Του ΡΑΦΑΗΛ ΓΟΥΝΑΔΑΚΗ*
Και να ‘μαστε λοιπόν ξανά,
Στις εποχές που όλα είναι και δεν είναι.
‘Οπου ο Άρης κρατάει ασπίδα,
Με χαραγμένο το σύμβολο της ειρήνης.
Όπου στη μοναχική συλλογικότητα που ζούμε,
Νιώθουμε την παρουσία από την απουσία
Και νιώθουμε ελεύθεροι
Σε φωτεινές φυλακές,
Τσιμέντου και ντροπής και ψεμάτων,
Αυτών που μας λένε να πιστεύουμε
Για το καλό της δημοκρατίας!
Και ποιας δημοκρατίας;
Αν ο λαός βλέπει όνειρα,
Αυτό σημαίνει ότι κοιμάται.
Και αν δει την αλήθεια,
θα την πει εφιάλτη…
Γιατί αυτά, είναι έννοιες κενές
Αμφίσημα ψέματα και αλήθειες και λόγια περιττά
Και δυστυχώς, λαός ελληνικός δεν υπάρχει,
Για να σώσει το λίκνο του πολιτισμού,
Πάρα το μόνο που σώζεται,
Από την ένδοξη της Ελλάδας τη φυλή,
Είναι βάρβαρες αγέλες, που σα σκυλιά,
Καταβροχθίζουν το παρόν, αψηφώντας το μέλλον,
Αφού έχουν ως μόνη αξία, τη φτηνή ιδεολογία και τα πολύχρωμα χαρτιά.
Η μόνη ελπίδα του τόπου τούτου,
Είναι ο θάνατος ή η ανάσταση,
Από τις στάχτες να αναγεννηθεί
Και ίσως έτσι να σωθεί
*Ένα ποίημα από τον Ραφαήλ Γουναδάκη, μαθητή της Γ’ Λυκείου
