Του ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΠΕΛΑΝΤΑΚΗ*
Τα μανιτάρια (διεθνής ονομασία: amanitus) οι γνωστοί μας ομανίτες είναι του φθινοπώρου, του χειμώνα και της άνοιξης «φρούτο». Η υγρασία είναι η τροφή τους και ο ήλιος το λίπασμά τους. Δεν είναι λένε οι ειδικοί ούτε φυτά ούτε ζώα. Είναι μύκητες πολλών ειδών και ποιοτήτων. Είναι φαγώσιμα μερικά είδη, αλλά κάποια άλλα είναι δηλητηριώδη.
Οι άνθρωποι που ζουν και γνωρίζουν την ύπαιθρο, με την πάροδο του χρόνου έχουν εντοπίσει τα δηλητηριώδη. Περιορίζονται στα φαγώσιμα, που είναι σπάνιος μεζές του κρασιού αλλά και πρώτη ύλη για πολλά φαγητά. Δυστυχώς δεν έχει γίνει κατορθωτό να διακρίνονται με βεβαιότητα 100% τα φαγώσιμα από τα δηλητηριώδη μανιτάρια, γι’ αυτό και συχνά έχουμε δηλητηριάσεις, που μπορεί να οδηγήσουν ακόμη και στον θάνατο.
Μια τροφική δηλητηρίαση πολύ πρόσφατα με οδήγησε στο Νοσοκομείο και μόλις είπα στα επείγοντα περιστατικά ότι είχα φάει και ομανίτες, οι γιατροί και νοσηλευτές, άφησαν τα άλλα περιστατικά και με συνεχή επικοινωνία με το Κέντρο Δηλητηριάσεων Αθηνών έκαμαν ότι επιβάλλει η περίσταση: πλύσιμο στομάχου και χορήγηση αντιδότων επί τρεις ημέρες.
Ομολογώ ότι η θεραπεία αυτή δεν είναι αβάσταχτη και οφείλω ευχαριστίες στο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικού του Νοσοκομείου Ρεθύμνου, ιδίως για το ειλικρινές ενδιαφέρον τους, για την ταχύτατη και αποτελεσματική επέμβαση τους, για την αντιμετώπιση του περιστατικού, το οποίο τελικά δεν οφειλόταν στους ομανίτες.
Από τη θέση, λοιπόν, του «παθού», μπορώ να συστήσω:
1. Το μάζεμα των ομανιτών να γίνεται με πολλή μεγάλη προσοχή
2. Κανείς να μην καταναλώνει μεγάλη ποσότητα ομανιτών
3. Αν τυχόν υποστεί τροφική δηλητηρίαση (εμετός) να σπεύσει στο Νοσοκομείο. Το θέμα δεν είναι αστείο.
Αν είναι μακριά, πριν αναχωρήσει για το Νοσοκομείο, να πιεί 2-3 κουταλιές λάδι ή 2-3 ρακές (πρακτική ιατρική, που φαίνεται δεν κάνει κακό).
Ως προς το Νοσοκομείο Ρεθύμνου διαπίστωσα ότι με την είσοδο του καθένας διαπιστώνει την οικονομική κατάσταση της χώρας μας. Ιδιαίτερα χρειάζονται τρία πράγματα:
1. Αντιμετώπιση των ενδονοσοκομειακών λοιμώξεων σε όλα τα δημόσια νοσηλευτήρια της χώρας. Εκεί έπρεπε να διαθέτει το όποιο κοινωνικό περίσσεμα και όχι να γίνεται κόλλυβα για ψήφους.
2. Διορισμός νοσηλευτικού προσωπικού, το οποίο είναι απελπιστικά λίγο για τις ανάγκες του Νοσοκομείου.
3. Διορισμός γιατρών, επειδή οι υπηρετούντες κατορθώνουν να «βγάζουν τις βάρδιες φθάνοντας σε οριακές αντοχές.
