Φέτος (2021), συμπληρώνονται 78 χρόνια από το Φεβρουάριο του 1943 (27.02) που άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 84 ετών ο Κωστής Παλαμάς, ο άνθρωπος που «σημάδεψε» με τη γραφή και τη γραφίδα του τα τέλη του 19ου και το α’ ήμισυ του 20ου αιώνα.
Στη μνήμη του, λοιπόν, ως ελάχιστος φόρος τιμής στη συμβολή του στα Ελληνικά Γράμματα ας είναι αφιερωμένο το σημερινό μας σημείωμα. Από το Ψηφιακό Αρχείο Εφημερίδων της Εθνικής Βιβλιοθήκης, θα επιλέξουμε τρία δημοσιεύματα στον Τύπο της δεκαετίας 1920 – ’30 για τον Κ. Παλαμά.
Τον Απρίλιο του 1922, στο γαλλικό πανεπιστήμιο της Σορβόννης, διάλεξη για τον Κωστή Παλαμά έδωσε ο τότε Διευθυντής του Νεοελληνικού Ινστιτούτου των Παρισίων, Περνό, που έτυχε μεγαλειώδους υποδοχής. Εξ εκείνων που είπε ο Γάλλος ακαδημαϊκός και απ’ όσα δημοσίευσε σχετικά με τη σημαντική για τον Έλληνα ποιητή και το λογοτεχνικό του έργο συγκεκριμένη λογοτεχνική εκδήλωση η εφημερίδα των Αθηνών «Εμπρός» στη σελ. 2 της 11.04.1922 υπό την υπογραφή του «Εμπροσθοφύλακος», θα αναδημοσιεύσουμε τούτο το απόσπασμα: «[…] Η ευρυμάθεια του Παλαμά είνε κάτι το εξαιρετικόν […]. Ο Παλαμάς δεν υπήρξεν απλώς και μόνον ποιητής, αλλά και πολεμιστής. Επολέμησε, ηγωνίσθη, επόνεσε, εθυσιάσθη, με μιαν ανεξαρτησίαν χαρακτήρος, η οποία δεν είναι η ολιγώτερον πολύτιμος αρετήν του, διά την κατίσχυσιν των περί γλώσσης ιδεών του αίτινες επέπρωτο να προετοιμάσουν, θριαμβεύουσαι, την σημερινήν πλουσίαν άνοιξιν της νεοελληνικής ποιήσεως. […]».
Ακολούθως, θα μεταβούμε στα Χριστούγεννα του 1927 (25.12.1927), όταν στις σελ. 5 – 6 της εφημερίδας της Θεσσαλονίκης «Μακεδονία» δημοσιεύεται ένα άρθρο του τότε Διευθυντή του Διδασκαλείου της Θεσσαλονίκης Μίλτου Κουντουρά για τον Κωστή Παλαμά και την ποιητική του δημιουργία. Ήταν ο λόγος που είχε εκφωνήσει με αφορμή την επίσκεψη που είχε πραγματοποιήσει νωρίτερα στην ίδια χρονιά στη Θεσσαλονίκη ο ποιητής. Επιλέγουμε, λοιπόν, από τη σελ. 6 τούτο το εδάφιο του Μ. Κουντουρά: «[…] Αλλά ο Παλαμάς είναι ο πρώτος Έλληνας ποιητής που γεννιέται στον καιρό του από ένα ωρίμασμα και μια ανάγκη φυσιολογική της νεοελληνικής διαδρομής, αυξάνεται ομόλογα και φυσικά, απλώνει ρίζες παντοτινές και χύνει δυνατή μυρωδιά εκεί απ’ όπου ρούφηξε τις ικμάδες για να γιγαντωθή. Είναι λουλούδια του καιρού και της γης του. Είναι ο πρώτος σπινθήρας που τινάζεται από μια μεστή ρέματα ατμόσφαιρα και κατακαίει όπου πέση και πλημμυράει με λάμψη τυφλωτική ανθρώπους και γη. Είναι ο πρώτος δικός κι αληθινός, γι’ αυτό και ο πρώτος μεγάλος. […]».
Και θα κλείσουμε με το ότι ο Κωστής Παλαμάς, ως πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών, σύμφωνα με δημοσίευμα της αθηναϊκής εφημερίδας «ΣΚΡΙΠ» της 26.03.1930 (σελ. 4 ), εκφώνησε για την εθνική εορτή της 25ης Μαρτίου τον πανηγυρικό της ημέρας στο ανώτατο πνευματικό αυτό ίδρυμα. Του Παλαμά ο «θαυμάσιος λόγος – γράφει η εφημερίδα – απετέλεσεν ένα ύμνον προς τους ήρωας των ελληνικών αγώνων, και την απήχησίν των εις όλον τον κόσμον».
