγαν περίπατο.
Τελικά μέσα από την παρακμή που την ζούμε ήδη 6-7 χρόνια, το πανέμορφο όνειρο γίνεται εφιάλτης. Ένας εφιάλτης που θέλει την απόλυτη λεηλασία των ολυμπιακών εγκαταστάσεων από «άγνωστους», τη μισή σχεδόν Ελλάδα άνεργη, τα καλύτερα μυαλά της στο εξωτερικό για μια καλύτερη τύχη, χιλιάδες να ψάχνουν καθημερνά στα σκουπίδια για ένα κομμάτι ψωμί, χιλιάδες επιχειρήσεις να κλείνουν, περιουσίες που χτίσθηκαν με κόπο και ιδρώτα να εξανεμίζονται σε χρόνο ρεκόρ, άνθρωποι να αυτοκτονούν λόγω χρεών ή να πεθαίνουν χωρίς πρώτες βοήθειες και ω! του θαύματος κανένας δεν φταίει, κανένας δεν απολογείται και κανένας δεν συλλαμβάνεται! Η χώρα είναι σχεδόν αποκομμένη από τον υπόλοιπο κόσμο, ζώντας την απόλυτη απαξίωση. Αυτός που φταίει και που καλείται να πληρώσει τα σπασμένα είναι πάλι ο μόνιμα ιστορικά φταίχτης αυτής της χώρας. Ο λαός!
Όλα λοιπόν μαύρα; Τίποτα καλό; Όχι βέβαια! Κανένας δεν μπορεί, όσο και να προσπαθήσει, να απαξιώσει αυτό που πρόσφερε η Ελλάδα σε όλο τον κόσμο εκείνες τις 15 μέρες. Κάθε χρόνος που περνά αναδεικνύει όλο και πιο έντονα το απίστευτο μέγεθος του επιτεύγματος. Ένα απλό στεφάνι αγριελιάς, όπως τότε… πριν δυόμιση χιλιάδες χρόνια στην αρχαία Ολυμπία, που ήταν και η μέγιστη συμβολή στην αισθητική των Αγώνων της Αθήνας. Τα σύμβολα, τα χρώματα και η απλότητα των Αγώνων με «μέτρο πάντα τον Άνθρωπο», ανέδειξαν το πολιτιστικό επίπεδο μας σαν λαού, σαν χώρας, για μια ακόμη φορά και σημάδεψαν έτσι κι αλλιώς, ότι θα γίνεται από δω και στο εξής σε κάθε επόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες. Τη συγκεκριμένη ολυμπιάδα την κάναμε εμείς οι Έλληνες, ο απλός κόσμος που χόρευε συρτάκι μαζί με τους ξένους στο μοναστηράκι και μάζευε τα σκουπίδια από τον δρόμο, και όχι οι πολιτικοί. Όλοι εμείς μαζί και κανένας μόνος του, με τα καλά της και τα κακά της. Αδιάψευστοι μάρτυρες οι ξένοι φίλοι μου, που τα επόμενα χρόνια που πήγα στο εξωτερικό για αγώνες, μου έλεγαν έκπληκτοι: τι κάνατε; Είστε απίστευτοι! τέτοιοι αγώνες δεν έχουν ξαναγίνει! Λέγοντας μου και άλλα πολλά τέτοια λόγια θαυμασμού απλόχερα, που μ’ έκαναν να απολαμβάνω πραγματικά την ευτυχία της επιτυχίας από τη χώρα μου, σε ένα εγχείρημα εξαιρετικά δύσκολο. Κρίμα που οι κάθε λογής Έλληνες πολιτικοί, ποτέ δεν καταφέρνουν να αφουγκραστούν τον απλό έλληνα πολίτη και κυρίως να υλοποιήσουν με δουλειά ότι ο πολίτης ονειρεύεται.
Θα μπορούσε κανείς να γράψει δεκάδες σελίδες για το συγκεκριμένο γεγονός, και ενώ πήγα να συνεχίσω κι εγώ για κάμποσες λέξεις ακόμη, μου ήρθε ασυναίσθητα στο μυαλό το τραγούδι «για την Ελλάδα», του αείμνηστου κωμικού μας Ευγένιου Σπαθάρη που το ερμηνεύει με την Γλυκερία…
«Για δες πως καταντήσαμε ρε φίλε μου καμπούρη, που κάποτε αγοράζαμε δυο φράγκα το κουλούρι, δώσε συνέχεια σου λεν, δώσε και ξαναδώσε, το αίμα την ανάσα σου και την Ελλάδα σώσε!
Κι εγώ που πάντα τα ‘λεγα μ’ ένα δικό μου τρόπο, κρυμμένος πίσω απ’ τον μπερντέ να κλαίω γι’ αυτόν τον τόπο! Να το πιστέψω δεν μπορώ πως γίναμε μπουρλότο, κι ακόμα ν’ αγωνίζομαι για την Ελλάδα, για την Ελλάδα ρε γαμώτο! Στην πρώτη θέση βρίσκονται το ψέμα κι η κομπίνα και τα καμένα δάση μας η εθνική βιτρίνα, στις πλάτες μας ξενόφερτοι σηκώνουνε παντιέρα, το νέφος και το άδικο μας πνίγουν κάθε μέρα. Για λίγους είναι τα πολλά και για πολλούς τα λίγα! Το βλέπω να γυρίζουμε στα χρόνια του κολίγα! Αφού ξοδεύουν άσκοπα κι εμείς πάντα λιτότης, έτσι σου λένε φέρεται ο κάθε πατριώτης!
Γεια σας παιδιά! Μην κωλώνει κανένας! Ε! ρε! Θα ζήσει η Ελλάδα! Γεια σας Έλληνες!
Και αμέσως μετά επίσης ασυναίσθητα συνέχισα με το τραγούδι του Σαββόπουλου «ο καραγκιόζης». Λέει λοιπόν ο νιόνιος και μάλλον καλύπτει πολλούς από τους Έλληνες, ειδικά αυτή την εποχή: «κείνο που με τρώει κείνο που με σώζει είναι που ονειρεύομαι σαν τον καραγκιόζη!» Ας κάνουμε τουλάχιστον λοιπόν όνειρα που είναι, για την ώρα, τζάμπα και κανείς δεν μπορεί να μας τα πάρει, ούτε και να μας τα φορολογήσει!
