Η 14η Ιούνη 1917 είναι μια εξαιρετικά ντροπιαστική και «μαύρη» κηλίδα για τη νεότερη Ελλάδα και τους πολιτικούς της.
Καταρχάς, όλοι συμφωνούμε πως ο Εθνικός Διχασμός (1915-17) ήταν από τους χειρότερους εμφυλίους (βασιλικοί vs βενιζελικοί) που γνώρισε η πατρίδα μας, καθώς δεν γνωρίζει πολεμικές αντιπαραθέσεις αλλά υποφέρει από οξυμένα πολιτικά πάθη που υποδαυλίζουν οι ξένοι «σύμμαχοι».
Κάτω, λοιπόν, από την πίεση του Γάλλου υπουργού εξωτερικών Ζοννάρ, ο μόλις πριν λίγες μέρες αναλαβών βασιλιάς της Ελλάδας Αλέξανδρος των Γλύξμπουργκ μετά τη δεύτερη εκθρόνιση του γερμανόφιλου πατρός του, Κωνσταντίνου του 1ου, και την άρνηση των Αγγλογάλλων να δεχτούν στο θρόνο τον αδελφό του Αλέξανδρου, Γεώργιο, και τη μη αποδοχή του στέμματος από τον άλλο αδελφό του Αλέξανδρου, Παύλο, παύει την κυβέρνηση Αλ. Ζαϊμη.
Στην πρωθυπουργία επιβάλλεται από τους ξένους να κληθεί ο και προ του 1915 πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος. Και όταν, στις 14.06.1917, ορκίζεται η κυβέρνησή του, μπαίνει έστω και με την κατά το χειρότερο τρόπο επέμβαση των «συμμάχων» τέλος στον Εθνικό Διχασμό. Στη φώτο, βασιλιάς Αλέξανδρος και Ελ. Βενιζέλος.
Πηγή: Γ. Κορδάτος, ΜΕΓΑΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΆΔΑΣ, Εκδόσεις 20ος αιώνας, Αθήνα, 1959
