Είθισται κάποιοι να το παίζουμε προοδευτικοί, όπως είναι η μόδα των τελευταίων δεκαετιών και να συμφωνούμε με ακραίες καταστάσεις, ενώ κατά βάθος ξέρουμε ότι η σκέψη και ο τρόπος των γεγονότων είναι λάθος. Ποτέ δεν μου άρεσε να χαϊδεύω αυτιά και το έχω πληρώσει πολλάκις στην προσωπική μου ζωή. Δεν θα το κάνω ούτε τώρα. Το θέμα είναι ξανά η παιδεία. Αυτή που υποτίθεται ότι όλοι αγωνιζόμαστε για να τη δούμε επιτέλους κάποια στιγμή καλύτερη, αλλά σταθερά και αμετάκλητα πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, με οποιοδήποτε κόμμα και να βρίσκεται στην εξουσία.
Πολύς λόγος έγινε για τον μαθητή που αποστόμωσε γνωστό δημοσιογράφο στην ερώτηση του οποίου «ποιος σας υποκινεί για τις καταλήψεις;» απάντησε ότι «τις καταλήψεις τις υποκινεί η κυβέρνηση!». Προφανώς ήταν μια έξυπνη δήλωση από ένα μαθητή. Αλλά με τη λογική αυτή πότε δεν υποκινούσε τις καταλήψεις η εκάστοτε κυβέρνηση; Άραγε έστω και στο ελάχιστο ψάχνουμε να βρούμε την πραγματική αλήθεια σε βάθος ή εθελοτυφλούμε όπως το συνηθίζουμε; Καταλήψεις λοιπόν, γιατί τα παιδιά (και τα κόμματα που τα υποκινούν) έχουν πάντα δίκιο!
Επί χούντας, αν θυμάμαι καλά, με τόση καταπίεση που υπήρχε, έγιναν δυο καταλήψεις όλες κι όλες. Η μια ήταν στη Νομική το Φεβρουάριο του 73 και η άλλη που οδήγησε στα γνωστά γεγονότα του πολυτεχνείου το Νοέμβριο. Οι φοιτητές μέσα από συνελεύσεις με δημοκρατικές διαδικασίες, μεσούσης της χούντας, αποφάσισαν τις καταλήψεις. Και μιλάμε για χούντα έτσι; Για καταπίεση στο κόκκινο, την οποία όσοι από μας τη ζήσαμε, ξέρουμε πολύ καλά τι σημαίνει. Με στέρηση της ελευθερίας του ατόμου σε κάθε πτυχή της ζωής του. Η παιδεία απολύτως κατευθυνόμενη, όπως και οι εκπαιδευτικοί που ήθελαν δεν ήθελαν, δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς. Σχολεία και πανεπιστήμια όχι απλά με ελλείψεις, αλλά ακόμη και τα απολύτως απαραίτητα για να προσφερθεί η γνώση.
Η κατάληψη από μόνη της είναι μια παράνομη πράξη και είναι το τελευταίο όπλο που διαθέτεις για να διεκδικήσεις αυτό που θέλεις και σου αναλογεί. Όταν κάνεις κατάληψη σημαίνει ότι αν δεν ικανοποιηθούν τα αιτήματά σου, θα συνεχίσεις μέχρι την τελική ικανοποίησή τους ή τέλος πάντων μέχρι κάποιο συμβιβασμό. Το φρούτο των καταλήψεων ξεκίνησε στην Ελλάδα τη δεκαετία του 90 και συνεχίζεται αμείωτα μέχρι σήμερα. Είναι το μόνο σίγουρο ότι θα συμβεί κάθε χρόνο, όπως τα Χριστούγεννα και το Πάσχα! Τα τελευταία χρόνια μάλιστα γίνεται και πολύ γρήγορα, μόλις ανοίξουν τα σχολεία, προφανώς γιατί οι μαθητές είναι κουρασμένοι από τις διακοπές του καλοκαιριού! Είμαι από το 1985 στην εκπαίδευση και ουδέποτε θυμάμαι να πάρθηκε απόφαση κατάληψης σε σχολείο, μέσα από σωστές διαδικασίες, όπως αυτές προβλέπονται από τη σχετική νομοθεσία των μαθητικών κοινοτήτων, την οποία αγνοεί παντελώς και ο τελευταίος μαθητής! 5-10 το πολύ 15 μαθητές κλείνουν το σχολείο σε 370 – 400 μαθητές και 50 εκπαιδευτικούς, γιατί έτσι γουστάρουν. Και όταν πάει ο Διευθυντής (βλέπε πρόσφατα στα Χανιά) να κόψει το λουκέτο, του κάνουν και μήνυση οι γονείς! Στις 28-9-2020 έδειξε η τηλεόραση σκηνές απείρου κάλλους με πατέρα να ανεβαίνει στα κάγκελα πόρτας σχολείου και τους μαθητές να τον χτυπούν στα γεννητικά όργανα με σιδερένιες καρέκλες! Και μιλάμε για μαθητές από 12 έως 17 ετών!!! Λέξεις και έννοιες όπως: σεβασμός – ειλικρίνεια – αλήθεια – εκτίμηση – τιμή – ευγένεια – υπακοή – ήθος – όρια, είναι άγνωστες σε εξαιρετικά μεγάλο ποσοστό των μαθητών. Αν κάνεις κάτι αυτονόητο, λένε γιατί το έκανες και αν δεν το κάνεις λένε γιατί δεν το έκανες! Ο μόνος που δεν φταίει ποτέ σε τίποτα είναι ο μαθητής! Άλλωστε ο Όσκαρ Ουάιλντ είχε πει ότι «οι γέροι δεν γνωρίζουν απολύτως τίποτα! Οι μεσήλικες γνωρίζουν ελάχιστα πράγματα και μόνο οι νέοι ξέρουν τα πάντα!!!».
Για τα αιτήματα; Τι να σχολιάσει κανείς; Τα επί πλέον αντισηπτικά που ζητούν και τα χύνουν στο πάτωμα σπάζοντας τις αντλίες όπως και το σαπούνι στις τουαλέτες; Τις υγιεινές (ειδικά τώρα λόγω της πανδημίας) τουρκικές τουαλέτες που τις θέλουν με λεκάνη! Την αύξηση των απουσιών! Για να μπορούν να κάνουν περισσότερες κοπάνες.. Και ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό! Στο σημείο αυτό μάλλον ταιριάζει η πρόταση «η πολλή δημοκρατία βλάπτει…» ειδικά όταν σου την σερβίρουν τα κόμματα όπως εκείνα θέλουν δια μέσου των μαθητών και όταν ο μαθητής έχει τα πάντα και δεν έχει ζήσει στερήσεις όπως η φτώχεια, η πείνα και στέρηση της ελευθερίας του ατόμου.
Κανένας μας πιστεύω δεν επιθυμεί να μπουν εισαγγελείς και αστυνομία στον εκπαιδευτικό χώρο, αλλά θα πρέπει να μιλάμε σοβαρά και να λέμε αλήθειες, αν πραγματικά μας ενδιαφέρει ο χώρος της παιδείας και δεν εθελοτυφλούμε παίζοντας το προοδευτικοί… Οι μαθητές είναι ανήλικοι. Οι γονείς θα μπορούσαν να κατηγορηθούν για ελλιπή επιμέλεια ανηλίκων και θα έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον όταν κάποιος αποφασίσει να κάνει αυτό που δεν κάνει το κράτος για το αυτονόητο νόμιμο συμφέρον των παιδιών του. Το κράτος κωφεύει γιατί το συμφέρει. Όχι ότι δεν μπορεί, αλλά δεν θέλει να νομοθετήσει πάνω στις καταλήψεις σοβαρά, γιατί τα ψηφαλάκια είναι πολλά πάντα. Μια νομοθετική ρύθμιση 3-4 γραμμών μόνο αρκεί, για να μην ξαναγίνουν καταλήψεις ποτέ των ποτών! Αλλά το κράτος δεν θέλει, όπως και τα κόμματα της αντιπολίτευσης βέβαια! Και ακριβώς σ’ αυτή τη λούμπα πέφτουν όλα τα κόμματα, παρασύροντας και ισοπεδώνοντας οτιδήποτε έχει σχέση με την παιδεία.
Το 1964 έγινε η περίφημη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση Παπανούτσου, που έμελλε να είναι η μακροβιότερη και η αξιολογότερη στην Ελλάδα, παρά τα τεράστια οικονομικά προβλήματα της χώρας, ειδικά στο χώρο της παιδείας. Μέχρι τη δεκαετία του 80 υπήρχαν μονοθέσια σχολεία στην επαρχία με 80 και εκατό μαθητές. Μαθητές ξυπόλητοι με στοιχειώδες ντύσιμο στο καταχείμωνο, χιλιομπαλωμένα ρούχα και πραγματική πείνα ζωγραφισμένη στα πρόσωπα τους, να προσπαθούν για τη γνώση, με τη συντριπτική τους πλειοψηφία να γίνονται επιστήμονες.
Σήμερα με την τεχνολογία σε κάθε σχολική αίθουσα παρούσα τι έχουμε; Στα 46 χρόνια της μεταπολίτευσης, καμιά εικοσαριά εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις οι οποίες απέτυχαν όλες παταγωδώς. Βασική επιτυχία της μεταρρύθμισης Παπανούτσου έπαιξε ότι λόγω της πολιτικής νοοτροπίας που υπήρχε τότε, δεν υπήρξαν αντιδράσεις. Βασική αποτυχία των μεταρρυθμίσεων της μεταπολίτευσης, ότι οι πάντες με κορυφαία βέβαια τα κόμματα θέλουν να επιβάλουν τη δική τους άποψη, ακόμη και αν η μεταρρύθμιση είναι στη σωστή γραμμή με προοπτικές.
Αποτέλεσμα; Η κατάσταση των τελευταίων δεκαετιών στο χώρο της παιδείας, «τους καρπούς» της οποίας αρχίσαμε να απολαμβάνουμε ειδικά φέτος με την κατακόρυφη πτώση των βάσεων στις πανελλήνιες. Συλλήβδην λοιπόν οι μαθητές και τα αιτήματα τους είναι της ίδιας συνομοταξίας; Προφανώς όχι! Υπάρχουν και οι εξαιρετικοί μαθητές, οι οποίοι δυστυχώς είναι ελάχιστοι και οι οποίοι, όπως φάνηκε φέτος στις πανελλήνιες εξετάσεις, συνεχώς λιγοστεύουν, όπως και σοβαρά αιτήματα, τα οποία όμως δεν διεκδικούνται με το σωστό τρόπο. Τα επόμενα χρόνια θα δείξουν αν όντως είναι έτσι τα πράγματα ή εγώ κάνω λάθος. Προφανώς εύχομαι από καρδιάς να συμβαίνει το δεύτερο!
