Σαν χθες, 9 Οκτωβρίου,το 1831, στο Ναύπλιο, διαπράχτηκε το μεγαλύτερο έγκλημα στη νεότερη ιστορία της Ελλάδας με τη δολοφονία του επονομαζόμενου «Άγιου της πολιτικής», Ιωάννη Καποδίστρια.
Ένας άνθρωπος που τιμάται ως ευεργέτης σε τρεις χώρες (Ρωσία, Σλοβενία και Ελβετία) όπου η τελευταία του έστησε άγαλμα σε τρεις πόλεις (Λωζάνη, Βωντ, Γενεύη) και χάρισαν το όνομα του στην ωραιότερη λίμνη της Γενεύης (leman).
Πρόκειται για εμβληματική μορφή που διέπρεψε ως διπλωμάτης στη διεθνή πολιτική και συνέβαλε στην αναδιαμόρφωση της νέας Ευρώπης, μετά τους ναπολεόντειους πολέμους (συνέδριο Βιέννης 1814-15).
Η κυριότερη επιτυχία του, ως εντεταλμένους της Ρωσίας, ήταν η επανίδρυση της διασπασμένης Ελβετίας, με καθοριστική συμβολή στη σύσταση του πρώτου συντάγματος της ελβετικής δημοκρατίας.
Εκείνη την ημέρα, όπως χαρακτηριστικά είπε ο Γαλλοελβετός φιλέλληνας Ευνάρδος, ο οποίος ήταν από τους ιδρυτές της Εθνικής Τράπεζας και στήριξε οικονομικά την ελληνική επανάσταση: «Δολοφονήθηκε η Ελλάδα».
Η χώρα μας έχασε μια μοναδική ευκαιρία να θεμελιώσει ένα πραγματικό δημοκρατικό κράτος καθώς ήταν η περίοδος που διαμορφώθηκε μια νέα πρωτόγνωρη για τους Έλληνες κατάσταση.
Πάνω στο «γέννημα» αυτής, ήταν πολύ εύκολο να οικοδομηθούν οι δομές και οι μηχανισμοί που θα δημιουργούσαν τις εγγυήσεις ευημερίας της κοινωνίας μας.
Έτσι, παραμείναμε ένα «υβριδικό κράτος», με «δάνεια ανεξαρτησίας» και μια αδιάλειπτη ως τις μέρες μας, εξουσία, των διαχρονικών «προεστών και κοτζαμπάσηδων δολοφόνων της δημοκρατίας».
Οι ίδιοι και οι ίδιοι, από συγκεκριμένες οικογένειες, με κοινωνικούς αυτοματισμούς και μηχανισμούς που διαιωνίζουν την αναπαραγωγή τους και αγοράζουν συνειδήσεις προς εξυπηρέτηση συμφερόντων τους.
Η δύναμη ενός και μόνο γράμματος εκφράζεται σε μία λέξη που συμβολίζει το πρόβλημα της χώρας μας, προκειμένου να καθορίσει τη βαρύτητα και σημασία της.
Η άποψη μου, λοιπόν, είναι ότι το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι πολιτικό αλλά πολιτειακό, έχει μια τεράστια διαφορά ως προς το εύρος, την αποσαφήνιση και τον εντοπισμό του ζητήματος.
Έχουμε εξαίρετους χαρισματικούς πολιτικούς που έχουν ικανότητες και βούληση όμως όταν εκλεγούν και αντιμετωπίσουν το σύστημα ενσωματώνονται και μεταλλάσσονται σε «γρανάζια μηχανής».
Το πολιτειακό πλαίσιο μέσα στο οποίο υπαγόμαστε είναι παθογόνο και επιβάλλεται μια ριζική αναθεώρηση συντάγματος, ώστε να υπάρχει αναδημιουργία και ελπίδα προόδου για τη χώρα μας.
Δυστυχώς, τα εδραιωμένα πανίσχυρα συμφέροντα, που απομυζαίνουν την ελληνική κοινωνία, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο εκσυγχρονισμού και ορθής διανομής εξουσίας.
Η αναθεώρηση του συντάγματος μας, παρότι έχει εξαγγελθεί και από τις δύο πρόσφατες κυβερνήσεις, παραμένει ένα ανέκδοτο που επιβεβαιώνει το έγκλημα μιας «ψυχορραγούσας δημοκρατίας».
Μια αυθαίρετη δημόσια διοίκηση που αντί να στηρίζει, φορτώνεται στην κοινωνία κι αντί να προστατεύει κρύβεται πίσω από τις πλάτες μας, διαχέει το αίσθημα ανευθυνότητας κι ανέχειας.
Η θυσία του Καποδίστρια πρέπει να γιορτάζεται, να αφυπνίζει τη συνείδηση μας και να διαποτίζει με τις αξίες και τα ιδανικά που ο ίδιος υπηρέτησε με αυταπάρνηση και επέλεξε να πεθάνει γι’ αυτά.
Όταν τον προειδοποίησαν ότι επίκειται άμεσος κίνδυνος δολοφονίας του και τον προέτρεψαν να παραιτηθεί και να φύγει, απάντησε:
«Μπορώ να δώσω τα πάντα στην πατρίδα μου εκτός από την εθνική μου αξιοπρέπεια».
Ας μείνει το παράδειγμα του αιώνιο αστέρι να φωτίζει τη γη κι ας θεσμοθετηθούν, ως ελάχιστο φόρο τιμής, ημέρες Καποδίστρια με ανάλυση όλων των γεγονότων της δολοφονίας ενός αληθινού ιππότη της δημοκρατίας.
