Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν λέει μια δύσμοιρη, αλλά πανέμορφη χώρα. Σ’ αυτή τη χώρα ζούσαν διάφορα είδη της πανίδας μοναδικά στον κόσμο. Τα περισσότερα απ’ αυτά ήταν υποκατηγορίες των «τρωκτικών», αλλά δεν ήταν σαν τους συνηθισμένους αρουραίους. Δηλαδή αυτά τα «τρωκτικά» έτρωγαν κυρίως «μίζες», τραπεζικά δάνεια και αν αρρώσταιναν απ’ το πολύ φαγητό, ο γιατρός τους χορηγούσε αντιβίωση «γνωστής ελβετικής εταιρείας».
Μόλις γίνονταν καλά, αυτά τα ασυνήθιστα τρωκτικά επέστρεφαν στη μάσα, σαν να μη συνέβαινε τίποτα. Είχαν και πολύ ωραία σπίτια η αλήθεια είναι, αγόραζαν σε κεντρικά σημεία να ατενίζουν τον «Ιερό βράχο» της χώρας και εξόπλιζαν αυτά τα τρωκτικά τα σπίτια τους με τελευταίας τεχνολογίας ηλεκτρικές συσκευές, που τις προμήθευε «γνωστή γερμανική εταιρεία».
Το κακό με αυτά τα τρωκτικά, ήταν πως δε χόρταιναν ποτέ και, αν και μερικά απ’ αυτά έπεφταν στη «φάκα» που τους έστηναν οι δύσμοιροι κάτοικοι αυτής της χώρας, συνέχιζαν απτόητα το έργο τους. Βέβαια, μη φανταστείτε, πως ήταν τόσο αθώα σαν τους συνηθισμένους αρουραίους για να καταθέτουν τα χρήματά τους στις τράπεζες της «δύσμοιρης» αλλά «πανέμορφης» χώρας. Τα πήγαιναν στα νησιά του Πάσχα ή σε «γνωστές ελβετικές τράπεζες», γιατί ακόμα κι αν τους «κάρφωναν» εκεί και έστελναν τα «στικάκια» με ονόματα τρωκτικών, αυτά χάνονταν στο δρόμο.
Ωστόσο, ενώ αυτά τα τρωκτικά τα είχαν όλα και η «φύση» τα είχε προικίσει με όλα όσα χρειάζονταν δεν είχε προνοήσει -η φύση- για ένα πράγμα. Δεν είχαν καθόλου «τσίπα» αυτά τα τρωκτικά κι έτσι διαρκώς προσπαθούσαν να «ανασυνταχθούν» για να συνεχίσουν προφανώς το θεάρεστο έργο τους.
Μαζεύονταν λοιπόν όλοι αυτοί οι «αρουραίοι», που είχαν γεράσει κι είχαν παχύνει η αλήθεια είναι, συναγελάζονταν και φωτογραφίζονταν ανερυθρίαστα προκαλώντας οργή και χλεύη. Κι όλα αυτά γιατί δεν είχαν «τσίπα».
Αν ψάχνετε για «επιμύθιο» στο παραμύθι, αυτό δεν υπάρχει. Την «τσίπα» άλλωστε, ή την έχεις ή δεν την έχεις!
Υγ. οποιαδήποτε ομοιότητα του μύθου με πρόσωπα ή πράγματα είναι εντελώς συμπτωματική.
* Ο Μιχάλης Τζανάκης είναι φιλόλογος-συγγραφέας
