Τις Εθνικές εορτές και την ημέρα της επετείου του ολοκαυτώματος της Ιεράς Μονής Αρκαδίου η πόλη και η νεολαία της ζούσε και ανάπνεε στην προσμονή της παρελάσεως και των παρελκόμενων της!
Μετά τις απαραίτητες και επίπονες προετοιμασίες, όπου στόχο είχαν να αναπτύξουν και να εμφυσήσουν πνεύμα άμιλλας μεταξύ των τεσσάρων γυμνασίων και λυκείων της πόλης, για το ποιο θα «εντυπωσιάσει» περισσότερο το παραταγμένο επί της λεωφόρου Κουντουριώτου Ρεθεμνιώτικο κοινό – ήτοι ποιο θα συγκεντρώσει τα περισσότερα «ιπτάμενα» κέρματα – που στόχο είχαν τον αποσυντονισμό των παρελαυνόντων!
Βεβαίως τα πάντα κρινόταν στην περιοχή του Δημαρχείου, όπου στηνόταν η εξέδρα των επισήμων που για όλους εμάς ήταν κάτι σαν την σημερινή κριτική επιτροπή των τηλεοπτικών ριάλιτι! Η πολιτική, στρατιωτική και θρησκευτική ηγεσία εκείνης της περιόδου ήταν οι αμείλικτοι κριτές μας και το άγχος του διμοιρίτη ήταν μεγάλο, αφού από αυτόν κρινόταν και τα αντανακλαστικά των υπολοίπων, αν και κατά πόσον το «τίναγμα» της κεφαλής θα ήταν τέτοιο και τόσο, ώστε να μην ακούσουμε εκ των υστέρων τα δυσμενή σχόλια του γυμναστή μας σε περίπτωση που τον εκθέταμε ανεπανόρθωτα στην μικρή κοινωνία της πόλης!
Η αλήθεια είναι πως αν συγκρίνουμε τον βηματισμό μας τότε με το σημερινό «κουτσό» των παρελαυνόντων τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα, αλλά και ο ομοιόμορφος ιματισμός μας ήταν περισσότερο προσεγμένος, ειδικά στις σειρές των κοριτσιών που επιδείκνυαν αισθητά λιγότερα σωματικά προσόντα απ’ όσα επιδεικνύουν σήμερα.
Βεβαίως, το πέρασμα μας από το Δημαρχείο δεν σηματοδοτούσε το τέλος του περιφανούς βηματισμού μας, αφού μέχρι το τέλος του Κήπου έπρεπε το φρόνημα και το παράστημά μας να παραμείνει προσηλωμένο στον μεγάλο στόχο, γιατί τα «ωραία» άρχιζαν αμέσως μετά!
Καταρχάς, το Λούνα Παρκ! Οι λίγο πριν «ένστολοι» μαθητές και μαθήτριες, στριμώχνονταν στα συγκρουόμενα, ενώ οι πιο τολμηροί δοκίμαζαν την «τύχη» τους σε σκοποβολή και στην ρίψη με πάνινες μπάλες σε τενεκεδάκια με δέλεαρ μικρο-δωράκια ευτελούς αξίας, που προσέδιδαν ωστόσο κύρος στους νικητές – παίκτες. Βεβαίως στα «συγκρουόμενα» πλεκόταν και ειδύλλια, αφού οι «επιβαίνοντες» επέλεγαν τους στόχους της σύγκρουσης με ιδιοτέλεια και η δεξιοτεχνία του χειρισμού ήταν κατά κάποιο τρόπο κριτήρια πρόωρης αρρενωπότητας και δυναμισμού.
Η μετα-παρελασιακή παρουσία μας στο Λούνα Παρκ είχε και την γευστική της πλευρά, αφού ανάρπαστο γινόταν το καραμελωμένο κορόμηλο, που περιπαθώς γευόμασταν πριν πάρουμε γραμμή για τις ντισκοτέκ της πόλης, πάντα «ένστολοι» και ολίγον ταλαιπωρημένοι από τις μέχρι τότε «δραστηριότητές» μας!
Εκεί πλέον οι καταστάσεις ξέφευγαν από το έως τότε εθνικοπατριωτικό μας φρόνημα, το οποίο υποχωρούσε και αντικαθίστατο από τις εφηβικές μας «ανησυχίες» ήτοι διερεύνηση των έως τότε καταπιεσμένων συναισθημάτων μας, που με τη βοήθεια των φωτορρυθμικών και της περίφημης «μπάλας» χρωμάτων απελευθερώνονταν και πλέκονταν πλέον την ώρα των μπλουζ τα ομορφότερα φλερτ και χαιρόμασταν τον χορευτικό εναγκαλισμό, θεωρώντας ότι κερδίσαμε το μεγάλο στοίχημα της ενηλικίωσής μας!
Η επιστροφή των «ένστολων» μαθητών – μαθητριών στην οικογενειακή εστία τους, γινόταν πάντα μετά την δύση του ηλίου, έμπλεοι άπαντες και άπασες με ικανοποίηση για την εκπλήρωση των «πατριωτικών» και «αισθηματικών» καθηκόντων τους -μας!
