Την Παρασκευή, όλοι μαζί θα τιμήσουμε ξανά τη μνήμη των θυμάτων της τραγωδίας των Τεμπών. Δύο χρόνια μετά, ο πόνος παραμένει ζωντανός, και η ανάγκη για δικαιοσύνη και ουσιαστικές αλλαγές είναι πιο επιτακτική από ποτέ.
Δύο χρόνια από τη νύχτα που το ταξίδι 57 επιβατών από την Αθήνα προς τη Θεσσαλονίκη κόπηκε βίαια στα Τέμπη.
Δύο χρόνια που το «πάρε με όταν φτάσεις» έμεινε μια υπόσχεση που δεν εκπληρώθηκε.
Δύο χρόνια που τα δάκρυα δεν ξέπλυναν τη μνήμη, αλλά έγιναν δέσμευση για δικαίωση.
Δύο χρόνια που ο Γεράσιμος του πρώτου βαγονιού της αμαξοστοιχίας , ο μοναδικός επιζών, ζει με την καρδιά του να χτυπά στον ρυθμό των εξελίξεων. Δύο χρόνια που οι οικογένειες των θυμάτων και των τραυματιών εξακολουθούν να περιμένουν απαντήσεις, δικαιοσύνη.
Σε λίγες ώρες, η φωνή ενός ολόκληρου έθνους θα ακουστεί ξανά, απαιτώντας την αλήθεια. Μια αλήθεια που θα γίνει λύτρωση για τις οικογένειες, αλλά και για όλους εμάς, που έστω και για μια στιγμή έχουμε νιώσει τον εαυτό μας στη θέση τους.
Στεκόμαστε δίπλα στους ανθρώπους που θρηνούν, συμμεριζόμαστε τον πόνο τους και απαιτούμε διαφάνεια και λογοδοσία. Γιατί η ασφάλεια των πολιτών δεν είναι διαπραγματεύσιμη.
Η μνήμη όσων χάθηκαν δεν πρέπει να ξεχαστεί. Είναι καθήκον όλων μας να διεκδικήσουμε ένα καλύτερο μέλλον.
Η πολιτεία να ανταποκρίνεται με έργα μέριμνας και ασφάλειας. Η δυναμική της πρωτοβουλίας είναι δεδομένη. Το ζητούμενο είναι να πάρουμε το φως από αυτή τη δυναμική και να το μετατρέψουμε σε μια σταθερή μεταρρυθμιστική δύναμη που δεν αποδέχεται εκπτώσεις και ημίμετρα.
Να δουλέψουμε όλοι – ως ενεργοί πολίτες και ως γονείς – για να αφήσουμε οριστικά πίσω μας την προχειρότητα και την αδιαφορία.
Για να μη θρηνήσουμε ξανά.
