Τι να πει κανείς…
Είχε τα μαύρα της τα χάλια στη δίνη της οικονομικής κρίσης και των αμφιλεγόμενων μνημονίων για το ξεπέρασμά της η χώρα μας και ειδικά βέβαια οι πολίτες που έχασαν τη δουλειά τους, οι νέοι που δεν βρίσκουν δουλειά και όσοι άλλοι αναγκάζονται να δουλεύουν με μειωμένα μεροκάματα και περιοδικά. Και μέσα σ’ αυτή τη δίνη, το όμορφο Ιόνιο νησί μας με τους πανέξυπνους και χωρατατζήδες κατοίκους έμεινε χωρίς στέγη και άλλα αναγκαία στη ζωή υποφέροντας από τους συνεχείς σεισμούς, που επί δεκαπέντε μέρες δεν έχουν ακόμα καταλαγιάσει.
Και δεν μπορεί κανείς να υπολογίσει πόσος χρόνος ακόμα θα χρειαστεί, ώστε να μπορούν οι κάτοικοι να επανέλθουν στην ομαλή ζωή και να μπουν στα σπίτια τους.
Κάνει ότι μπορεί το κράτος και οι υπηρεσίες του για να ανακουφίσει τους κατοίκους, να τους στεγάσει προσωρινά και να τους εφοδιάσει με τρόφιμα, νερό, φάρμακα, ώστε να μπορέσουν να επιβιώσουν ανεκτά στο καταχείμωνο.
Σε τέτοιες περιπτώσεις η βοήθεια από την Ε. Ευρώπη και άλλες χώρες είναι ανάγκη να κινηθεί ανθρωπιστικά.
Ας είναι ευχόμαστε και ο χθόνιος Θεός να ησυχάσει και να μην δείξει και πάλι το θυμό του στο ταλαίπωρο νησί μας και τα όποια μέτρα ληφθούν από το κράτος και άλλους φορείς να μπορέσουν να ανακουφίσουν τον κόσμο που υποφέρει στο νησί.
Η χώρα μας είναι σεισμογενής και τα μέτρα πρέπει να είναι με συνέχεια μετασεισμική, ώστε να αντέχουν τα σπίτια σε παρόμοιες καταστάσεις.
Το ξέρω πως δεν λέω καινούρια πράγματα και ότι γίνονται προσπάθειες τα τελευταία χρόνια για να χτίζονται κατοικίες που να αντέχουν στους σεισμούς κατά το δυνατόν, αλλά πάντα με τη βοήθεια της επιστήμης και των κρατικών κονδυλίων πρέπει να βελτιώνεται ο κανονισμός που διέπει τις οικοδομές, ώστε οι ζημιές στα οικήματα να είναι λιγότερες και η ετοιμότητα της πολιτείας ακόμα πιο εμπεριστατωμένη. Λόγια θα μου πείτε.
Λόγια που πάντα όταν ο εγκέλαδος ξυπνά επανέρχονται σε χρήση. Αυτός ο λαός έχει ακόμα πολλά να αντέξει για τα οποία δεν έχει και την ευθύνη όλη.
Το κουράγιο δεν του λείπει αλλά αυτό δεν φτάνει μόνο.
Τι να πει κανείς…
