Οι εκλογές του Ιουνίου μας έδωσαν πραγματικά πολύ ενδιαφέροντα αποτελέσματα και η συγκρότηση της νέας βουλής μόνο πλήξη δε θα προκαλέσει. Έχουμε μια νέα αυτοδύναμη κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη αναμφισβήτητο κυρίαρχο του πολιτικού παιχνιδιού. Έχουμε επίσης μια αποδυναμωμένη και μάλλον απαξιωμένη αξιωματική αντιπολίτευση, με τον αρχηγό της Αλέξη Τσίπρα να προσπαθεί να καταλάβει πώς είναι δυνατόν να κατεβαίνει υποψήφιος βουλευτής στο Ρέθυμνο και η διαφορά από 200 ψήφους υπέρ του ΠΑΣΟΚ να γίνεται 3000! Το πρόβλημα, παρεμπιπτόντως, εντοπίζεται ακριβώς εκεί, στην ουσιαστική αδυναμία αντίληψης της πραγματικότητας! Οι κάλπες επίσης επιβεβαίωσαν σε μεγάλο βαθμό, τη στρατηγική του Νίκου Ανδρουλάκη και το ΠΑΣΟΚ κέρδισε τον χώρο και τον χρόνο που χρειάζεται και βαδίζει αργά, αλλά σταθερά, προς τα επάνω.
Ταυτόχρονα, είχαμε να δούμε οκτακομματική βουλή από το 2015, εκείνη τη μακρινή, ταραγμένη εποχή όπου τρίτο κόμμα είχε αναδειχθεί η Χρυσή Αυγή. Σήμερα η Χρυσή Αυγή βρίσκεται καταδικασμένη ως εγκληματική οργάνωση και οι αρχηγοί της φυλακισμένοι, αλλά οι ακροδεξιοί ψηφοφόροι, εκείνοι στους οποίους απεύθυνε κάλεσμα ο κ. Τσίπρας προεκλογικά, είχαν μια ακόμη μεγαλύτερη γκάμα κομμάτων για τις ρατσιστικές, φοβικές, αντιεπιστημονικές, αυταρχικές και γεμάτες μίσος απόψεις τους.
Έτσι είναι η δημοκρατία. Υπάρχει χώρος για όλους, ακόμη και για κάποιους που την αμφισβητούν. Ακόμη κι αν πρόκειται για τις περικεφαλαίες των συνοδοιπόρων του φυλακισμένου, νεοναζί Κασιδιάρη, τα πετραχήλια και τα θυμιατά του θεολόγου Νατσιού, τις επιστολές του Ιησού του επιχειρηματία Βελόπουλου, ή τις ψεύτικες καρδούλες της πρώην προέδρου της βουλής Κωνσταντοπούλου.
Από τη μια μεριά, λοιπόν, ας είμαστε χαρούμενες και χαρούμενοι που οι δημοκρατικές διαδικασίες λειτουργούν στην Ελλάδα. Από την άλλη θα πρέπει να αναρωτηθούμε πώς φτάσαμε ως εδώ. Τι είδους παιδεία και πολιτικές έκαναν το 15% των συμπολιτών μας να σκέφτεται με τέτοιο τρόπο και τώρα χρειάζεται να αποκρούουμε προσπάθειες καπήλευσης εθνικών, δημοκρατικών και θρησκευτικών πιστεύω.
Ότι και να λέμε, ελπίζω πάντως την επόμενη τετραετία να μην παρακολουθούμε το νέο ακροδεξιό/αντισυστημικό θίασο που μας εκπροσωπεί μόνο από το κανάλι της βουλής. Θα πρέπει να τους (γράφω «τους» διότι είναι ελάχιστες οι «τις» – αν και μία από αυτές μας διαβεβαίωσε ότι κάνει για 100), να τους, λοιπόν, παρακολουθήσουμε σε εκπομπές και συζητήσεις. Να διαβάζουμε τις θέσεις τους στις μεγάλες εφημερίδες. Θα πρέπει να τους δοθεί η ευκαιρία να ξεδιπλώσουν και να αντιπαραθέσουν δημόσια τις απόψεις και τις σκέψεις τους για το μέλλον της χώρας και των πολιτών, ξεκινώντας από τις θέσεις τους για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τα δικαιώματα των γυναικών και των μειονοτήτων, για την ελευθερία και τη δημοκρατία. Αυτοί οι άνθρωποι αναρριχήθηκαν στην εξουσία ύπουλα, μέσα από τα σκοτάδια. Ώρα είναι να πέσει άπλετο φως. Ακόμη και αν αρχίσουν να χαστουκίζουν ή τραμπουκίζουν αντιπάλους όπως παλιά, ακόμη και αν αρχίσουν να θυμιατίζουν αντιπάλους μέχρι λιποθυμίας, εμείς, εννοώ το 85% αυτών που δεν τους ψηφίσαμε, θα πρέπει να σταθούμε στο δημοκρατικό μας ύψος, θα πρέπει να επιμείνουμε στη δημόσια έκθεσή τους.
Επόμενη εκλογική αναμέτρηση για τα κόμματα της αντιπολίτευσης, αλλά ταυτόχρονα και τεστ για τη νεοσύστατη κυβέρνηση θα αποτελέσουν οι ευρωεκλογές σε ένα χρόνο. Μέχρι τότε, πιστεύω, θα έχουμε δει πολλά και καταλάβει ακόμη περισσότερα.
* Η Μαργαρίτα Γερούκη είναι μεταδιδακτορική ερευνήτρια, τμήμα Πολιτικών Επιστημών-Πανεπιστήμιο Jyväskylä
