Ένα ακόμα ημερολόγιο, σπουδαίας συλλεκτικής αξίας, λάβαμε από τον Πολιτιστικό Σύλλογο Κρύας Βρύσης «Οι 35 Εθνομάρτυρες».
Είναι αφιερωμένο στους Παλιούς Α(ν)θρώπους και βασισμένο στην γνωστή μαντινάδα «Πού ‘ναι τα χρόνια τα παλιά, πούν’ οι παλιοί ανθρώποι».
Ο πρόλογος άψογος σε λογοτεχνικά στοιχεία, μας προϊδεάζει ιδανικά για το περιεχόμενο.
«Συχνά, διαβάζουμε στην εισαγωγή, αναπολώντας το παρελθόν το ωραιοποιούμε, ξεχνώντας ή αγνοώντας τις δυσκολίες και τα αρνητικά του, από μια ψυχολογική μας ίσως ανάγκη να αντισταθούμε στα όσα στο παρόν δεν μας ικανοποιούν μ’ εκείνα από τα παλιά που έχομε ωραιοποιήσει, απαλείφοντας τις αδυναμίες και τις δυσχέρειες. Είναι γεγονός πως μνημονεύοντας τους παλιούς καιρούς και τους παλιούς ανθρώπους αναζητάμε τις ρίζες μας, τις καταγωγικές αλλά και τις πολιτισμικές, σε μια προσπάθεια να επιβεβαιώσουμε τη γενεαλογική μας συνέχεια, να «ξανασυναντήσουμε» εκείνους κι εκείνα που όρισαν τη δική μας φυσική και πολιτισμική συνέχεια που θεμελίωσαν πολλά από εκείνα στα οποία συνειδητά ή ασυνείδητα βασιστήκαμε για να πορευτούμε στη ζωή.
Με το πέρασμα του χρόνου και τις αλλαγές που επέφερε η σύγχρονη ζωή, πολλά από αυτά ξεχάστηκαν, άλλα αλλοιώθηκαν προς το χειρότερο και τα υπόλοιπα κινδυνεύουν να χαθούν κάτω από την επίδραση μιας πραγματικότητας που στην καλύτερη περίπτωση αντιμετωπίζει -με τιμητικές εξαιρέσεις- το παλιό, το παραδοσιακό, ως μέσον προσοδοφόρας φολκλορικής προβολής ή ως αδρανές μουσειακό αντικείμενο.
Μνημονεύοντας τους «παλιούς ανθρώπους» όχι υποχρεωτικά τους «σπουδαίους και τους μεγάλους» όχι αυτούς που η Ιστορία, η τοπική και η ευρύτερη τους έχει γράψει με έντονα γράμματα, αλλά εκείνους που μέσα από την απλή καθημερινότητά τους στη μικρή κοινωνία που έζησαν του χωριού μας- στην προκειμένη περίπτωση -διακρίθηκαν λόγω των ιδιαίτερων γνωρισμάτων ή ικανοτήτων τους, λόγω της ξεχωριστής κοινωνικής ή πατριωτικής προσφοράς τους, λόγω της συμβολής τους σε καινοτόμες για την εποχή τους δραστηριότητες, λόγω κάποιου έμφυτου χαρίσματος που διέθεταν ή για άλλο κοινής αποδοχής και ωφέλειας λόγο, επιχειρούμε να αναδείξουμε το γνήσιο -κατά το δυνατόν- ήθος του παλιού καιρού. Αυτό που τείνει σήμερα να χαθεί. Όχι βέβαια για να ηθικολογήσουμε ή να κατηχήσουμε. Απλά για να θυμηθούμε οι παλαιότεροι ή να γνωρίσουν οι νεότεροι κάποιους από τους «παλιούς μας», που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ξεχώρισαν, που με το είδος της ζωής τους και τη δράση τους έμειναν στη συλλογική μνήμη ως άνθρωποι μικρότερης ή μεγαλύτερης προσφοράς. Κι έτσι μέσα από την οφειλόμενη μνημόνευση να ανανεώσουμε και να δυναμώσουμε τη σύνδεση με τις ρίζες μας».
Έτσι το ημερολόγιο αναφέρεται σε ανθρώπους που το άκουσμα και η φήμη τους ακόμα και σήμερα παραπέμπει σε εποχές που το χωριό ήταν μια ζωντανή κοινότητα, με πληθυσμό, με δραστηριότητες και κοινωνική ζωή. Οι συνθήκες αυτές άφηναν τη δυνατότητα σε άτομα με ξεχωριστές ικανότητες να συμμετέχουν με τον ένα ή άλλο τρόπο στα μικρά ή μεγαλύτερα κοινωνικά ή ιστορικά δρώμενα ή να επιχειρούν υπερβάσεις που ξεπερνούν τα κοινά μέτρα. Κι ακόμη τους επέτρεπαν να προβάλλουν μέσα από την καθημερινότητά τους, τα έμφυτα ατομικά τους χαρίσματα με ιδιαίτερο τρόπο εκφράζοντας το ατομικό αλλά και το συλλογικό συναίσθημα.
Αξιέπαινος εκείνος που το επιμελήθηκε. Άξιος θερμών συγχαρητηρίων. Όταν αφιερώνουμε τόσο χρόνο ιστορικής έρευνας για τον τόπο μας δείχνουμε και την αγάπη αλλά και την επιθυμία μας να τον δούμε ψηλότερα σε κορυφές προβολής και ανάπτυξης. Κι έτσι γινόμαστε παραδείγματα προς μίμηση, επειδή κάθε τόπος χρειάζεται στήριξη για να πορευτεί με σιγουριά κι εμπιστοσύνη στο μέλλον.
