Από τους σημαντικούς Ρεθύμνιους λειτουργούς της Θέμιδας και ο Γεώργιος Αθανασιάδης.
Δικηγόρος και πολιτευτής, αγωνιστής και βουλευτής επί Κρητικής Πολιτείας, πατέρας της Χρυσής, που αναπτύξαμε τον σημαντικό της ρόλο και στην εκπαίδευση σε προηγούμενο αφιέρωμα.
Ο Γεώργιος γεννήθηκε στο Μιξόρρουμα το 1847. Ο πατέρας του π. Ιωάννης ήταν ένας αγαθός λευίτης που έχαιρε της γενικής εκτίμησης για την αρετή του και τη βαθειά του πίστη.
Με αυτές τις αξίες μεγάλωσε και τον γιο του.
Ο Γεώργιος έδειχνε από μικρός μια έφεση στη μάθηση. Τέλειωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στο Ελληνικό Σχολείο και είχε το γενικό θαυμασμό για την άριστη γνώση των Ελληνικών που είχε αποκτήσει αναζητώντας την πηγή της γνώσης που του πρόσφερε ευρυμάθεια ζηλευτή.
Αν και δεν είχε δίπλωμα πανεπιστημιακό. Όλοι αναγνώριζαν τη σοφία του.
Ενδεικτικά θα αναφέρουμε ότι ήταν έφηβος όταν του ανέθεσαν καθήκοντα δασκάλου στην επαρχία του. Ήταν μάλιστα τόσο ευχάριστη η διδασκαλία του που τον παρακολουθούσαν με θρησκευτική ευλάβεια οι μαθητές του, πολλοί από τους οποίους είχαν την ηλικία του πατέρα του. Και έδειχναν την αγάπη στο νεαρό τους δάσκαλο με τον ανυπόκριτο σεβασμό που του έδειχναν.
Διετέλεσε στη συνέχεια Γραμματέας Δικαστηρίων, Ειρηνοδίκη και Δικηγόρος. Είχε κάνει κτήμα του κάθε δικονομία της Κρήτης.
Σε συνδυασμό με την άνεσή του να επιχειρηματολογεί επί της ουσίας, είχε γίνει ο ανιδιοτελής υπερασπιστής κάθε διωκόμενου από τους Τούρκους κατακτητές. Για να είναι μάλιστα ακόμα πιο αποτελεσματικός είχε καταφέρει να μάθει άπταιστη τουρκικά και περσικά με δικές του δυνάμεις.
Είχε όμως την ευκαιρία από νωρίς να εκδηλώσει τα θερμά πατριωτικά του αισθήματα.
Νεότατος είχε πάρει μέρος στην μεγάλη επανάσταση του 1866 και κατάφερε να διακριθεί. Αξιώθηκε του βαθμού του χιλιάρχου και έχαιρε της εκτίμησης όλων των βετεράνων οπλαρχηγών που είχαν να λένε για τη γενναιότητα του νεαρού Αθανασιάδη.
Πριν ασχοληθεί με τη δικηγορία είχε αποκτήσει μεγάλη δικαστική πείρα ως Ειρηνοδίκης. Απέδιδε μάλιστα το δίκαιο αδιαφορώντας αν καταφέρεται σε βάρος ισχυρών Τούρκων. Ήθελε να αποδίδει δικαιοσύνη αμερόληπτος .
Οι συμπατριώτες του είχαν κάθε λόγο να τον εμπιστεύονται. Έτσι αρκετές φορές εξελέγη αντιπρόσωπος στην επαρχία του στην Κρητική Βουλή και στις Συνελεύσεις, αργότερα και όλου του νομού εκ του οποίου εξελέγη και Γενικός Διοικητικός Σύμβουλος.
Η γλωσσομάθεια και ευρυμάθειά του τον έφεραν σύντομα σε υπεύθυνες διοικητικές θέσεις όπως το Ελληνικό Υποπροξενείο στο Ρέθυμνο όπου διετέλεσε διερμηνέας.
Η ευθύτητα του χαρακτήρα του εκτός από τις γνώσεις ήταν μια αρετή που εκτιμούσαν περισσότερο οι προϊστάμενοί του. Ακόμα και ο Ιωάννης Σάββας πασάς, έδινε μεγάλη σημασία στην κρίση του Αθανασιάδη και δεν δίσταζε να μοιράζεται μαζί του προβληματισμούς πάνω σε διάφορα διοικητικά ζητήματα. Το ίδιο συνέβη και επί Φωτιάδου πασά, ενώ ο Άγγλος Πρόξενος στα Χανιά Μπιλιώτης είχε τόση εκτίμηση στις ικανότητες του Αθανασιάδη, ώστε του ανέθετε τις πιο εμπιστευτικές υποθέσεις που είχαν σχέση με το Κρητικό ζήτημα. Στάθηκε μάλιστα και πολύτιμος βοηθός του προξένου Εμμανουήλ Πετυχάκη, στην πιο κρίσιμη για την υπόθεση αυτή περίοδο.
Η θητεία του Αθανασιάδη στο Ελληνικό Προξενείο εκείνους τους δίσεκτους καιρούς μνημονεύεται ιδιαίτερα γιατί χάρις στην πρόνοιά του κινδύνευαν λιγότερο οι χριστιανοί από την είσοδο στην πόλη Τούρκων από την ενδοχώρα που συνοδευόταν συνήθως με μεγάλη συμφορά σε βάρος του άμαχου πληθυσμού. Είχε καταφέρει με την άριστη διπλωματία του να εμποδίσει πολλές περιπτώσεις που θα πρόσθεταν δεινά στους χριστιανούς.
Δεν δίσταζε μάλιστα να κυκλοφορεί με θάρρος στα στενά δρομάκια της πόλης, όποτε χρειάστηκε κι ας καιροφυλακτούσε ο κίνδυνος για να φτάσει γρηγορότερα στο διοικητήριο και να κάνει τις συναντήσεις που θα απέβαιναν σωτήριες για τον τοπικό πληθυσμό.
Ο Γεώργιος Αθανασιάδης δεν αρνήθηκε ποτέ να προσφέρει τις υπηρεσίες του για τον αγώνα ακόμα κι όταν έθετε σε άμεσο κίνδυνο την ίδια του τη ζωή. Περιφρονούσε τον κίνδυνο και προσπερνούσε το χάρο αρκεί να έβαζε κι αυτός ένα λιθαράκι για την ελευθερία της Κρήτης.
Ήταν μάλιστα ο νους και το νεύρο της εφημερίδας «Νέος Ραδάμανθυς» του Στυλιανού Καλαϊτζάκη, στην οποία είχε βρει κανάλι διοχέτευσης των απόψεών του με δυναμική αρθρογραφία.
Όπως γίνεται συνήθως έγινε πολλές φορές στόχος αντιζηλίας, ενώ ήταν πάντα στο επίκεντρο των αντιποίνων μετά από κάθε εξέγερση των ντόπιων. Στο σπίτι και στο γραφείο του ξεσπούσαν την οργή τους οι Τούρκοι. Αν και οι γνώσεις του ήταν ισότιμες με πανεπιστημιακή κατάρτιση και είχε αρχίσει την καριέρα του δικηγόρου, λόγω της δράσης του, δεν είχε δικαίωμα να δικηγορήσει.
Ούτε και οι απαγορεύσεις αυτές πτόησαν το ηθικό του. Αντίθετα, με τη φιλοσοφική διάθεση που τον διέκρινε αντιμετώπιζε κάθε δυσκολία καλλιεργώντας τη γη. Η μόνη που είχε δικαίωμα να τον ελέγξει ήταν η συνείδησή του. Κι αυτό το δρόμο τραβούσε μέχρι τα βαθειά του γεράματα…
Η ασχολία του με τη φύση και τη γη στάθηκε ευεργετική για το χωριό του το Μιξόρρουμα που μαστιζόταν από την ελονοσία.
Ο Γεώργιος Αθανασιάδης αντιμετώπισε το πρόβλημα φυτεύοντας ευκαλύπτους που σύντομα απάλλαξαν την περιοχή από τη μάστιγα αυτή.
Πιστώθηκε και αυτή η ενέργεια στις τόσες προσφορές του Αθανασιάδη στην τόπο του.
Επί Κρητικής Πολιτείας επανέκτησε πάλι το δικαίωμά του να δικηγορεί. Ο πρίγκιπας Γεώργιος που είχε πλήρη γνώση της κατάρτισης του Αθανασιάδη και της πατριωτικής του δράσης τον εξέλεξε ανάμεσα στους δέκα που μπορούσαν να διεκδικήσουν βουλευτικό αξίωμα.
Θα τον διόριζε μάλιστα Σύμβουλο Ανωτέρας Διεύθυνσης αν δεν ήταν το θέμα της επιβίωσης που απαγόρευε στον Αθανασιάδη να δώσει φτερά στις φιλοδοξίες του όταν έπρεπε να μεριμνήσει για την οικογένειά του.
Γιατί είχε στο μεταξύ ανοίξει σπιτικό με την Αικατερίνη Παυλάκη από την Αργυρούπολη. Έτσι προτίμησε τη δικηγορία.
Το σπίτι του δε, στην οδό Γερακάρη, πίσω από το σημερινό Δημαρχείο, ήταν πάντα ανοικτό σε όποιον χρειαζόταν τη βοήθειά του.
Μιχαήλ Αθανασιάδης
Ήταν μικρότερος αδελφός του Γεωργίου Αθανασιάδη.
Γεννήθηκε στο Μιξόρρουμα το 1864. Υπηρέτησε συμβολαιογράφος στο Σπήλι επί σειρά ετών. Ακολούθησε σπουδές στην Αθήνα, αποκτώντας σε αντίθεση με τον αδελφό του Γεώργιο και πτυχίο νομικής. Ήταν όμως τόσο χαμηλών τόνων που δεν γνωρίζουμε περισσότερα για τη ζωή και τη δράση του.
Ιωάννης Αθανασιάδης
Ήταν γιος του Γεωργίου και αδελφός της Χρυσής.
Γεννήθηκε το 1886 και έτυχε θαυμάσιας ανατροφής από τους γονείς του.
Έχοντας κληρονομήσει και από τον πατέρα του το έντονο πατριωτικό συναίσθημα, το 1912 κατετάγη εθελοντής στο σώμα των Γαριβαλδινών του Ρώμα.
Να θυμίσουμε στους νεότερους αναγνώστες μας ότι Γαριβαλδινοί ή Γαριβάλδηδες ονομάζονταν Ιταλοί πολεμιστές που συγκρότησαν εθελοντικό στρατιωτικό σώμα λεγόμενο άλλοτε «Φάλαγγα Γαριβαλδινών» ή «Τάγμα Γαριβαλδινών». Λέγονταν επίσης και ερυθροχίτωνες από το χρώμα του χιτωνίου που έφεραν. Το όνομά τους προέρχεται από τον ιδρυτή του εθελοντικού αυτού σώματος τον Ιταλό πατριώτη Τζιουζέπε Γκαριμπάλντι που το συγκρότησε το 1862 κατά την εκστρατεία κατά του Παπικού κράτους.
Καταστατική αρχή του εθελοντικού αυτού σώματος ήταν να σπεύδουν και να μάχονται στο πλευρό των υπέρ της ελευθερίας πολεμούντων. Έτσι κατά καιρούς τμήματα αυτού του σώματος πολέμησαν υπό τον Γαριβάλδη και τους απογόνους του στον πόλεμο κατά της Αυστρίας το 1866, κατά της Ρώμης το 1867 και στο Γαλλογερμανικό πόλεμο του 1870.
Κατά τον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 ο γιος του Τζιουζέπε Γκαριμπάλντι, ο Ριτσιότι Γκαριμπάλντι έσπευσε στην Ελλάδα στο πλευρό των Ελλήνων με δύναμη 800 ανδρών, οι οποίοι και έλαβαν μέρος στη μάχη του Δομοκού (5-5-1897). Επίσης κατά τον Α’ Βαλκανικό πόλεμο του 1912, ο από του 1897 Έλληνας λοχαγός των Γαριβαλδινών Αλέξανδρος Ρώμας σχημάτισε «φάλαγγα εξ Ελλήνων ερυθροχιτώνων» που θα ενώνονταν με αντίστοιχο τάγμα Ιταλών Γαριβαλδινών που έσπευδαν και πάλι στην Ελλάδα.
Μετά τη συγκρότηση της νέας φάλαγγας αυτή προωθήθηκε στο μέτωπο όπου και διακρίθηκε στη μάχη του Δρίσκου, στην Ήπειρο, εναντίον μεγαλύτερης εχθρικής πίεσης. Στη διάρκεια όμως της υποχώρησης η φάλαγγα υπέστη μεγάλες απώλειες, μεταξύ των οποίων ήταν και ο Κερκυραίος εθελοντής τότε ποιητής Λορέντζος Μαβίλης που έπεσε υπέρ της πατρίδας.
Στη μάχη του Δρίσκου που στοίχισε τη ζωή και σε Ρεθεμνιώτες αγωνιστές, τραυματίστηκε και ο Ιωάννης.
Το 1914 αρραβωνιάστηκε τη Μερόπη Μακρυποδάκη αλλά επέστρεψε στο Ρέθυμνο με το βαθμό του εφέδρου λοχαγού και με παράσημο ανδρείας το 1919 για να αναδειχθεί σπουδαίος δικηγόρος και δραστήριο μέλος της κοινωνίας της πόλης. Μεταξύ άλλων έγινε πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Ρεθύμνου, ενώ θεωρείται και από τους πρωτεργάτες του Ρεθεμνιώτικου Καρναβαλιού.
Ο Αρχιεπίσκοπος Κρήτης Ειρηναίος
Γόνος της οικογένειας Αθανασιάδη που τιμά το Μιξόρρουμα ο σημερινός Αρχιεπίσκοπος Κρήτης Ειρηναίος.
Γεννήθηκε στο Μιξόρρουμα στις 9 Αυγούστου 1933.
Τις εγκύκλιες σπουδές του πραγματοποίησε αρχικά στο Γυμνάσιο Αρρένων Ρεθύμνης και στη συνέχεια φοίτησε στην Εκκλησιαστική Σχολή Κρήτης. Σπούδασε στην Ιερά Θεολογική Σχολή της Χάλκης και στο Κολλέγιο του Αγίου Βονιφατίου στο Warminster της Αγγλίας.
Διετέλεσε εφημέριος στον Ιερό Ναό Αποστόλων Πέτρου και Παύλου στο Μπρίστολ, Πρωτοσύγκελος της Ιεράς Μητροπόλεως Κισάμου και Σελίνου και Σχολάρχης της Εκκλησιαστικής Σχολής Κρήτης.
Στις 9 Ιουνίου 1975, εξελέγη παμψηφεί υπό της Ιεράς Επαρχιακής Συνόδου της Εκκλησίας Κρήτης Μητροπολίτης Κυδωνίας και Αποκορώνου.
Το έργο του στην Ιερά Μητρόπολη Κυδωνίας και Αποκορώνου ήταν τεράστιο. Διοργανώνει ιερατικά συνέδρια και ιερατικές συνάξεις για την επιμόρφωση του κλήρου σε όλα τα σύγχρονα κοινωνικά, θεολογικά και επιστημονικά ζητήματα. Ιδρύει τη Σχολή Βυζαντινής Μουσικής για την εκμάθηση της εκκλησιαστικής και παραδοσιακής μουσικής αλλά και για την θεραπεία του προβλήματος της ελλείψεως ψαλτών από τις ενορίες της υπαίθρου, ενώ παράλληλα δημιουργεί τις κατασκηνώσεις της Ιεράς Μητροπόλεως με την ονομασία «Απόστολος Παύλος».
Θεμελίωσε και ανακαίνισε εκ βάθρων δεκάδες Ιερών Ναών που σήμερα κοσμούν όλη την Μητρόπολη Κυδωνίας και Αποκορώνου. Μεταξύ αυτών τον Ιερό Ναό Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου στα Χανιά, τον Ιερό Ναό Αγίου Νεκταρίου Σούδας, Αγίου Στεφάνου Χανίων, Αγίου Χριστοφόρου Χανίων, Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου, Αγίου Νεκταρίου Χανίων, Αγίου Στυλιανού, Αγίας Σοφίας και πολλών άλλων. Ανακαινίζει το Επισκοπείο, το οποίο παρέλαβε ερειπωμένο και σχεδόν γκρεμισμένο, όπως ακριβώς ήταν μετά από τον βομβαρδισμό των Γερμανών στα Χανιά.
Παράλληλα κτίζει και ίδρυσε το Πνευματικό Κέντρο της Ιεράς Μητροπόλεως με πολυσχιδή δραστηριότητα σε πολλούς τομείς. Μέσα στα πλαίσια των δραστηριοτήτων του Πνευματικού Κέντρου είναι και ο Ραδιοφωνικός Σταθμός «Ορθόδοξη Μαρτυρία» τον οποίο εμπνεύστηκε και ίδρυσε το 1992 με εικοσιτετράωρο πρόγραμμα.
Επίσης είναι γνωστό ότι ο Αρχιεπίσκοπος Κρήτης Ειρηναίος τρέφει ιδιαίτερη αγάπη προς την νεότητα, δίνει το παρών ετησίως στα συνέδρια του Νεανικού Επιμορφωτικού Ομίλου Σύρου από το 1985. Θεωρείται ένας από τους πιο φιλομόναχους Αρχιερείς. Ο ίδιος ζει λιτά, ασκητικά και μοναχικά. Ζει ως απλός καλόγερος. Με γνώμονα αυτή του την αγάπη προς τον Μοναχισμό εγκαθίδρυσε μοναχικές αδελφότητες στα εγκαταλελειμμένα μοναστήρια της Επαρχίας του. Είναι γνωστή η αδελφότητα της Ιεράς Μονής Ζωοδόχου Πηγής Χρυσοπηγής Χανίων. Παράλληλα ανακαίνισε τις ιστορικές Ιερές Μονές Αγίας Τριάδος Τζαγκαρόλων, Αγίου Γεωργίου Καρυδίου και Αγίου Γεωργίου Χαρωδιάς, ενώ εγκαθίδρυσε αδελφότητα αγιορείτων πατέρων στην ιστορική Ιερά Μονή Κυρίας των Αγγέλων Γουβερνέτου.
Η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου τον εξέλεξε παμψηφεί Αρχιεπίσκοπο Κρήτης στις 30 Αυγούστου 2006 στο Φανάρι, και η ενθρόνισή του πραγματοποιήθηκε στις 24 Σεπτεμβρίου 2006. Διαδέχθηκε τον Αρχιεπίσκοπο Τιμόθεο.
Ο Αρχιεπίσκοπος Ειρηναίος ως πρόεδρος της Ιεράς Επαρχιακής Συνόδου της Εκκλησίας Κρήτης ίδρυσε πέντε Ειδικές Συνοδικές Επιτροπές για ένα φάσμα θεμάτων και προβλημάτων της σύγχρονης ζωής: Επιτροπή επί των Ευρωπαϊκών Προγραμμάτων, Επιτροπή επί του Θρησκευτικού Τουρισμού, Επιτροπή επί της Εκκλησιαστικής Φιλανθρωπίας, Επιτροπή επί των Ιερών Ακολουθιών και Επιτροπή επί της Εξωτερικής Ιεραποστολής, επίσης με πρωτοβουλία του έχει συσταθεί η Μη Κυβερνητική Οργάνωση της Εκκλησίας Κρήτης (Μ.Κ.Ο.) «Φιλοξένια» – «Filoxenia».
Το 2005 οπότε και επαναλειτούργησε ο Συνοδικός θεσμός της ενδημούσης Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου, κλήθηκε επανειλημμένος ως συνοδικό μέλος αυτής. Έχει διατελέσει Τοποτηρητής των Ιερών Μητροπόλεων Λάμπης, Συβρίτου και Σφακίων, Κισάμου και Σελίνου και Πέτρας και Χερρονήσου.
Το έργο του στην Ιερά Αρχιεπισκοπή Κρήτης είναι τεράστιο. Διοργανώνει ιερατικά συνέδρια και ιερατικές συνάξεις για την επιμόρφωση του κλήρου σε όλα τα σύγχρονα κοινωνικά και θεολογικά ζητήματα. Ενίσχυσε, στήριξε και αναβάθμισε τη Σχολή Βυζαντινής Μουσικής για την εκμάθηση της εκκλησιαστικής και παραδοσιακής μουσικής, δημιούργησε τις κατασκηνώσεις της Ιεράς Αρχιεπισκοπής «Άνω Πόλις» στην Ανώπολη Πεδιάδος, την Ομάδα Μοναχικών Ατόμων λειτουργούν άψογα εβδομαδιαίες Συνάξεις Νέων, το Γραφείο επί των Αιρέσεων καθώς και το Γραφείου Ευρέσεως Εργασίας της Αρχιεπισκοπή Κρήτης. Επίσης αναστηλώθηκαν και συντηρήθηκαν πολλά σημαντικά εκκλησιαστικά μνημεία της Αρχιεπισκοπής.
Ο Σεβασμιότατος Ειρηναίος αποτελεί πρότυπο Ιεράρχη που επιδιώκει την επαφή με τον απλό κόσμο κυρίως με την νεολαία αξιοποιώντας και όλα τα μέσα της σύγχρονης τεχνολογίας.
Οι δε εκπομπές του που καθιέρωσε σε τηλεοπτικούς σταθμούς χαρακτηρίζονται για την ποιότητά τους.
Αυτή είναι η οικογένεια Αθανασιάδη που αναφέρονται ακόμα με σεβασμό όσοι τη γνώρισαν. Στο Μιξόρρουμα ιδιαίτερα που διατηρείται ακόμα το αρχοντικό τους. Ένα κτήριο που κάποτε δέσποζε κι ήταν από τα αξιοθέατα της περιοχής. Το μόνο σπίτι που είχε αλαβάστρινη μπανιέρα, όπως αφηγούνται οι παλιοί κάτοικοι, όταν παρόμοια υποδομή δεν υπήρχε ούτε σε σπίτι της πόλης.
Πηγές:
Γιώργη Εκκεκάκη: Ρεθεμνιώτες
Μιχαήλ Πρεβελάκη: Γεώργιος Αθανασιάδης (Κρητική Επιθεώρηση -29/8/1928 και 7/5/1939)
ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ
Ιωάννης Αθανασιάδης εφ. ΒΗΜΑ 27/8/1919 και 9/12/1954
