Τα περισσότερα ανέκδοτα στηρίζονται στην απρεπή ευχαρίστηση που παίρνουμε από τα παθήματα των άλλων. Γιατί όμως οι ατυχίες των άλλων μας κάνουν να νιώθουμε καλά; Γιατί μας δίνουν αυτή την παράξενη ικανοποίηση; Ο άνθρωπος είναι ένα παράξενο ον. Αλλοπρόσαλλο. Γελάει όταν πρέπει να κλάψει. Κλαίει όταν πρέπει να γελάσει.
Και σίγουρα θα έπρεπε να κλάψουμε με την κατάντια των επιδομάτων που μας φιλοδωρεί η κυβέρνηση (Market pass), και να γελάσουμε με τις προεκλογικές, απολογιστικές φιέστες που στήνουν οι υπουργοί (Γεωργιάδης – Μενδώνη) για να τους αποθεώσει το κοινό τους για το έργο τους.
Να κλάψουμε όταν στην προσπάθεια αναβάθμισης του τόπου μας ως τουριστικού προορισμού, τα κυριότερα λιμάνια που επιχειρείται να αναβαθμίσουμε προσκρούουν στη γραφειοκρατία αφού παρουσιάζονται δηλωμένα ως δασικές περιοχές (Σφακιά – Καστέλι – Αγία Ρουμέλη).
Να γελάσουμε όταν στην γενική κατάντια που επικρατεί στο τηλεοπτικό τοπίο μπαίνουν μερικά τσουχτερά πρόστιμα, για να μας ρίξουν στάχτη στα μάτια ότι η κατάσταση είναι ελέγξιμη, σε κανάλια που δεν σέβονται τίποτα μπροστά στην τηλεθέαση – υπόθεση βιασμού και μαστροπείας 12χρονης (Mega – Antenna).
Να γελάσουμε με τη δεινότητα των manager οι οποίοι χτίζουν το προεκλογικό προφίλ των πολιτικών αρχηγών – είδαμε τον Τσίπρα χειμερινό κολυμβητή σε απόμερα βραχάκια, καλά κι ο Μητσοτάκης δεν το συζητάμε δεν έχει αφήσει παραλία για παραλία που να μην έχει φωτογραφηθεί.
Να κλάψουμε όταν έρχεται ο φουσκωμένος λογαριασμός της ΔΕΗ ή όταν έρχεται η ώρα αποπληρωμής της δόσης του στεγαστικού δανείου, όπου μετράμε τα κουκιά και αυτά βγαίνουν λειψά.
Αυτά για το ζείδωρο γέλιο και το αναζωογονητικό κλάμα, τις αναλογίες ας της καθορίσει ο καθένας και καθένα στην ώρα του.
* Ο Αριστείδης Αρχοντάκης είναι συγγραφέας, φυσικός
