Επειδή έχω εκφράσει δημόσια τις απόψεις μου για τα εχέγγυα επάρκειας που πρέπει να διαθέτει όποιος (-α) θέλει να ασχοληθεί με τα κοινά και μάλιστα σε ηγετικό ρόλο,αποφάσισα να ξενυχτήσω για να επιβεβαιωθώ ή να διαψευσθώ, παρακολουθώντας την τηλεμαχία των υποψηφίων δημάρχων: Μαρινάκη, Κουτσαλεδάκη, Μανουσογιάννη.
Τι διαπίστωσα:
Ο σημερινός δήμαρχος φάνηκε πιο αγχωμένος για την εικόνα του παρά για την αντιπολιτευτική κριτική των αντιπάλων του. Και ναι μεν επικαλέστηκε και σωστά ότι η μακροημέρευση του, ως δήμαρχος, είναι δημοκρατική επιλογή της πλειοψηφίας των δημοτών (χάρη κυρίως των εκάστοτε υποψηφίων συμβούλων του, λέω εγώ) αλλά η άσκηση της εξουσίας του έχει διολισθήσει σε καθεστωτική μετά από τόσες συνεχείς θητείες…ηθελημένα ή αθέλητα.
Ο αιρετός εκλέγεται με υποχρέωση και μπόλικες υποσχέσεις να υπηρετήσει κι όχι να εξουσιάζει τον πολίτη…για το καλό του.
Αναντίρρητα κατέχει το υπηρεσιακό αντικείμενο του δημάρχου (γνώση + ικανότητα + εμπειρία) αλλά έχει απωλέσει το επικοινωνιακό με τους δημότες. Δεν περπατάει τον δήμο του, δεν ακούει την κοινή γνώμη (δεν υπάρχει ούτε μέρα παραπόνων του δημότη στο δήμαρχο)…μιλάει μόνο στο κινητό του. Το μείζον θέμα της καθημερινότητας, το κυκλοφοριακό (κίνηση / στάθμευση) το χαρακτήρισε ως «δομικό πρόβλημα» νοοτροπίας δημοτών, αγνοώντας το δικό του δομικό πρόβλημα.
Αναρωτήθηκε άραγε ποια είναι η αιτία δημιουργίας του «δομικού προβλήματος» νοοτροπίας δημοτών;
– Μήπως η έλλειψη συχνής αστικής συγκοινωνίας με λεωφορεία αναλογικού μεγέθους του πλάτους των δρόμων μας;
– Μήπως οι συνεχώς μειούμενες θέσεις στάθμευσης χωρίς παράλληλη δημιουργία χώρων στάθμευσης;
– Μήπως οι ακόμα και σήμερα, 75 χρόνια! αδιάνοιχτοι δρόμοι του σχεδίου πόλεως 1948;
– Μήπως η προεκλογικά, εδώ και χρόνια, υποσχόμενη διάνοιξη του περιφερειακού δρόμου;
– Μήπως το ανάγλυφο του εδάφους της πόλης μας που δεν επιτρέπει τη χρήση ποδηλάτου ανάντι της οδού Μοάτσου;
– Μήπως τελικά έβαλε «το κάρο μπροστά από το άλογο» θεωρώντας ότι τα βραβεία βιώσιμης κινητικότητας που δόθηκαν στους φακέλους που κατέθεσε η υπηρεσία του δήμου θα ενέπνεαν τους δημότες για να ξεπεράσουν το «δομικό τους πρόβλημα»;
Κατά τα άλλα υπήρξε ένα οικογενειακό καβγαδάκι μεταξύ «δασκάλου» και «μαθήτριας», Μαρινάκη και Κουτσαλεδάκη, όπου ο «δάσκαλος» σε πολλά σημεία επέπληξε τη «μαθήτρια» για την πλημμελή άσκηση των καθηκόντων της, όταν υπηρετούσε τη «Νέα Αντίληψη» για εννέα χρόνια.
Με άλλα λόγια αμφισβήτησε ευθέως την ικανότητα της να διαχειριστεί δημοτικά θέματα και προβλήματα από θέση δημάρχου.
Η αλήθεια είναι ότι ο δήμαρχος δεν βλέπει ουδένα συνεργάτη του ικανό να τον διαδεχθεί στη «Νέα Αντίληψη» ούτε τώρα ούτε αργότερα.
Η κ. Κουτσαλεδάκη προτίμησε να δώσει τη μάχη της, στην τηλεμαχία, εξ αποστάσεως, σοφά ποιούσα, γιατί γνωρίζει ότι με τον «δάσκαλο» τετ α τετ, ένα τρακ θα το είχε στην εξέταση της. Εάν κάνει το λάθος σε μια επόμενη τηλεμαχία να βρεθεί απέναντι του μόνο η επίκληση της γυναικείας φύσης της μπορεί να σταματήσει το ανελέητο «σφυροκόπημα» που θα δεχθεί.
Ο τρίτος της παρέας, ο «εργάτης» της ελάσσονος αντιπολίτευσης, κ. Μανούσος Μανουσογιάννης, επανέλαβε τις θέσεις που έχει κατά καιρούς διατυπώσει στα δημοτικά συμβούλια.
Πήγα για ύπνο με το συναίσθημα της χαρμολύπης. Χαράς γιατί επιβεβαιώθηκα για τις απόψεις μου που έχω κατά καιρούς διατυπώσει και λύπης γιατί για πέντε χρόνια θα συνεχίσουμε να είμαστε του ίδιου έργου θεατές.
