Επιλέγουμε να μνημονεύσουμε τον Ανδρέα, την στιγμή που από τα πολιτικά κόμματα ελάχιστα το έκαναν, άλλα δήθεν ανατρεπτικά σχήματα τον λησμόνησαν εντελώς και άλλα εντελώς συντηρητικά τον θυμόντουσαν με μίσος, ακόμα και μετά τον θάνατό του σπέρνει εφιάλτες από ότι φαίνεται.
Την εποχή που ο φιλελευθερισμός και ο συντηρητισμός έκαναν μια μικρή επίθεση εναντίον της προσπάθειας των δημοκρατικών δυνάμεων να εξαφανίσουν το χάσμα μεταξύ των δυο προϋπαρχόντων τάξεων, κάτι που στην Ελλάδα ξεκίνησε ο ίδιο ο Ανδρέας Παπανδρέου. Αρχικά, τοποθετεί το σοσιαλιστικό μοντέλο για την οικονομία-κοινωνία να μπορεί να συμμετέχει εντός του καπιταλιστικού συστήματος και να επιβιώνει μέσα σε αυτό. Δίνει δηλαδή έμφαση σε μια οικονομία που η ανταγωνιστικότητα και η παραγωγικότητα είναι άρρηκτα συνδεδεμένες, μπορούν να συνυπάρξουν και βρίσκονται σε υψηλή προτεραιότητα. Στην συνέχεια, παρουσιάζει τον βασικό κανόνα του σοσιαλιστικού του μοντέλου που δεν είναι άλλος από το ότι το κράτος διορθώνει την αγορά όπου αυτή αποτυγχάνει. Αυτό σημαίνει απουσία της ανεργίας και μια ανακατανομή του πλούτου με δίκαια χαρακτηριστικά.
Έπειτα, αναφέρεται στους δημόσιους κοινωφελείς οργανισμούς, οι οποίοι πρέπει να ανήκουν στο κράτος, ειδικά αυτοί που σχετίζονται με την ΕΝΕΡΓΕΙΑ και τις ΤΗΛΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΕΣ. Εδώ όμως από τις δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού προβάλλεται το επιχείρημα ότι οι δημόσιοι κοινωφελείς οργανισμοί είναι αντι-οικονομικοί, κάτι που δεν είναι απόλυτα λάθος αλλά δεν είναι και η μόνη αλήθεια αφού υπάρχουν λύσεις στο πρόβλημα αυτό από τον ίδιο τον κρατικό μηχανισμό μέσα όμως από την σωστή λειτουργία των οργανισμών και από την συμμετοχή τους στην αγορά χρήματος με τους ίδιους κανόνες με κάθε άλλον, στοχεύοντας στο κέρδος τους, αναδεικνύοντας ότι μια δημόσια επιχείρηση ωφελεί τον απλό πολίτη να την χρησιμοποιήσει και χωρίς να στοχοποιείται από τους αντιπάλους της.
Επιπρόσθετα, το σοσιαλιστικό μοντέλο οφείλει να εξασφαλίζει και να υπερασπίζει την απόλυτα δημοκρατική κοινωνία, χωρίς ίχνος πατερναλισμού, με στόχο τον πολιτικό πλουραλισμό. Μεγάλη είναι η σημασία του διαχωρισμού των εξουσιών και της πολυκομματικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας ήταν από τότε απολύτως αναγκαία και χρήσιμη. Για να προχωρήσει μια χώρα μπροστά οφείλουν οι πολιτικοί χώροι και δη οι όμοροι πολιτικοί χώροι να συνεργάζονται. Ακόμα εξυψώνει την σημασία της ίσης πρόσβασης στην πληροφόρηση και τις επικοινωνίες για όλους τους πολίτες και πάντα με στόχο να αποφεύγονται τα μονοπώλια ή τα ολιγοπώλια και εδώ σαφέστατα οφείλει να παρεμβαίνει το κράτος και να εξισορροπεί την κατάσταση.
Στη συνέχεια, σε ένα ακόμα σημείο αναφέρει μια άποψη για την ενίσχυση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας με πιο άμεσο τρόπο από τους ίδιους τους πολίτες. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με μια οργάνωση σε επίπεδο τοπικό, δημοτικό, νομαρχιακό, περιφερειακό και μέσω αυτής της οργάνωσης θα συνδέεται η αντιπροσωπευτική με την άμεση δημοκρατία.
Δεν θα μπορούσε βέβαια να μην τοποθετηθεί ο ίδιος και για περίοδο κρίσης του μοντέλου αυτού αλλά και πως θα έπρεπε να κινηθούμε σε μια τέτοια περίοδο. Χρειάζεται ένας μηχανισμός διαχείρισης της κρίσης. Ο καλύτερος τρόπος να ξεπεραστεί η κρίση είναι ο σχεδιασμός ενός κοινωνικού συμβολαίου μεταξύ όλων των κοινωνικών εταίρων, ο οποίος θα τηρείται από όλους για μία καθορισμένη χρονική περίοδο. Ακόμη μια φορά, το κράτος, καλείται να παρακολουθήσει μία πρόσκαιρη αλλά ουσιαστική εκεχειρία μεταξύ των «ανταγωνιστών».
Βλέπουμε λοιπόν πως το συγκεκριμένο σοσιαλιστικό μοντέλο μπορεί να ανταπεξέλθει ακόμα και στις μέρες μας με πολλές ελπίδες επιτυχίας. Ωστόσο αυτή την στιγμή βρισκόμαστε σε μια ολοκληρωτική φάση αντεπίθεσης του φιλελευθερισμού, ο οποίος περίμενε πολλά χρόνια αυτή την στιγμή και δείχνει να είναι πιο αμείλικτος από ποτέ. Οι σοσιαλιστικές ιδέες και δυνάμεις δείχνουν αποδυναμωμένες και σε περίοδο αναδιοργάνωσης, αλλά μέχρι να ολοκληρωθούν αυτές οι διεργασίες ο φιλελευθερισμός θα λύνει κα θα δένει στο παγκόσμιο και εθνικό πολιτικό σκηνικό. Χαρακτηριστικό είναι ότι με την αρχή της αντεπίθεσης αυτής, το πρώτο πράγμα που συνέβη ήταν η καταβαράθρωση της μεσαίας κοινωνικής τάξης που για αυτούς είχε αναπτυχθεί επικίνδυνα.
Το μόνο που μπορούμε λοιπόν εμείς οι νέοι που πιστεύουμε και υπερασπιζόμαστε τα σοσιαλιστικά ιδεώδη, είναι να συντελέσουμε στην οργάνωση του χώρου και στη δημιουργία καθαρής ιδεολογικής και πολιτικής ταυτότητας. Ο σοσιαλισμός πρέπει και μπορεί να ανακάμψει σε αυτή την νέα εποχή που ξεκινά, καθώς ο ρόλος του είναι η υπεράσπιση των απλών λαϊκών στρωμάτων, η εκδημοκράτιση των διαδικασιών και της νοοτροπίας των πολιτών, η δικαιοσύνη μέσα στην κοινωνία και εξάλειψη των ανισοτήτων.
