Στις αρχές της δεκαετίας του 1950, όλα, ακόμη και οι πολιτικές πεποιθήσεις μας, ήταν τακτοποιημένα ανάλογα με την κοσμοθεωρία που πρέσβευε κάθε ένας από εμάς. Οι δεξιοί, νικητές όντες του Εμφυλίου, με το βλέμμα στραμμένο πάντα στη Δύση, υπό τη σημαία του Συναγερμού και της ΕΡΕ, όριζαν τις τύχες της Χώρας. Υπό την Ηγεσία αρχικά του Παπάγου και στη συνέχεια του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Οι χαμένοι, οι αριστεροί, με το βλέμμα στραμμένο στη Μόσχα, που εφαρμόζοντας τη συμφωνία της Γιάλτας σφύριζε αδιάφορα, στέναζαν στα διάφορα ξερονήσια και στις εξορίες. Υπό την Ηγεσία του Ζαχαριάδη και αργότερα των Πασαλίδη και Ηλιού. Τη δεκαετία του 1960, μια νέα δύναμη, με λιγότερο σαφή «Δυτική» πολιτική κατεύθυνση, ήρθε στην εξουσία. Η Ένωση Κέντρου, που είχε τόσο δεξιά, όσο και αριστερά στοιχεία και μια λίγο «ενδιάμεση» Ιδεολογία. Και παρόλο που δεν κατάφερε να στεριώσει για μεγάλο διάστημα, ιδεολογία και πρόγραμμα, είχε. Είχε επίσης ένα δημοφιλή και ικανό Ηγέτη για αρχηγό, τον Γεώργιο Παπανδρέου. Μετά την «παρένθεση» της δικτατορίας, η Ένωση Κέντρου εξαερώθηκε και την ιδεολογική θέση της, αναδέχθηκε ένας άλλος μεγάλος πολιτικός σχηματισμός, με σαφώς πιο προοδευτικά χαρακτηριστικά και με ένα μεγάλο και χαρισματικό Ηγέτη. Το Σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ, του Ανδρέα Παπανδρέου. Αυτό, μαζί με τον πιο φιλελεύθερο μετασχηματισμό της δεξιάς ΕΡΕ, που τώρα λεγόταν Νέα Δημοκρατία, διαφέντεψαν την Πολιτική ζωή της Χώρας για τα επόμενα 35 χρόνια. Λιγότερο η Δεξιά Νέα Δημοκρατία, πάσχοντας από έλλειψη ενός μεγάλου ηγέτη μετά τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και περισσότερο το Σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ, υπό το «σιδερένιο» Ανδρέα. Και μετά, οι Ηγέτες χάθηκαν, τα κόμματα και οι ιδεολογίες ξέφτισαν και ήρθε το Μνημόνιο. Έτσι σήμερα, οι ιδεολογίες αντικαταστάθηκαν από ιδεοληψίες, τα κόμματα από «κομμάτια» και οι μεγάλοι Ηγέτες από «μικρούς».
Τα κόμματα της βουλής είναι πια χωρισμένα σε δύο στρατόπεδα που είναι άσχετα με την ιδεολογία τους. Στο Μνημονιακό στρατόπεδο, που ανήκουν η δεξιά Νέα Δημοκρατία, το σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ και η αριστερή ΔΗΜΑΡ. Η οποία πάντως, εσχάτως, διαχωρίζει ελαφρώς τη θέση της. Και στο Αντιμνημονιακό, όπου ανήκουν η ακροδεξιά-εθνικιστική Χρυσή Αυγή, οι δεξιοί-εθνικιστές Ελεύθεροι Έλληνες, ο αριστερός ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ και το αριστερότερο ΚΚΕ.
Η ιδεοληψία της Κυβερνητικής συμμαχίας, αλλά και της ΔΗΜΑΡ, είναι «να εφαρμόσουμε το Μνημόνιο, ώστε να εξασφαλίσουμε τη χρηματοδότησή μας, να συνέλθουμε οικονομικά και διοικητικά, να μετασχηματιστούμε σε μια πιο Ευρωπαϊκή Κοινωνία και να αναπτυχθούμε, υγιώς αυτή τη φορά, αποφεύγοντας τα λάθη του παρελθόντος».
Η ιδεοληψία του αντιμνημονιακού μπλοκ, είναι «να καταργήσουμε το μνημόνιο, καταγγέλλοντάς το και στη συνέχεια βλέπουμε». «Βλέπουμε» όσον αφορά το που θα βρίσκουμε τα χρήματα που χρειαζόμαστε, «βλέπουμε», όσον αφορά το Διοικητικό μετασχηματισμό της Χώρας, «βλέπουμε» και όσον αφορά το μοντέλο που θα εφαρμόσουμε για την ανάπτυξή μας. Σχετικά δε με τα υπόλοιπα, οι αντιμνημονιακοί, είναι βέβαιοι ότι οι Ευρωπαίοι μπλοφάρουν, είναι βέβαιοι ότι δε θα μας κόψουν τη χρηματοδότηση που μας κρατά στη ζωή ως Χώρα και είναι βέβαιοι ότι δε θα βρεθούμε ξαφνικά με μια πληθωρισμένη δραχμή, της οποίας η αξία θα υποδιαιρείται καθημερινά. Φυσικά οι βεβαιότητες πεθαίνουν συνήθως μαζί με αυτούς που τις έχουν, πάρτε για παράδειγμα τον Τιτανικό, του οποίου ο καπετάνιος ήταν βέβαιος για το άτρωτο του πλοίου και βούλιαξε στον υγρό τάφο μαζί του. Αλλά, προς χάριν της συζήτησης, ας υποθέσουμε ότι η πεποίθηση περί μη διακοπής της χρηματοδότησής μας, από τους Ευρωπαίους θα επαληθευθεί, όταν και αν έρθει στην εξουσία το αντιμνημονιακό μπλοκ. Πως θα συμφωνήσουν για το πρόγραμμα ανόρθωσης της Χώρας και για την ανάπτυξή της, ο αριστερός ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, με τους δεξιούς-εθνικιστές Ελεύθερους Έλληνες, για να μην αναφερθούμε στα υπόλοιπα κόμματα του αντιμνημονιακού μπλοκ; Πως θα συμφωνήσουν, ο κ. Τσίπρας, στο βαθμό που ελέγχει το ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, με τον κ. Καμένο, στο βαθμό που ελέγχει τους Ελεύθερους Έλληνες; Με αυτά και άλλα παρόμοια, έχουμε λοιπόν καταλήξει να κυβερνόμαστε σήμερα από ρετάλια παλαιών κομμάτων και από υπουργούς με ένα μωσαϊκό απόψεων και αντιλήψεων. Ένα μωσαϊκό που ψάχνει τα επόμενα βήματά του, εξαρτημένο πλήρως από τον ομφάλιο λώρο της Ευρωπαϊκής χρηματοδότησης. Και έχουμε καταλήξει να έχουμε ως αντιπολίτευση, κόμματα που τα ενώνει μόνο η ιδεοληψία της αντιμνημονιακής τοποθέτησης. Οπότε, όταν με το καλό το μνημόνιο αποτελέσει παρελθόν, πιθανότατα θα συμβεί το ίδιο και με όσα κόμματα της βουλής έχουν κάνει σημαία την κατάργησή του, χωρίς να έχουν οποιοδήποτε άλλο πρόγραμμα, όπως για παράδειγμα οι «Ελεύθεροι Έλληνες».
Όσον αφορά τους ηγέτες των κομμάτων που είναι σήμερα στη Βουλή, ας μη το συζητήσουμε καλύτερα. Ξεκινώντας, από τον πρόσφατα εκλεγέντα ηγέτη του ΚΚΕ και καταλήγοντας στον ηγέτη της Χρυσής Αυγής, για να ακτινογραφήσουμε όλο το Πολιτικό μας φάσμα, συναντούμε μετριότητες, μετριότητες και μετριότητες. Με εξαίρεση τον πρωθυπουργό κ. Σαμαρά, που κατά γενική ομολογία, είναι «καλύτερος του αναμενομένου», ότι και να σημαίνει η έκφραση αυτή για ένα Πρωθυπουργό.
Τι πρέπει να γίνει λοιπόν; Μα, αυτό που όλοι οι σκεπτόμενοι Έλληνες ζητούν: Να μετασχηματιστεί το Πολιτικό σκηνικό, όχι προς το χειρότερο, όπως γίνεται τα τελευταία τέσσερα χρόνια, αλλά προς τη σωστή κατεύθυνση. Να γίνουν κόμματα με αρχές, και το κυριότερο με Ιδεολογία, με Πρόγραμμα, με στιβαρές Ηγεσίες και με σοβαρούς Ηγέτες. Που θα οδηγήσουν αυτή τη Χώρα και το Λαό της, στην έξοδο από την Κρίση, στην ανάπτυξη και την οικονομική ανεξαρτησία. Και αυτό μπορούμε να το πετύχουμε, βοηθώντας όλοι με ένα και μόνο όπλο: Με την ψήφο μας. Οπότε και αν μας δοθεί η ευκαιρία λοιπόν, ας την χρησιμοποιήσουμε συνετά, για το καλό της Χώρας. Και, πιστέψτε με, ευκαιρίες θα υπάρξουν σύντομα. Το ζήτημα είναι αν θα τις αξιοποιήσουμε σωστά, ή αν θα συνεχίσουμε, ως Λαός, να κάνουμε τα λάθη του παρελθόντος.
Σήμερα, ιδιωτεύει, στο Ρέθυμνο
