Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΑΛΕΒΙΖΑΚΗ
Όλες οι κυβερνήσεις μέχρι σήμερα κατέβαλλαν και συνεχίζουν να καταβάλουν προσπάθειες να σώσουν τις τράπεζες.
Η ένεση των πενήντα δισ. του 2ου μνημονίου δεν στάθηκε σωτήρια και οι τράπεζες στη χώρα μας συνεχίζουν να παραπαίουν.
Σήμερα η κυβέρνηση, για να μην αυξηθεί ο αριθμός των «κόκκινων» δανείων, επιχορηγεί τους τόκους των επιχειρήσεων που έχουν πληγεί από την πανδημία.
Με το σχέδιο «Ηρακλής» έχει αποφασιστεί να δοθούν 12 δισ. ή και όσο απαιτηθεί σαν εγγύηση, για το τμήμα των δανειίων που θα πάρουν τα fun (Ν. 4649 16/12/2019 Πρόγραμμα παροχής εγγύησης σε τιτλοποιήσεις πιστωτικών ιδρυμάτων).
Η σημερινή κυβέρνηση με το σχέδιο «Ηρακλής» και την «κακή τράπεζα» του κ. Στουρνάρα προσπαθεί να εξυγιάνει τις τράπεζες απαλλάσσοντας της από τα κόκκινα δάνεια. Το κόστος των ενεργειών αυτών (το οποίο δεν γνωρίζουμε) θα επιβαρύνει το σύνολο των πολιτών, χωρίς να έχει ζητηθεί η γνώμη τους ούτε να γνωρίζουν οι πολίτες ακριβώς τι πρόκειται να γίνει.
Με το σχέδιο του διοικητή της τράπεζας της Ελλάδος κ. Ιωάννη Στουρνάρα επιδιώκεται όσα «κόκκινα» δάνεια δεν καλύπτονται από το σχέδιο «Ηρακλής» να μπουν στην «bad bank» και έτσι να «καθαρίσουν» το χαρτοφυλάκιο τους οι τράπεζες. Η «bad bank» θα μπορεί να δεχτεί «κόκκινα» δάνεια έως 40-45 δισ. ευρώ
Για το κόστος δημιουργίας της «bad bank» δεν έχει μιλήσει έως τώρα κανείς, ούτε από την τράπεζα της Ελλάδος ούτε από την πολιτική ηγεσία, η οποία αφού παρέλαβε την πρόταση από τον κ. Στουρνάρα δεσμεύτηκε ότι θα τη μελετήσει και θα τη συζητήσει στη συνέχεια.
Το σχέδιο του κ. Στουρνάρα προβλέπει μεταξύ άλλων εγγυήσεις που θα δώσει το ελληνικό δημόσιο, που θα καλύπτει τη διαφορά μεταξύ της λογιστικής αξίας που είναι γραμμένη στα βιβλία των τραπεζών και της τιμής στην οποία θα αγοράζει τα δάνεια ο επενδυτής.
Αρχικά το σχέδιο παρουσιάστηκε ως σημείο σύγκρουσης του κ. Στουρνάρα με τον αρμόδιο αναπληρωτή υπουργό κ. Θόδωρο Σκυλακάκη, προφανώς για να γίνει ποιο «εύπεπτο» το εγχείρημα με το οποίο ο ελληνικός λαός θα κληθεί να πληρώσει και αυτό το κόστος.
Μέχρι πότε και για ποιο πόσο θα πληρώσουν οι Έλληνες πολίτες για τις «ελληνικές» τράπεζες που πλέον δεν ανήκουν σε Έλληνες;
Μέχρι πότε ο λαός θα πληρώνει το κόστος της κακής διαχείρισης;
Από πότε τις ζημίες πρέπει να πληρώνει ο λαός και τα κέρδη να πηγαίνουν στους τραπεζίτες;
Δεδομένου ότι οι τράπεζες ελέγχονται από ξένα κεφάλαια, ποιος είναι ο εθνικός λόγος που επιβάλει να επιβαρυνθούν και πάλι οι πολίτες, για να σωθούν οι… ξένες τράπεζες;
Τι καπιταλισμός είναι αυτός που αντί να κλείσουν αυτοί που δημιουργούν ζημία τη μεταβιβάζουν στους πολίτες;
Ο καπιταλισμός της «αρπαχτής» είναι με τις ευλογίες της κυβέρνησης;
Πάντως στα βιβλία δεν διδάσκεται αυτή η τακτική και άλλα λένε οι νεοφιλελεύθερες απόψεις. Όποιος αποτυγχάνει κλείνει. Το κενό που δημιουργείται φροντίζουν οι δυνάμεις τις αγοράς να το καλύψουν.
Άλλα αν πραγματικά η κυβέρνηση εργάζεται για το καλό των επιχειρήσεων και της οικονομίας, γιατί αυτή την «bad bank» δεν την έφτιαξε από την αρχή;
Έτσι θα μπορούσαν μεταφέροντας τα δάνεια που είναι σε δυσκολία να τα διακανονίσουν και να σώσουν αρκετές επιχειρήσεις.
Μήπως η πολιτική ηγεσία θα έπρεπε να δημιουργήσει πράγματι τη «bad bank», όχι ως «όχημα» για να εξυγιάνει τις ανύπαρκτες τράπεζες, αλλά για να σώσει τις επιχειρήσεις;
Στη «bad bank» να συσσωρεύει το σύνολο των δανείων, τα οποία βρίσκονται σε καθυστέρηση και μέσω αυτής να ελέγξει ποιες από τις επιχειρήσεις μπορούν να σωθούν και με ποια μέτρα. Αυτό πραγματικά θα ήταν μεγάλο όφελος για την οικονομία του τόπου.
Ο πρόεδρος της Ισλανδίας αρνήθηκε σχέδιο μεταφοράς της ζημίας των τραπεζών στους πολίτες, διενεργώντας δυο δημοψηφίσματα και πάρα τις πιέσεις και την κινδυνολογία, η χώρα του δεν καταστράφηκε, αντίθετα έχει βρει τον δρόμο της ανάπτυξης. Οι πτωχευμένες τράπεζες είναι προτιμότερο να κλείσουν παρά να φορτώσουμε δισ. ευρώ στους πολίτες της χώρας αυτής. Καμία καταστροφή δεν πρόκειται να έλθει και ας θυμηθούμε την στάση του πρόεδρου της Ισλανδίας.
Θα τους προέτρεπα να ακούσουν τις ανακοινώσεις του προέδρου της Ισλανδίας αν πραγματικά υπήρχε η διάθεση για μια διαφορετική μεταχείριση των αδιεξόδων των τραπεζών.
Έτσι και αλλιώς τον ρόλο που έχουν να παίξουν στην οικονομία δεν μπορούν και δεν θέλουν να τον παίξουν. Εξυπηρετούν λίγους και εκλεκτούς…
Επειδή είμαστε σίγουροι ότι η κυβέρνηση έχει λάβει τις αποφάσεις της και έχει διαλέξει τη στήριξη των τραπεζών και όχι των πολιτών και του επιχειρηματικού κόσμου επιβάλλεται να ενημερωθεί η κοινωνία και ο επιχειρηματικός κόσμος για τα κάτωθι:
– Ποιες είναι οι εταιρείες που αγοράζουν τα «κόκκινα» δάνεια και σε ποια τιμή αγοράζουν τα πακέτα δανείων;
– Ποια είναι η λογιστική αξία των πωλούμενων δανείων και ποια δάνεια είναι σε κάθε πακέτο;
– Ποια είναι η αξία των εμπραγμάτων εγγυήσεων που έχουν τα δάνεια που πωλούν;
– Που είναι η έδρα κάθε εταιρείας που αγοράζει δάνεια;
– Ποιος τις διοικεί και ποιος είναι ο τελικός δικαιούχος των μετοχών των εταιρειών αυτών;
– Ποιο είναι το κεφάλαιο των εταιρειών αυτών και που βρίσκουν χρήματα και εγγυήσεις και αγοράζουν δάνεια και ακίνητα πολιτών;
Έχει υποχρέωση η πολιτεία να ενημερώσει τους πολίτες που τους φορτώνει με δάνεια, για να σώσει τις τράπεζες.
* Ο Παναγιώτης Αλεβιζάκης είναι μέλος της ΚΔ του Οικονομικού Επιμελητήριου Ελλάδος,
εκπρόσωπος της Ανεξάρτητης Κίνησης Οικονομολόγων Ελλάδας
