Περασμένη Κυριακή βράδυ βλέπω στις ειδήσεις τα νέα επεισόδια με τους αντιεξουσιαστές, επειδή άνοιξε γραφεία η Χρυσή αυγή στα Χανιά. Βόμβες Μολότοφ, συνθήματα, φωτιές καταστροφές και γενικά το γνώριμο σκηνικό… που κάθε χρόνο απολαμβάνουμε στο πολυτεχνείο και σε άλλες επετείους. Η απόλυτη θλίψη… στην Αθήνα οι οπαδοί του Ρουβίκωνα σπάνε, καίνε καταστρέφουν, την περιουσία του κράτους και των πολιτών, χωρίς απολύτως καμία επίπτωση. Ούτε συλλήψεις, ούτε δίκες. Ατολμία των αρχών; Αναποφασιστικότητα; Αδιαφορία; Συνεργασία κάτω από το τραπέζι; Κάτι άλλο; Κανείς δεν ξέρει. Και η πληρωμή του λογαριασμού τελικά πάντα στον απλό πολίτη λες και του περισσεύουν.
Πριν πολλά χρόνια ο γέρο Καραμανλής είχε πει την περίφημη φράση: «Επιτέλους ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;». Νομίζω ότι είναι ξανά επίκαιρη όσο ποτέ. Μας κυβερνά βέβαια η τρόικα έτσι κι αλλιώς, αλλά στο εσωτερικό ποιος κυβερνά επιτέλους;
Μια βασική αρχή της δημοκρατίας είναι ότι σέβομαι τον καθένα και τις απόψεις του και ότι σταματώ από τη στιγμή που αρχίζω να ενοχλώ τον άλλον. Ο Βολταίρος λένε πως είχε πει ότι «Διαφωνώ μ’ αυτά που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμα σου για να τα λες!»
Βλέποντας τα πράγματα από… την κερκίδα διερωτώμαι…
Είμαστε μια δημοκρατική χώρα ναι ή όχι;
Καθένας μπορεί να διαλέγει και να εκφράζεται με όποιον τρόπο θέλει, στα πλαίσια πάντα του συντάγματος, ναι ή όχι;
Η χρυσή αυγή, για τα γραφεία που άνοιξε, παρανόμησε σε όσα αναφέρει το σύνταγμα; Αν ναι, υπάρχει δικαιοσύνη να τη βάλει στη θέση της. Αν όχι, γιατί τόση φασαρία;
Οι αντιεξουσιαστές υποτίθεται ότι είναι και δημοκράτες. Τότε γιατί δεν αφήνουν τον καθένα να εκφραστεί όπως θέλει; Αυτό δεν είναι η δημοκρατία;
Αν πραγματικά πιστεύουν ότι είναι μια παράταξη που εκφράζει τους πολίτες και τη χώρα, τι έχουν να φοβηθούν;
Δεν γίνεται οι διαδηλωτές να ισχυρίζονται ότι είναι δημοκράτες, και από την άλλη να επιδιώκουν με το έτσι θέλω, να γίνεται πάντα αυτό που θέλουν εκείνοι!
Οι αντιεξουσιαστές και ο κάθε «δημοκράτης πολιτικός» έχουν σκεφτεί άραγε ποτέ, γιατί ανεβαίνουν τα ποσοστά κομμάτων, αντίθετων με τις αρχές της δημοκρατίας, σταθερά τα τελευταία χρόνια; Το συγκεκριμένο πολιτικό σκηνικό που ζούμε στη χώρα, καλώς ή κακώς έχει πεθάνει προ πολλού και ο κόσμος ψάχνει κάτι καινούριο. Απλά οι «δημοκρατικές» πολιτικές δυνάμεις δεν το ‘χουν καταλάβει ή δεν θέλουν να το καταλάβουν, προσπαθώντας με νύχια και με δόντια να παραμείνουν στην εξουσία με ότι αυτή συνεπάγεται, χρησιμοποιώντας κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο…
Η τελευταία ελπίδα για τη χώρα, η ελπίδα της υποτιθέμενης αριστεράς, χάθηκε κι αυτή δυστυχώς κάπου στο δρόμο, πολλοί λένε από ρεβανσισμό, κάποιοι άλλοι ίσως από το μεθύσι για την εξουσία. Θυμάμαι και λυπάμαι τους αγνούς ιδεολόγους που είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε στην πόλη μας. Πραγματικά ιδεολόγοι αριστεροί, αφοσιωμένοι σ’ αυτό που πίστευαν και αγωνίστηκαν σε όλη τους τη ζωή.
Αγωνιστές που δούλεψαν πολύ στη ζωή τους, προσέφεραν στο κοινωνικό σύνολο και έζησαν την εξορία και τους βασανισμούς στα ξερονήσια, αγωνιζόμενοι για μια ιδεολογία και ένα καλύτερο αυριανό κόσμο και όχι άτομα κατασκευασμένα με το χειρότερο τρόπο από το κάθε κόμμα, για την εξουσία. Που να φαντάζονταν βέβαια οι αγνοί αγωνιστές τότε, τη σημερινή κατάντια. Ευτυχώς πρόλαβαν και έφυγαν νωρίς…
Ο κάθε νέος πολιτικός σχηματισμός απλά κάνει τη δουλειά του, όπως για δεκαετίες την έκαναν τα κόμματα εξουσίας, οι αυτοαποκαλούμενες δημοκρατικές δυνάμεις της χώρας. Ο έλληνας πολίτης, εντελώς απελπισμένος πλέον, από την καταστροφικά ανεξέλεγκτη δημοκρατία τόσων χρόνων, στρέφεται σιγά – σιγά προς άλλου είδους πολιτικές ιδεολογίες, χωρίς να είναι σίγουρος τι τον περιμένει, αφού το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας που θα μπορούσε να δώσει την κατάλληλη δημοκρατική εκπαίδευση στους μαθητές και αυριανούς πολίτες, εδώ και δεκαετίες πνέει τα λοίσθια, χαμένο μεταξύ άσκοπων καταλήψεων, μεταρρυθμίσεων, απεργιών και συνωστισμού στη Σμύρνη… όσο κι αν η συντριπτική πλειοψηφία των εκπαιδευτικών πασχίζει, παρά τις αντιξοότητες, πάντα για το καλύτερο.
Και αν οι νέοι πολιτικοί σχηματισμοί κάνουν καλά τη δουλειά τους κερδίζοντας συνέχεια έδαφος, οι υπόλοιπες «δημοκρατικές δυνάμεις» της χώρας τι κάνουν; Που είναι τα σωστά, τεκμηριωμένα και αδιάσειστα επιχειρήματα, που θα πείσουν και τον πιο άπιστο Θωμά, ότι η στροφή σε νέες επικίνδυνες ιδεολογίες και διακυβερνήσεις, δεν οδηγεί πουθενά. Και πώς να πείσουν, αφού πρώτοι οι ίδιοι, με όσα έκαναν τα προηγούμενα χρόνια, οδήγησαν τη χώρα στο πουθενά.
Ένας θρήσκος θα έλεγε, βοήθα παναγιά, αλλά τι να σου κάνει κι αυτή η παντέρημη και που να πρωτοπρολάβει να βοηθήσει στον πλανήτη…
Δεν προσπαθώ να πείσω απολύτως κανέναν. Άλλοι είναι εκείνοι που πρέπει να το κάνουν, για να προλάβουν τα χειρότερα. Γιατί όσο κι αν δεν μας αρέσει, αυτή είναι δυστυχώς η αλήθεια και όπως λέει ο σοφός λαός μας, στις παροιμίες και στα γνωμικά του, «όποιος σπέρνει ανέμους, θερίζει τελικά θύελλες!». Πολλοί φοβούνται ότι οι χειρότερες θύελλες έρχονται και υποθέτω πως όσοι θέλουμε το καλό της χώρας, ευχόμαστε να βρεθούν ικανά άτομα, όσο γίνεται γρηγορότερα στον ορίζοντα, για να σταματήσουν την συνεχιζόμενη κατρακύλα και την ολική καταστροφή.
* Ο Βαγγέλης Παπαδάκις είναι καθηγητής Φυσικής Αγωγής
