Στην προχθεσινή εκδήλωση του Λυκείου Ελληνίδων Ρεθύμνου η κυρία Αναστασία Δρανδάκη-Μαρινάκη με την ευφράδεια που τη χαρακτηρίζει έκανε μια αναφορά στην ιστορική της οικογένεια με αφορμή τη βράβευση του Λευτέρη Δρανδάκη.
Και μας έδωσε την ευκαιρία να προσκυνήσουμε τη μνήμη ανθρώπων που έβαλαν το λίθο τους στην πνευματική και κοινωνική ανάπτυξη του τόπου μας. Πόσοι και πόσοι αλήθεια δεν είναι αυτοί. Κι όλοι διαλεκτοί. Καθένας διακρίθηκε στον τομέα του. Κι όλοι μαζί έδωσαν στο Ρέθυμνο τον καλύτερο εαυτό τους, έντιμοι και συνειδητοί πολίτες όλοι τους με αρχοντικές περγαμηνές χάρις στις πράξεις τους.
Από τον σπουδαίο Βασίλειο Δρανδάκη ξεκινάμε την αναφορά μας στην οικογένεια.Είχε καταγωγή από το Ζουρίδι, και ήταν γόνος της περίφημης οικογένειας των Ντράντηδων που είχε εκλεκτές παραφυάδες σε όλο τον νομό. Εκείνος γεννήθηκε στο Ρέθυμνο 17 Ιανουαρίου 1857.
Ο πατέρας του Νικόλαος Δρανδάκης, από τους επιφανείς μεγαλεμπόρους του τόπου μας, φρόντισε για την επιμελή μόρφωση του γιου του, πρώτα στην πόλη μας και στη συνέχεια στη Σύρο. Εκεί ως γνωστόν οι σπουδές ήταν υψηλού επιπέδου. Άλλωστε φαίνεται και από την εξέλιξη τόσων και τόσων επιφανών που φοίτησαν εκεί. Φρόντισε πάντως πάνω από όλα να του διδάξει την αξία του χρήματος, που αποτελεί μέσον και όχι σκοπό της ζωής, αλλά πρέπει να αποκτάται με τίμιο ιδρώτα.
Έτσι ενώ θα μπορούσε ο νεαρός Βασίλειος να ζει μια ζωή μποέμ, από νωρίς άρχισε να εργάζεται σε διάφορους τομείς αποκτώντας και κοινωνική εμπειρία.Εργάστηκε συγκεκριμένα, ως ιδιωτικός υπάλληλος, διδάσκαλος στην Αργυρούπολη το 1879, γραφέας του Πρωτοδικείου Ρεθύμνης (1883), γραμματέας του επαρχιακού Ειρηνοδικείου Ρεθύμνης, γραμματέας της Εισαγγελίας (1885), ειρηνοδίκης Μυσσιρίων, Ρουστίκων, Αμαρίου, εισαγγελεύς Σφακίων (1892) και στη συνέχεια Λασιθίου.
Σε όλες τις θέσεις άφηνε τις καλύτερες εντυπώσεις. Απλός, πράος, πρόθυμος, ευπροσήγορος, άνθρωπος γεμάτος διάθεση για προσφορά, έτοιμος να βοηθήσει κάθε απλό άνθρωπο του χωριού που η αγραμματοσύνη του τον εμπόδιζε να διεκδικήσει σωστά τα συμφέροντά του. Ο Βασίλειος Δρανδάκης αντιμετώπιζε αυτές τις περιπτώσεις σαν άριστος παιδαγωγός φροντίζοντας πάνω από όλα να ενημερώσει για τα δικαιώματά του τον κάθε άνθρωπο που τα αγνοούσε.
Στην πιο κρίσιμη εποχή για το Ρέθυμνο, στην Κρητική Επανάσταση του 1897 τοποθετήθηκε έπαρχος Μυλοποτάμου. Εξελέγη κατόπιν πληρεξούσιος στην επαναστατική συνέλευση των Κρητών (1897-1899). Από το 1900 μέχρι το 1904, υπηρέτησε ως γραμματέας της Νομαρχίας Ρεθύμνης και μετά αναγκάστηκε να παραιτηθεί και να γίνει συμβολαιογράφος στο Ρέθυμνο από το 1904 μέχρι και το 1933 που αποσύρθηκε. Το γραφείο του ήταν στην οδό Όλγας 13, τη σημερινή οδό Τσουδερών.
Η φύση όμως είχε προικίσει πλουσιοπάροχα τον Βασίλειο και με μια λεβέντικη κορμοστασιά που κέρδιζε τους πάντες με την πρώτη ματιά. Αυτή σε συνδυασμό με την έμφυτη καλοσύνη και ανθρωπιά του τον έκανε από τους πιο δημοφιλείς και επιφανείς Ρεθεμνιώτες. Κι όσο μεγάλωνε τόσο πιο αξιοσέβαστος γινόταν.
Όσο για τη συνέπειά του έμεινε στην ιστορία. Ενδεικτικό της είναι τα γεγονός ότι σε μια μεγάλη πλημμύρα το 1928, αντί να νοιαστεί για το σπίτι του, έτρεξε να σώσει τα έγγραφα του αρχείου του, για να μην φέρει σε δύσκολη θέση αργότερα ανθρώπους που είχαν ζητήσει τη δική του βοήθεια για συμβολαιογραφικές πράξεις. Και πέρασε στιγμές μεγάλης αγωνίας μέχρι να αρχειοθετήσει ξανά τους φακέλους, αφού κατάφερε να τους στεγνώσει και να βεβαιωθεί ότι δεν είχε αλλοιωθεί από την υγρασία το περιεχόμενό τους.
Οι νεώτεροι από αυτόν, όπως διαβάζουμε σε ένα σημείωμα στον τοπικό τύπο που τον αφορά, δικαστικοί, δικηγόροι τον θαύμαζαν πάντα όπως τον έβλεπαν με το ψηλό κολάρο και το ασημένιο του μπαστουνάκι, άψογος πάντα σε εμφάνιση, να περνά και μόνο με το πέρασμά του αυτό, άρχοντας σωστός να εμπνέει το βαθύ σεβασμό. Αποτελούσε πάντα ένα πρότυπο ευπατρίδη.
Ένας σημαντικός επιστήμονας ήταν ο Νικόλαος Δρανδάκης
Από τους επιστήμονες στους οποίους το Ρέθυμνο οφείλει μεγάλο μέρος της φήμης του και της παράδοσής του στα Γράμματα και τις Τέχνες ήταν και ο Νικόλαος Δρανδάκης γιος του Βασιλείου.
Όπως όλοι οι Δρανδάκηδες έτσι και ο Νικόλαος κρατήθηκε πάντα μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Δεν είχε χρόνο παρά μόνο για μελέτη και αργότερα για επιστημονική έρευνα. Κι αυτός ο τομέας άρχισε να τον απασχολεί αμέσως μετά το πτυχίο της Φιλοσοφικής σχολής με ένα ακόμα «άριστα» στα τόσα που προηγήθηκαν σε κάθε τομέα της εκπαίδευσης που έλαβε. Ήταν από τις δυσκολότερες περιόδους της σύγχρονης ιστορίας και για το Ρέθυμνο, όταν ο Νικόλαος Δρανδάκης είχε ήδη μια θέση στην επιστημονική κοινότητα. Ήταν αμέσως, μετά την κατοχή που ο κόσμος προσπαθούσε να γιατρέψει τις φρικτές μνήμες που απέκτησε σε τέσσερα μαρτυρικά χρόνια.
Ο Νικόλαος Δρανδάκης αφοσιώνεται στην επιστήμη του με πάθος, νοιώθοντας μεγάλη έλξη για κάθε τομέα με στοιχεία Βυζαντινού Πολιτισμού. Από μαθητής ακόμα επιδίωκε να βρίσκεται σε βυζαντινά προσκυνήματα κυρίως στην περιοχή Αμαρίου. Στεκόταν με δέος μπροστά σε κάθε εικόνα με στοιχεία της Κρητικής σχολής, ενώ στα χρόνια της Κατοχής, γύριζε όλη την επαρχία Αμαρίου αναζητώντας τα βυζαντινά της μνημεία.
Από τα μεγάλα του ενδιαφέροντα και το χρονικό της παιδείας στο Ρέθυμνο. Γύρω από το θέμα αυτό δημοσίευσε αργότερα αρκετές μελέτες φωτίζοντας μια εντελώς άγνωστη εποχή.
Με βάση επτά κώδικες που ο ίδιος βρήκε, σχημάτισε και πρόσφερε στην ιστορία του τόπου την πλήρη εικόνα του Ρεθεμνιώτικου σχολείου πριν από το 1834 που έγινε ο πυρήνας και η επιβεβαίωση του θρύλου «Οι Ρεθεμνιώτες για τα Γράμματα».
Το 1954 βρέθηκε με υποτροφία του υπουργείου Συντονισμού στην Ιταλία, όπου και είχε την ευκαιρία να μελετήσει τα εκεί βυζαντινά μνημεία και να δημοσιεύσει άγνωστες παρατηρήσεις για την παλαιολόγειο εικόνα του Ελληνικού Ναού της Βενετίας.
Οι μελέτες του προκαλούν το επιστημονικό ενδιαφέρον των σημαντικότερων ερευνητών της εποχής που τον παρακολουθούν από το 1950 που είχε διοριστεί επιμελητής στο Βυζαντινό Κέντρο Μυστρά και προσβλέπουν την λαμπρή πορεία του.
Ο Νικόλαος Δρανδάκης κατέβαλε μεγάλο αγώνα όχι μόνο να καλύψει κενά αλλά και για να πείσει προκειμένου να επανακτήσει ο τόπος την παλιά του αίγλη. Δυστυχώς οι συνθήκες ζωής και οι τόσες περιπέτειες του έθνους μας είχαν δημιουργήσει γύρω από το Μυστρά μια ολόκληρη γειτονιά από τρώγλες. Χρειάστηκε μεγάλος αγώνας για να φύγουν από τον περιοχή οι δυστυχισμένοι πράγματι άνθρωποι, που δεν είχαν όμως επίγνωση σε ποιο σημαντικό για τη ιστορία μας τόπο διάλεξαν να κατοικήσουν.
Αυτή την εικόνα που θύμιζε έντονα και την παρακμή του Βυζαντινού πολιτισμού φρόντισε να εξαφανίσει ο σοφός καθηγητής και να πείσει για την ανάγκη σεβασμού στα ιερά και όσια της φυλής.
Συνοψίζοντας την επιστημονική πορεία του σπουδαίου βυζαντινολόγου στεκόμαστε στους παρακάτω σημαντικούς σταθμούς:
Διετέλεσε επιμελητής Βυζαντινών Αρχαιοτήτων στο Μυστρά (1951) και των νησιών του Αιγαίου (1962). Τον ίδιο χρόνο ανακηρύχθηκε διδάκτορας με τη διατριβή του για τον Ρεθεμνιώτη αγιογράφο Εμμανουήλ Τζάνε Μπουνιαλή.
Αυτόν είχε την ευκαιρία να γνωρίσει το κοινό του Ρεθύμνου και από μια θαυμάσια πρωτοβουλία του Αναγεννησιακού Φεστιβάλ, όταν ήταν στην οργανωτική φροντίδα της τότε Νομαρχίας. Με την επιμέλεια του κ. Μάνου Τσάκωνα που είχε και την ιδέα, εκδόθηκε ένα εξαιρετικό άλμπουμ με αγιογραφίες του μεγάλη καλλιτέχνη. Η μελέτη του Νικολάου Δρανδάκη είχε συμβάλει σαν γνώση για την επιτυχία της προσπάθειας.
Το 1966 ο Νικόλαος Δρανδάκης δίδαξε ως υφηγητής για 16 χρόνια – στα πανεπιστήμια Αθηνών και Ιωαννίνων. Οι μελέτες του ξεπερνούν τις 150 μεταξύ των οποίων πέντε είναι μονογραφίες. Υπάρχει ένας ογκωδέστατος τόμος (Αντίφωνον Θεσσαλονίκη 1994) αφιερωμένος στο έργο του.
Γεώργιος Δρανδράκης, η ήρεμη δύναμη της δημιουργίας
Η «ήρεμη» δύναμη που ευλογήθηκε να υπογράφει την υλοποίηση κάθε σημαντικού έργου στον νομό, για το οποίο είτε αγωνίστηκε προσωπικά, είτε συνέβαλε στην πραγματοποίησή του ήταν ο Γεώργιος Δρανδάκης. Ήταν κι αυτός γιος του Βασιλείου.
Ήταν ένας επιβλητικός σε ανάστημα και παρουσία Ρεθεμνιώτης, που τον διέκρινε πάντα η ευγένεια και ο σεβασμός στον συνάνθρωπο όσο ταπεινός κι αν ήταν αυτός.
Είχε μια σπάνια αρετή επίσης να διατηρεί την ψυχραιμία του ακόμα κι όταν όλα δικαιολογούσαν μια έντονη αντίδραση.
Ο άνθρωπος αυτός ήξερε να επιχειρηματολογεί. Ήξερε να εκφράζει σε μια παράγραφο ένα πλήρες αίτημα, που να μην αφήνει περιθώρια για άρνηση και απόρριψη. Και χωρίς ποτέ να προκαλέσει τα φώτα της δημοσιότητας.
Τον έζησα και πριν καθορίζει τα πάντα η «φωτογένεια στον τηλεοπτικό φακό» και πριν η κάθε συμμετοχή σε κοινωνική προσφορά εξαρτάτο από την διάσταση της προβολής του ενδιαφερομένου.
Όποτε τον ενοχλούσαμε για κάποιο σημαντικό θέμα της πόλης, απαντούσε με προθυμία, σαφήνεια και ακρίβεια. Ενώ όμως ήταν τόσο γενναιόδωρος σε αισθήματα, ήταν εξαιρετικά φειδωλός στον λόγο του και στις πράξεις που μόνο αυτές θα μπορούσαν να αποτελέσουν θέμα συζήτησης για πολλές ημέρες.
Γεννήθηκε στο Ρέθυμνο στις 15 Ιανουαρίου 1917. Από μικρός, έδειχνε ότι ήταν ευλογημένος. Αριστούχος σε όλες τις τάξεις και σημαιοφόρος. Ξεχώρισε και στις σπουδές του στο πανεπιστήμιο και ήταν μάλιστα μεταξύ των έξι αριστούχων που είχαν βραβευθεί. Ένα βιβλίο ήταν το τρόπαιο, μα τόσο πολύτιμο για τους διακριθέντες φοιτητές αφού επιβράβευε τους κόπους τους.
Ο Γεώργιος Δρανδάκης έβλεπε πάντα σαν λειτούργημα την επιστήμη του.
Ο αείμνηστος Μιχαήλ Μυρ. Παπαδάκης στις αξέχαστες συζητήσεις μας που ήταν σεμινάριο για μένα, συχνά αναφερόταν στον άξιο συνάδελφό του και μάλιστα με ιδιαίτερα κολακευτικά σχόλια. Πίστευε σ’ αυτόν και στις ικανότητές του. Κι είχε προβλέψει πως ο Δρανδάκης θα έκανε πραγματικότητα το όνειρο ετών για ένα δικαστικό μέγαρο αντάξιο του κύρους και της δυναμικής του σε λειτουργούς της Θέμιδος.
«Ίδιος ο Βασίλης ο πατέρας του» μου έλεγε χαρακτηριστικά.
Κυριαρχούσε το όνομα του Δρανδάκη και στους αγώνες της πόλης, για την αναζήτηση λύσεων σε σοβαρά προβλήματα. Σε κάθε διεκδίκηση του Ρεθύμνου, πρώτος και καλύτερος ο σπουδαίος αυτός άνθρωπος. Οφείλουμε και τι δεν του οφείλουμε… Το δικαστικό μέγαρο έγινε χάρις στις άοκνες προσπάθειές του, το ταμείο πρόνοιας δικηγόρων δημιουργήθηκε από τον ίδιο και τον εξαίρετο επίσης συνάδελφό του, τον Κώστα Αντωνάκη. Μεγάλη και η συμβολή του ως επίτροπος στον μητροπολιτικό μας ναό, θεάρεστο έργο που συνεχίζει σήμερα η κόρη του κ. Αναστασία Μαρινάκη, πρόεδρος του συλλόγου Συμβολαιογράφων Κρήτης.
Για ορισμένες βέβαια πρωτοβουλίες, πικράθηκε αρκετά. Όπως για το ταμείο, που εξασφάλιζε ένα επίδομα σε κάθε συνταξιούχο δικηγόρο.
Στον πλούσιο απολογισμό δράσης στην επίγεια πορεία του συμπεριλαμβάνονται τόσες αλήθεια ιδιότητες που συνοδεύονταν και με σημαντικό έργο. Από πού να βάλουμε αρχή.
Ο Γεώργιος Δρανδάκης υπήρξε έγκριτος νομικός επί 50 χρόνια, μέλος του Δ.Σ., γενικός γραμματέας και επί 22 χρόνια πρόεδρος του Δικηγορικού συλλόγου Ρεθύμνης, αλλά ενεργός στην Εθνική Αντίσταση.
Επίσης διετέλεσε μέλος της Οργανωτικής Επιτροπής των Αρκαδίων Αγώνων, γραμματέας και πρόεδρος της Εφορείας Εθνικού Γυμναστηρίου Ρεθύμνης, μέλος Δ.Σ. του Γενικού Νοσοκομείου Ρεθύμνης, μέλος του Δ.Σ. του Ορφανοτροφείου Ρεθύμνης, μέλος του Δημοτικού συμβουλίου Ρεθύμνης, μέλος του Δ.Σ. του Γηροκομείου Ρεθύμνης (ως Ιδιωτικού Δικαίου και ως Ν.Π.Δ.Δ.), καθώς και της επιτροπής ισότητας των δύο φύλων της Νομαρχίας Ρεθύμνης.
Ακόμα υπήρξε μέλος και πρόεδρος του συλλόγου Επιστημόνων Ρεθύμνης, γενικός γραμματέας της Ε.Λ.Δ. στο Ρέθυμνο, πρόεδρος της Τοπικής Επιτροπής Ε.ΔΗ.Κ., ιδρυτικό μέλος της Πνευματικής Εστίας Ρεθύμνου, μέλος του Δ.Σ. της Εταιρείας Θεάτρου Κρήτης, μέλος της Επιτροπής Ρεθύμνου για το πανεπιστήμιο Κρήτης, μέλος της Ιστορικής και Λαογραφικής Εταιρείας Ρεθύμνης, μέλος του Εκκλησιαστικού συμβουλίου του Μητροπολιτικού ναού των Εισοδίων Ρεθύμνης επί 40 και πλέον έτη και μέλος του Μητροπολιτικού συμβουλίου.
Θυσία για τους άλλους
Ο Γεώργιος Δρανδάκης, αν και δεν επέτρεψε ποτέ σε κόμμα να τον διεκδικήσει, έβαλε πολλές φορές σε κίνδυνο και τη ζωή του και τη θέση του, για να σώσει από περιπέτειες συναδέλφους του, που διώκονταν για … «αντεθνική» δράση. Δεν υπολόγιζε κίνδυνο, προκειμένου να κάνει το χρέος του σαν άνθρωπος.
Οφείλω να ομολογήσω ότι η άποψή του με βοηθούσε πάντα να αξιολογήσω ένα θέμα ή μια κατάσταση. Πάντα με προθυμία συζητούσε μαζί μου κάθε μου προβληματισμό. Και ποτέ δεν θυμάμαι να παρασύρθηκε από μικροκομματικά συμφέροντα. Οι επικήδειοί του αποτελούν μνημεία έντεχνου λόγου.
Αμέτρητες κοσμούν το αρχείο του τοπικού τύπου με πλούτο στοιχείων για δικηγόρους που πέρασαν στην αιωνιότητα αφήνοντας έργο πίσω τους.
«Μέσα στα καθήκοντα του προέδρου κι αυτό…» απαντούσε με σεμνότητα κάθε φορά που του έκανα νύξη στα υπέροχα αυτά κείμενα που αποτέλεσαν πηγή για πολλά από τα αφιερώματά του σε επιφανείς δικηγόρους του Ρεθύμνου.
Χωρίς να πλατειάζει εστίαζε στην προσωπικότητα του εκλιπόντος αποφεύγοντας φράσεις «κλισέ». Θα μπορούσες να τον ακούς ώρες να μιλά. Είχε έναν τρόπο να καθηλώνει το ακροατήριό του.
Για παράδειγμα είχε πει μεταξύ άλλων σε μεγάλη συγκέντρωση που είχε γίνει για λειτουργικά θέματα του πανεπιστημίου:
«Ο φετινός χρόνος είναι ο τρίτος που λειτουργεί το πανεπιστήμιο. Τα βήματα που πραγματοποιεί είναι απελπιστικά αργά. Το Ρέθυμνο εδώρισε 1400 περίπου στρέμματα γης [ …], όμως το κράτος δεν έχει ακόμη ολοκληρώσει τις αποφάσεις και τις ενέργειες […], για να προχωρήσει στην προετοιμασία της κατασκευής των κτιρίων του».
«Αρμόδιος του υπουργείου Δημοσίων Έργων έκανε υποδείξεις ότι σωστό είναι να εγκατασταθεί το πανεπιστήμιο στην παλιά πόλη.»
«Μέχρι σήμερα στην πόλη μας […] λειτουργεί μόνο η Φιλοσοφική σχολή και μάλιστα ένα τμήμα της. Δεν έχουν ιδρυθεί τα τμήματα Ξένων Γλωσσών, Καλών Τεχνών, Φιλοσοφικό-Παιδαγωγικό».
«Όλοι ‘κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου’ […]ότι η λειτουργία μίας μόνο σχολής συρρικνώνει το πανεπιστήμιο, δημιουργεί κίνδυνο για την έδρα και γεννά ερωτηματικά για το μέλλον και αυτής της Φιλοσοφικής. Ακόμη η μία Πανεπιστημιακή σχολή δεν φθάνει να δημιουργήσει πανεπιστημιακό κλίμα. Οι καθηγητές δε μένουν μόνιμα στο Ρέθυμνο, οι φοιτητές αισθάνονται πανεπιστημιακή μοναξιά. Δεν τους δίνονται ευκαιρίες να αναπτύσσουν ευρύτερα πνευματικά ενδιαφέροντα».
Ο Γιώργος Δρανδάκης ακόμα κι όταν έκλεισε τα 100 του χρόνια διατηρούσε διαύγεια πνεύματος θαυμαστή.Σε κάθε μας συζήτηση θυμόταν πρόσωπα και γεγονότα με κάθε λεπτομέρεια.Από τους συμμαθητές και τους καθηγητές του, μέχρι πρόσωπα του Ρεθύμνου, ακόμα και τις γραφικές φιγούρες όπως το «Ερινάκι».
Αναφερόταν με συγκίνηση στους χωματόδρομους του Ρεθύμνου, όπου έπαιζε με τους φίλους του βόλους και σβούρες.
Μου μιλούσε για τη μεγάλη πλημμύρα του 1928, που προκάλεσε ζημιά στο σπίτι τους, με το να βραχούν φάκελοι με συμβόλαια στο γραφείο του πατέρα του. Φαινόταν πως τον είχε σημαδέψει η εικόνα ενός ευσυνείδητου κρατικού λειτουργού που προσπαθούσε πάνω από τις δυνάμεις του να περισώσει το αρχείο του για να μην υπάρξει μελλοντικά πρόβλημα σε οικογένειες που τον εμπιστεύθηκαν. Θυμόταν όμως ο Δρανδάκης με κάθε λεπτομέρεια και άλλες θεομηνίες. Χαιρόσουν πραγματικά να τον ακούς. Ποτέ δεν μιλούσε για τον εαυτό του. Είχε όμως να πει πολλά για τους Τρουλλινούς, τους Σιγανούς, τους Ψαρόκαλους, τους Δαφέρμους και άλλες οικογένειες που τιμούσε και θαύμαζε.
Ο Γιώργης Δρανδάκης είχε το προνόμιο να μένει σε ένα από τα σημαντικότερα αρχοντικά της πόλης το περίφημο κτήριο της Αρκαδίου, από τα επιφανέστερα μνημεία.
Κι ένοιωθε περηφάνια γι’ αυτό. Με τη συντήρησή του είχε πάντα την αίσθηση ότι δείχνει τον σεβασμό του σε ένα κληροδότημα Ρεθεμνιώτικης αρχοντιάς. Ο Γιώργης Δρανδάκης, ο σπουδαίος αυτός άνθρωπος, ευτύχησε να ζήσει με αξιοπρέπεια και τα τελευταία χρόνια της ζωής του, που σε άλλες περιπτώσεις πολλαπλασιάζονται τα προβλήματα.
Η αφοσιωμένη του σύντροφος, τα χαρισματικά παιδιά του δεν τον άφησαν ούτε στιγμή χωρίς φροντίδα.
Ο Γεώργιος Δρανδάκης, άνθρωπος της προόδου, ενθάρρυνε και την οικογένειά του να ασχολείται με επιτυχία στα κοινά. Αυτή η ευκαιρία έδωσε τη δυνατότητα στη σύζυγό του να ασχοληθεί επί σειρά ετών με το Λύκειο Ελληνίδων αποτελώντας ένα από τα βασικά και ενεργά μέλη του.
Και παρακολουθούμε την επιτυχημένη πορεία και της κόρης του Αναστασίας που διακρίνεται και ως πρόεδρος Συμβολαιογράφων Κρήτης.
Το αφιέρωμά μας στην οικογένεια Δρανδάκη θα ολοκληρωθεί στο αυριανό μας φύλλο.
Πηγές:
Γεωργίου Εκκεκάκη: «Ρεθεμνιώτες που πέρασαν αφήνοντας ίχνη».
Νεκρολογίες που δημοσιεύτηκαν στην «Κρητική Επιθεώρηση» 1954 και 1972 αντίστοιχα.
Νεκρολογίες του Μιχαήλ Μυρ. Παπαδάκη.
Εύας Λαδιά: Νικόλαος Δρανδάκης: Διαπρεπής επιστήμονας.
Εύας Λαδιά: Βασίλειος και Αναστασία Δρανδάκη.
Εύας Λαδιά: Γεώργιος Δρανδάκης: Πρότυπο ζωής.
Γεωργίου Β. Δρανδάκη: Ανιχνεύοντας μέσα από τα δικά του…
