Δεινόν το γήρας, ου γαρ έρχεται μόνον…

Διαβάζοντας το μακροσκελέστατο δημοσίευμα στα «Ρεθεμνιώτικα Νέα» (15-5-2018 σελίδα 8) με τίτλο: Δέκα χρόνια στο πηδάλιο του Ιστορικού συλλόγου Ρεθυμνίων Αττικής «Το Αρκάδι»- ο πρόεδρος Γεώργιος Βλατάκης, του συμμαθητή μου στο Γυμνάσιο Ρεθύμνης κ. Τάσου Παλιεράκη, κατοίκου Αθηνών και παλαιού μέλους του αυτού συλλόγου, η σκέψη μου οδηγήθηκε αρχικά και αβίαστα στους Θηβαίους φίλους Πελοπίδα και Επαμεινώνδα, που υπεράσπιζαν ο ένας τον άλλον μέχρι θανάτου ως «μια ψυχή σε δυο σώματα»..,.

Όμως, εδώ δεν υπάρχουν κοινές φιλοδοξίες μεταξύ δύο μελών του παραπάνω συλλόγου και επί πλέον, αμφότεροι (συγγραφέας του άρθρου κ. Τάσος Παλιεράκης και πρόεδρος του συλλόγου κ. Γ. Βλατάκης), έχουν βιώσει από κοντά τα γεγονότα που έλαβαν χώρα στον παραπάνω σύλλογο πριν από το έτος 2006, έχουν διαβάσει το βιβλίο μου με τίτλο: «Η περιθωριοποίηση του συλλόγου ΡΕΘΥΜΝΙΩΝ ΑΤΤΙΚΗΣ «ΤΟ ΑΡΚΑΔΙ», Αθήνα 2012, έχουν ενημερωθεί από τον ημερήσιο Ρεθεμνιώτικο τύπο και έχουν γνωστούς και φίλους για επίλυση τυχόν αποριών τους,

Τι μεσολάβησε, λοιπόν, προκειμένου να αγνοήσει ο αρθρογράφος κ. Τάσος Παλιεράκης το παρελθόν και να υμνήσει δημόσια, αυστηρά μονόπλευρα και με άκρατους επαίνους είτε επουράνιους καλούς λόγους τον Πρόεδρο του Ιστορικού αυτού συλλόγου κ. Γ. Βλατάκη; Γιατί προτίμησε να ενταφιάσει τις ζημίες του συλλόγου αυτού με την ουσιαστική συμμετοχή του τωρινού προέδρου του και συγκεκριμένα:

– Ο κ. Βλατάκης, ως μέλος του Δ.Σ. και δικηγόρος, ουδόλως ασχολήθηκε ή υπερασπίστηκε, με οποιονδήποτε τρόπο τη βούληση του διαθέτη Ελπιδοφόρου Ζανουδάκη να περιέλθει στον σύλλογο κληροδότημα αξίας περίπου 2.000. 000€ τότε. Αντίθετα, αποδεχόμενος, αναντίρρητα, την απώλεια του κληροδοτήματος αυτού στα επόμενα χρόνια της προεδρίας του, αποσιώπησε ακόμη και την ευνοϊκή για το σύλλογο δικαστική πρωτόδικη απόφαση (που αποκτήθηκε ύστερα από κοπιώδη προσωπική μου προσπάθεια έχοντας πληρεξούσιο δικηγόρο τον κ. Αντ. Βγόντζα).

– Απεμπόλησε, μεταξύ και άλλων μελών του Δ.Σ. του ιδίου συλλόγου που προεδρεύει σήμερα, την επιθυμία της κ. Κλειώς Μανούσακα, συζύγου του εκλιπόντος Ρεθυμνίου προέδρου της Ακαδημίας Αθηνών και οικογενειακού φίλου μου Μανούσου Μανούσακα, που εκφράστηκε στο Δ.Σ. του συλλόγου δια μέσου εμού, να δωρίσει ολόκληρη την τεράστια βιβλιοθήκη του συζύγου της (άνω των 10.000 τόμων) για τον εμπλουτισμό της πνευματικότητας του συλλόγου Ρεθυμνίων Αττικής «Το Αρκάδι». Η βιβλιοθήκη αυτή κοσμεί σήμερα την «Αρχαιολογική Εταιρεία Αθηνών» (ξένη προς τη γενέτειρα του εκλιπόντος επιφανούς Ρεθυμνίου Μ. Μανούσακα).

– Αδιαφορώντας για τις παραπάνω ζημίες, ως Γ. Γ. του Δ.Σ. του συλλόγου αυτού, αγνόησε παντελώς την πρόταση και μελέτη μου να ανεγερθεί το «Μέγαρο των Κρητικών της Αθήνας» για να στεγάσει την Παγκρήτια Ένωση και τους ομολόγους συλλόγους των νομών της Κρήτης, χρησιμοποιώντας τα χρηματικά ποσά του κληροδοτήματος «Ζανουδάκη» και τη μοναδική βιβλιοθήκη Μανούσου Μανούσακα».

– Υπήρξε εκ των πρωτεργατών των νοθειών και ανατροπής του αποτελέσματος των αρχαιρεσιών της 29-3-2003 και είναι ένας εξ εκείνων που με την υπογραφή του πραγματοποιήθηκε η παράνομη διαγραφή μου από το σύλλογο το 2006 (όντας αιρετό μέλος του Δ.Σ.), οπότε απομακρύνθηκαν και όλοι οι υποστηρικτές μου από τον σύλλογο.

Αυτά και πολλά άλλα επιφορτίζουν αρνητικά τον «εκλεκτό» του κ. Τάσου, τα οποία όχι μόνο δεν ένωσαν τους Ρεθυμνίους (όπως γράφει στο υπόψη δημοσίευμα) αλλά τους διαίρεσαν.

Προς επιβεβαίωση των όσων συνέβησαν τότε και άφησαν ανεξίτηλες μνήμες σοβαρών ζημιών στον σύλλογο και «ντροπής πράγματα» όπως τα χαρακτήριζε ο αείμνηστος Γιάννης Χαλκιαδάκης (βλ. «Ρ.Ν.» 22-4-2003 Σ.2), υπάρχει και κυκλοφορεί το παραπάνω βιβλίο μου. Στην ακροτελεύτια φράση του βιβλίου αυτού: «Ας όψονται οι υπαίτιοι!» σαφέστατα περιλαμβάνεται και ο κ. Γ. Βλατάκης, μετά λόγου γνώσεως.

Ωστόσο το «δεινόν γήρας…» που διάγουμε, συμμαθητή από τα παλιά Τάσο, επιβάλλει την αυτοσυγκράτηση και τον σεβασμό του χώρου της φιλόξενης εφημερίδας του Ρεθύμνου.