Το πολιτικό φάσμα που ξεκινά από τη Δεξιά και καταλήγει στην Αριστερά, χρειάζεται αναμφισβήτητα μεγάλη ανανέωση και νέα πρόσωπα για να υπηρετήσει το ρόλο του στην ανόρθωση της χώρας μας. Είχαμε ελπίσει ότι οι διπλές εκλογές του 2012, θα βοηθούσαν προς την κατεύθυνση αυτή, καθώς και στην απαλλαγή μας από τους φθαρμένους και διεφθαρμένους πολιτικούς, που δεν είχαν να προσφέρουν τίποτα στον τόπο, αλλά φρόντιζαν να προσφέρουν τα πάντα στον εαυτό τους. Αντίθετα, με λύπη μας είδαμε τη Βουλή να υποβαθμίζεται ακόμη περισσότερο και τα έδρανά της να καταλαμβάνονται από βουλευτές και κόμματα που δεν έχουν κάτι να πουν, ούτε τίποτα να προσφέρουν. Επί πλέον, όλοι αυτοί ρίχνουν το επίπεδο, τη σοβαρότητα και την εικόνα της, στα μάτια όλων μας. Τι και ποιους να πρωτοαναφέρουμε:
Τη Χρυσή Αυγή και τους βουλευτές της, οι οποίοι είναι όλοι υπόδικοι για σύσταση συμμορίας, προσπάθεια ανατροπής του πολιτεύματος και άλλες ανάλογες εγκληματικές πράξεις;
Τη Νέα Δημοκρατία και τους βουλευτές της, που με ελάχιστες εξαιρέσεις που προέρχονται κυρίως από «μεταγραφές», πιστεύουν ότι δεν άλλαξε τίποτα, ότι βρισκόμαστε ακόμη στο «ευτυχές» 2008 και συμπεριφέρονται ανάλογα;
Τους Ελεύθερους Έλληνες που θεωρούν ότι μας ψεκάζουν με ναρκωτικές ουσίες από αέρος για να μας κρατήσουν υπόδουλους και πέραν της ατάκας «κάτω το Μνημόνιο» δεν έχουν τι άλλο να πουν;
Το ΠΑΣΟΚ και τον αρχηγό του, που εκτός από τις ευθύνες τους για το πως φτάσαμε ως Χώρα στη χρεωκοπία, βαρύνονται και με τις πιο άστοχες κινήσεις και αποφάσεις, στην προσπάθειά τους να μας βγάλουν από το αδιέξοδο; Για να μην αναφερθούμε στον πρώην Πρωθυπουργό του Μνημονίου, που αφού μας έβαλε στην περιπέτεια που περνάμε σήμερα, περιηγείται όλο τον κόσμο και δίνει επί χρήμασι διαλέξεις, για το πως τα κατάφερε. Ενώ εισπράττει κάθε μήνα και την παχυλή βουλευτική του αποζημίωση.
Το ΣΥΡΙΖΑ, που αντί να μετασχηματιστεί σε κόμμα εξουσίας, αφού ως καταφύγιο των κατατρεγμένων και τρομαγμένων Ελλήνων ανέβηκε από το 5% του 2008 στο σημερινό 25%, κάνει ότι μπορεί για να αποφύγει την καυτή πατάτα. Διότι, δεν εξηγείται αλλιώς η έλλειψη συγκεκριμένου προγράμματος εξουσίας, ο εναγκαλισμός του φθαρμένου ΠΑΣΟΚ και η ενασχόλησή τους με ζητήματα που έχουν πολύ χαμηλή προτεραιότητα σε σχέση με την ανατροπή της «κόλασης» που ζούμε καθημερινά. Δεν εξηγείται το γιατί, η ρητορική των βουλευτών του εστιάζεται στα «γουναράδικα του Άρη», στα δικαιώματα και την πλήρη ενσωμάτωση όλων των «αδερφιών μας οικονομικών μεταναστών», στον Αμερικανικό αποκλεισμό της Κούβας και στον παραλληλισμό του Πρωθυπουργού και της τύχης του με αυτήν του Γιανουκόβιτς, που βρίσκεται σήμερα φυγάς στη Ρωσία, για να αναφέρουμε μερικά στοιχεία μόνο, από τις προτεραιότητες των βουλευτών της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Έχουμε και τους διάφορους «ανεξάρτητους» βουλευτές, όπως οι κύριοι Λοβέρδος, Ζώης και Πολύδωρας, αλλά και πολλούς άλλους, που είτε κάνουν κόμματα και κομματίδια χωρίς τύχη, είτε προσπαθούν, μεταπηδώντας από κόμμα σε κόμμα, να κάνουν το τελικό come back, ώστε να εξακολουθήσουν να «σώζουν» την Ελλάδα, όπως κάνανε μέχρι το 2008.
Έχουμε και την ενοχική και ζαλισμένη ΔΗΜΑΡ, που ενώ είχε την ευκαιρία να επηρεάσει θετικά τα πολιτικά μας πράγματα, επέλεξε να απεκδυθεί του ρόλου της και βρίσκεται σήμερα δημοσκοπικά μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, με τα στελέχη της να φυλλορροούν προς κάθε κατεύθυνση.
Και τέλος, έχουμε το ΚΚΕ, που μόνο αυτό και τα στελέχη του σε όλη την Ευρώπη, για να μη πω στον κόσμο, έχει μείνει στην εποχή προ της κατάρρευσης της Σοβιετικής Ένωσης το 1991, λες και δεν πέρασε από τότε ούτε μια ημέρα.
Είδαμε λοιπόν ξαφνικά, μέσα στο ζοφερό πολιτικά περιβάλλον, να ξεπηδά διστακτικά τους περασμένους μήνες η «φούσκα των 58», που δήλωνε ότι θα φέρει την ανανέωση στην κεντροαριστερά, αλλά έθετε τους δικούς της όρους για το πως θα γίνει αυτό. Απαιτώντας να μη θέσουν υποψηφιότητα για την Ευρωβουλή τα προβεβλημένα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, να μπουν στις πρώτες θέσεις του ενιαίου Ευρωψηφοδελτίου πρόσωπα που θα υποδείξει η «κίνηση» αυτή και ζητώντας να συμμετέχει χωρίς άποψη, η ΔΗΜΑΡ στο εγχείρημα. Και με όλα αυτά, προσπαθούσε να εκβιάσει εμμέσως τους πολίτες, ώστε να ψηφίσουν σύμφωνα με τις επιθυμίες των ηγετών των 58. Για να καταρρεύσει στη συνέχεια εν μία νυκτί με την ντρίπλα των Σαμαρά-Βενιζέλου, που σε απάντηση ανακοίνωσαν ότι οι Ευρωβουλευτικές εκλογές θα διεξαχθούν με σταυρό προτίμησης και όχι με λίστα, όπως γινότανε μέχρι τώρα.
Και βλέπουμε σήμερα, να ξεπηδά ξαφνικά μια κίνηση ενός Κρητικού δημοσιογράφου, που από τις πρώτες ημέρες της δείχνει μια δυναμική αντιστρόφως ανάλογη με τις φαινόμενες πολιτικές δυνατότητες των στελεχών της. Μια κίνηση, που μετά και τις χθεσινές ανακοινώσεις των επιλογών της, φαίνεται ότι βάζει μια νέα διάσταση στα πολιτικά πράγματα της χώρας. Βρίσκω εξ αρχής πολύ θετικό το γεγονός ότι τα ανακοινωθέντα στελέχη της δεν έχουν κομματικό, ενώ, αντίθετα με τους περισσότερους πολιτικούς μας, έχουν πλούσιο εργασιακό παρελθόν. Δηλαδή, όλοι τους έχουν δουλέψει στη ζωή τους. Βλέπουμε λοιπόν μια κίνηση, που δίνει την ελπίδα ότι κάτι φρέσκο και συνολικά διαφορετικό και άφθαρτο γεννιέται στην Πολιτική μας ζωή. Και για το λόγο αυτό την πολεμά ήδη, όλο το φάσμα του Πολιτικού μας Συστήματος. Ας ελπίσουμε ότι δε θα διαψευστούν οι προσδοκίες μας. Ας ελπίσουμε ότι οι συντελεστές της, δεν θα αρκεστούν στη στείρα αντίθεση, στον άσφαιρο εντυπωσιασμό και στις κόντρες στις οποίες αρκέστηκε η ανάλογη προσπάθεια του ηθοποιού Πέπε Γκρίλο στην Ιταλία, με το «Κίνημα των πέντε αστέρων», που ίδρυσε.
Θα παρακολουθήσουμε προσεκτικά και με ελπίδα την πορεία του Σταύρου Θεοδωράκη και του Ποταμιού. Και μέχρις αποδείξεως του εναντίου, θα ελπίζουμε ότι θα συμβάλλει ουσιαστικά, στην αναστροφή της πορείας της χώρας προς ένα κατήφορο χωρίς τέλος. Ένα σίγουρο κατήφορο προς την καταστροφή, που της επιφυλάσσουν οι περισσότεροι βουλευτές και τα περισσότερα κόμματα της σημερινής Βουλής.
