Αντιγράφω από την gazzetta.gr Σιζέφσκι προπονητής μπάσκετ εθνικής ομάδας ΗΠΑ: «Χτίσαμε πάνω στην ήττα από την Ελλάδα!» Λίγη ώρα μετά την απονομή του χρυσού μεταλλίου στο μπάσκετ, ο Αμερικανός (με πολωνικές ρίζες) τεχνικός έκανε το δικό του απολογισμό. Ο Γκρεγκ Πόποβιτς πρόκειται να τον αντικαταστήσει κι έτσι ο Μάικ Σιζέφσκι θέλησε να περιγράψει το ταξίδι, με την ομάδα μπάσκετ των ΗΠΑ, όλα αυτά τα χρόνια. Η συνέντευξη του, κάνοντας τον απολογισμό των 89 αγώνων που κοουτσάρισε την εθνική ομάδα των ΗΠΑ, είναι για σεμινάριο, πρωτίστως σε όλους τους Έλληνες προπονητές, αθλητές, αλλά και τον απλό κόσμο!
Σε 89 παιχνίδια μόνο η Ελλάδα κατάφερε να τον νικήσει και όπως ο ίδιος δήλωσε χθες βράδυ στο Ρίο «εκείνη η ήττα από την Ελλάδα στην Ιαπωνία μας έκανε καλό».
«Με τον Καρμέλο Άντονι βρισκόμαστε μαζί από την αρχή. Μοιραστήκαμε μία συνέντευξη Τύπου το 2006 στην Ιαπωνία, όταν μετά τη μοναδική μας ήττα ανέλαβε την ευθύνη για αυτήν και τόνισε τι έπρεπε να γίνει στο πρόγραμμά μας. Δεν έψαξε για δικαιολογίες. Απέδωσε τα εύσημα στην Εθνική ομάδα της Ελλάδας και χτίσαμε πάνω σε αυτήν την ήττα», ήταν τα πρώτα λόγια του Μάικ Σιζέφσκι.
Για τη νίκη στον τελικό επί των Σέρβων τόνισε ότι, «Είχαμε χαρακτήρα. Μετά μία ήττα μερικές φορές βρίσκεις το βάθος στο χαρακτήρα κάποιου και έτσι συνέβη με τον Καρμέλο και μετά με την αφοσίωση του ΛεΜπρόν και του Κόμπι αλλά και των άλλων αθλητών όπως του Κέβιν (Ντουράντ). Χτίσαμε έτσι μία σπουδαία, μπασκετική κουλτούρα». Εμείς παρ’ ότι είμαστε οι μόνοι που τους νικήσαμε σε 89 παιχνίδια, τι κτίσαμε αλήθεια;
Ο Σιζέφσκι αποχωρώντας από τον πάγκο των ΗΠΑ έκανε ένα τελευταίο σχόλιο… «Αυτό που αγαπώ περισσότερο σε αυτούς του τύπους είναι η αφοσίωσή τους στην ομάδα. Θα αποτελούν για πάντα το παράδειγμα για τις νέες γενιές. Τώρα όλοι είναι περήφανοι για την ομάδα. Όχι μόνο για το πως παίζουν, αλλά και πόσο αλτρουιστές είναι. Είμαι εντυπωσιασμένος. Έμαθα τόσα πόσα πολλά. Με έκαναν καλύτερο κόουτς, ειδικά αυτό το καλοκαίρι. Νιώθω περήφανος για την ευκαιρία που πήρα από τον Τζέρι Κολάντζελο και τώρα περνάει αυτή στον Γκρεγκ Πόποβιτς. Έτσι υπάρχει ο καλύτερος στον κόσμο στην ομάδα τώρα. Αυτό λέει πολλά για το πρόγραμμα που αναπτύξαμε στην εθνική ομάδα».
Διαβάζοντας κατά διαστήματα τις δηλώσεις αθλητών και προπονητών στη χώρα μας, μετά από μια επιτυχία ή αποτυχία, μόνο θλίψη με πιάνει, βλέποντας όλους να προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα και να φορτώσουν τις ευθύνες σε όλους τους άλλους, εκτός φυσικά από τον εαυτό τους!
Προσπαθώ να φανταστώ και κάντε το κι εσείς, πως θα ήταν η Ελλάδα, όχι μόνο στον αθλητισμό, αλλά σε όλα τα επίπεδα, πολιτικά και κοινωνικά, αν υπήρχε η στοιχειώδης λογική, μαγκιά και ευθιξία, να παραδεχόμαστε τα λάθη μας και να κτίζαμε πάνω σ’ αυτά! Δικαιολογίες του τύπου «εμείς είμαστε άλλη πάστα, είμαστε μεσογειακός λαός» και τέτοια, στη σημερινή εποχή που τα πάντα τρέχουν με ταχύτητα μεγαλύτερη του φωτός, νομίζω ότι είναι το λιγότερο αστεία… και του κλου της όλης υπόθεσης είναι ότι όχι μόνο δεν καταφέρνουμε ποτέ να κτίζουμε το σωστό πάνω στα λάθη μας, αλλά μας διακατέχει τέτοιο μίσος και αλληλοσπαραγμός, που βάζουμε χέρι να αποδομήσουμε ακόμα και τους ολυμπιονίκες!
Τελευταίο κλασικό παράδειγμα η επιχείρηση αποδόμησης από συγκεκριμένο πολιτικό έντυπο, του τέσσερις φορές ολυμπιονίκη Πύρρου Δήμα, του μεγαλύτερου αρσιβαρίστα όλων των εποχών, όπως τον αποκάλεσαν, όχι στην Ελλάδα, αλλά η ομοσπονδία της άρσης βαρών των ΗΠΑ, που τον πήρε τεχνικό σύμβουλο και έγραψαν τα ΜΜΕ στις ΗΠΑ! Η επιβεβαίωση του ότι είμαστε σπεσιαλίστες στο να «τρώμε μόνοι μας τις σάρκες μας» για μια ακόμη φορά!
Άραγε θα έγραφε τα ίδια για τον Πύρρο, αν εκείνος κατέβαινε με την πολιτική παράταξη που υποστηρίζει ο αρθογράφος στις εκλογές; Προφανώς όχι. Για τους αφισοκολλητές του κόμματος, του κάθε κόμματος, που παίρνουν κυβερνητικές θέσεις μετά τις εκλογές βέβαια μούγκα στη στρούγκα!
Καθένας έχει δικαίωμα στην κριτική και στον λόγο σε μια χώρα δημοκρατική, όπως υποτίθεται ότι είναι η χώρα μας, όπως κάνω κι εγώ αυτή τη στιγμή. Η κακή κριτική είναι το μόνο εύκολο πράγμα στον κόσμο και μπορείς να την κάνεις οποτεδήποτε και οπουδήποτε. Η καλή και καλοπροαίρετη κριτική όμως είναι δύσκολη, θέλει μαγκιά και σωφροσύνη, κάτι που δυστυχώς φαίνεται να λείπει από τον συντάκτη του άρθρου για τον Πύρρο Δήμα και που τώρα έβαλε στο στόχαστρο και την ολυμπιονίκη του άλματος επί κοντώ Στεφανίδη, επειδή τόλμησε να δηλώσει, σαν απάντηση σε όσα έγραψε, ότι οι αθλητές δεν κάνουμε άλματα μόνο κάθε τέσσερα χρόνια, αλλά δουλεύουμε σκληρά κάθε ώρα, κάθε μέρα, υπομένοντας απίστευτες στερήσεις, για να φτάσουμε, αν φτάσουμε ποτέ, στο ποθητό αποτέλεσμα.
Όλοι αυτοί οι: πώς να τους αποκαλέσει κανείς; Άσχετοι; Πολιτικά καθοδηγούμενοι; Κακοπροαίρετοι; Ζηλόφθονες; Πικρόχολοι; Όπως θέλετε πείτε τους, που με εξαιρετική μαεστρία «διυλίζουν τον κώνωπα και καταπίνουν την κάμηλον» θα πρέπει κάποια στιγμή επιτέλους, να απομονωθούν, όχι μόνο από την αθλητική κοινότητα, μιας και σ’ αυτήν αναφέρομαι, αλλά από όλη την ελληνική κοινωνία, αν θέλουμε κάποια στιγμή ο τόπος να δει πραγματικά καλύτερες μέρες σε όλα τα μήκη και πλάτη του. Σε κάθε άλλη περίπτωση όλα το ίδιο θα αλλάζουν-ε κι όλα τα ίδια θα μένουν… με τις ανάλογες επιπτώσεις εννοείται, στη χώρα και τους πολίτες της, που αν μπορώ να δω καθαρά, μόνο καλές δεν θα είναι.
* Ο Βαγγέλης Παπαδάκις είναι καθηγητής Φυσικής Αγωγής
