Πριν τη δεκαετία του 60 δεν υπήρχε τηλεόραση στην Ελλάδα. Τα νέα της χώρας μαθαίνονταν από τα επίκαιρα στους κινηματογράφους που έπαιζαν ταινίες, αληθινά σενάρια ζωής, από την καθημερινότητα του κόσμου, ο οποίος αγωνίζονταν και προσπαθούσε να ορθοποδήσει με νωπές ακόμη τις πληγές από τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο. Κυριαρχούσαν τα μελοδράματα, τα οποία ήταν στη συντριπτική τους πλειοψηφία αληθινές ιστορίες και γεγονότα, που είχαν σημαδέψει την κοινωνία εκείνης της εποχής. Κάποιες ήταν μαθήματα ζωής για τους νέους και τους έδιναν κίνητρα να αγωνιστούν για ένα καλύτερο μέλλον.
Στη συνέχεια εμφανίστηκε η τηλεόραση. Ένα κατευθυνόμενο μέσο ενημέρωσης και ψυχαγωγίας, το οποίο μπαίνοντας σε κάθε σπίτι αποσυντόνισε τις οικογένειες και διαμόρφωσε νέα δεδομένα και πάντως όχι πάντα ευχάριστα, στη νοοτροπία και τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, ειδικότερα δε στη νεολαία. Κατά διαστήματα υπήρξαν εξαιρετικές εκπομπές, που υποθέτω θα τις θυμάστε οι περισσότεροι, όπως το «Μιλάτε ελληνικά; Οι νότες και τα λόγια, θέατρο της Δευτέρας, Παρασκήνιο, Καλλιτεχνικό καφενείο» και αρκετές άλλες οι οποίες περνούσαν εξαιρετικά μηνύματα στον κόσμο. Τηλεοπτικές σειρές με επίκεντρο μεγάλους Έλληνες συγγραφείς τους Καζαντζάκη, Παπαδιαμάντη, Ξενόπουλο, Καραγάτση, Τερζάκη, Βενέζη, Πολίτη, Στρατή Μυριβήλη κ.ά. έγραψαν ιστορία και έβαλαν τη λογοτεχνία σε κάθε σπίτι, μαθαίνοντας ακόμη και στον απλοϊκό χωρικό, τα σημαντικότερα έργα των ελλήνων λογοτεχνών και τη δύναμη των ελληνικών γραμμάτων. Δυστυχώς γρήγορα κόπηκαν για διάφορους λόγους. Οι ξενόφερτες ταινίες που προβάλλονταν με αίματα, σκοτωμούς, βιασμούς, ληστείες και ότι χειρότερο θα μπορούσε να συμβεί στην καθημερινότητα μιας υποτίθεται εξελιγμένης κοινωνίας κυριάρχησαν. Αποτέλεσμα; Ξέρουμε ότι ο μιμητισμός και ειδικότερα ο κακός μιμητισμός είναι ένα από τα βασικά ανθρώπινα «προσόντα». Έτσι δεν άργησαν να αυξηθούν στην κοινωνία όλα τα παραπάνω. Βιασμοί, τσαμπουκάδες, μαγκιές, βία, σκοτωμοί, ληστείες, απαγωγές, άρχισαν να γίνονται μέρος της καθημερινότητας.
Φτάσαμε στο σημείο εξαιρετικά σημαντικά θέματα τα οποία θα έδιναν θετικά μηνύματα στους νέους, να μην αναφέρονται καν. Ανοίγεις την τηλεόραση και βλέπεις ότι χειρότερο έχει να δει κάποιος στην καθημερινότητα. Αυτοκτονίες, βιασμούς γονέων στα παιδιά τους, γονείς που σκοτώνουν τα παιδιά τους, παιδιά που σκοτώνουν τους γονείς τους, γυναικοκτονίες, μαθητές που βιάζουν και απειλούν συμμαθητές τους, έξυπνες διαρρήξεις που δεν εξιχνιάζονται ποτέ και πάει λέγοντας…
Αντίθετα μαθητές που διακρίνονται παγκοσμίως, σε ολυμπιάδες μαθηματικών, στη ρομποτική, στη φιλοσοφία, στις νομικές σπουδές, κερδίζοντας διάσημα πανεπιστήμια όπως του Χάρβαρντ, του Κέμπριτζ και της Οξφόρδης. Αθλητές μαθητές με παγκόσμιες διακρίσεις, επιτεύγματα Ελλήνων επιστημόνων που διαπρέπουν στο εξωτερικό κ.τλ., δεν αναφέρονται ούτε καν σαν μικρή είδηση. Επιπλέον ο κόσμος απορεί πως είναι δυνατόν να ακούει στις ειδήσεις ότι μπήκε στη φυλακή πολίτης για ένα μικρό χρέος και άλλοι επώνυμοι που κατακλέβουν εκατομμύρια από το κράτος και τους πολίτες να κυκλοφορούν ελεύθεροι. Απορεί γιατί από το πρωί ως το βράδυ δείχνουν όλα τα κανάλια τη φυλάκιση ενός πολίτη για μια οδική παράβαση, αλλά δεν μπορεί να καταλάβει γιατί οι υπαίτιοι τραγικών εθνικών δυστυχημάτων, όπως στα Τέμπη με 57 νεκρούς, δεν έχουν δικαστεί ακόμη! Δικάζουν άμεσα τον απλό βιοπαλαιστή πολίτη, για ασήμαντα χρέη, αλλά κωλυσιεργούν με τεράστιες απάτες, εγκλήματα επωνύμων και αδικαιολόγητο πλούτο, μέχρι να παραγραφούν τα αδικήματα! Και ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό.
Τα ΜΜΕ δείχνουν τις πολυτελείς επαύλεις επωνύμων, αλλά αποφεύγουν να δείξουν την ανέχεια αρκετών πολιτών, οι οποίοι με την ακρίβεια που υπάρχει, πληρώνοντας νερό, ΔΕΗ, ΟΤΕ έχουν καταντήσει να είναι πλέον νοικάρηδες στα ίδια τους τα σπίτια, στερούμενοι και τα απολύτως αναγκαία. Τα ΜΜΕ οδηγούν τον πολίτη να ασχολείται με ανούσια πράγματα και να μην ασχολείται με τα κύρια και σημαντικά προβλήματα επιβίωσης που τον απασχολούν στην καθημερινότητα.
Με όλα τα παραπάνω στη συνέχεια αναρωτιόμαστε γιατί άραγε έχει αυξηθεί η βία, το ψέμα, η ανυπακοή, η απάτη, η χυδαιότητα και όλες οι υπόλοιπες «εξαιρετικές συγγενείς συνήθειες» στην κοινωνία και ειδικότερα στη νεολαία. Αρνούμαστε πεισματικά να σκεφτούμε και να παραδεχτούμε ότι «δεν είναι στραβός ο γιαλός, αλλά εμείς με τις λάθος νοοτροπίες που έχουμε αποκτήσει και τις λάθος επιλογές που κάνουμε, τελικά στραβά αρμενίζουμε!» με τις υγείες μας!
