Στο Αρκάδι με δέος
Διάβασα αυτές τις μέρες από τις στήλες της εφημερίδας μας κείμενα αφιερωμένα στην εθελοθυσία της Ιεράς Μονής Αρκαδίου και ρίγη συγκίνησης και πατριωτικής έξαρσης ένιωσα.
Καθώς επίσης με την ευκαιρία θυμήθηκα πόσο με ανέβασαν ηθικά οι επισκέψεις μου στη Μονή και οι αφηγήσεις των ιερομόναχων από όσα η ιστορία και τα κειμήλια που υπάρχουν, θύμιζαν την ιερά εθελοθυσία.
Θυμάμαι και την «πορεία Ειρήνης» από το Αρκάδι στο Ρέθυμνο που η αίσθηση της ιστορικότητας του τόπου και του σκοπού της πορείας, δεν μας άφησαν να αισθανόμαστε την κούραση.
Και βέβαια θυμάμαι την τυπογραφική αποτύπωση της περιοχής και έως τον περίγυρο της Ιεράς Μονής, προκειμένου να κατασκευαστεί δρόμος προσέγγισής της.
Τότε μου δόθηκε η ευκαιρία να θαυμάσω το τοπίο με ρίγη συγκίνησης και να νιώσω την ιστορικότητα της εθελοθυσίας και την παγκόσμια απήχησή της και τη συμβολή της στο θαυμασμό των ξένων και την όποια ηθική και υλική βοήθεια στην Απελευθέρωση της Κρήτης προσέφεραν.
Και βέβαια εδώ πρέπει να τονίσω ότι τα ολοκαυτώματα των Ελλήνων γενικά όπου συνέβησαν συντάραξαν την ευρωπαϊκή και παγκόσμια γνώμη των λαών και των κυβερνώντων και έπαιξαν πρωταρχικό ρόλο στην υποκίνηση του φιλελληνικού τραύματος και της βοήθειας που προκάλεσε.
Έτσι στα ιερά χώματα και την ίδια τη Μονή δεν μπορεί κανείς να συγκρατήσει το δέος που τον καταλαμβάνει και την υπερηφάνεια ως Κρητικός και ως Έλλην.
Με την ευκαιρία λοιπόν της ανάμνησης της εθελοθυσίας του Αρκαδίου και των περιγράφων στην εφημερίδα μας που θυμίζουν το γεγονός και τις γνωστές και άγνωστες σελίδες του που οι άνθρωποι τότε έζησαν, ο υπογράφων με ιερή συγκίνηση και δέος γράφει σήμερα.
Τα ολοκαυτώματα, ναι τα ολοκαυτώματα κατ’ αρχήν ύψωσαν τη χώρα μας στη συνείδηση του κόσμου και προκάλεσαν την παγκόσμια για την ελευθερία μας συγκίνηση και συνήθεια.
Αιωνία η μνήμη στους ήρωές μας που δεν δίστασαν να θυσιαστούν στο όνομα της ελευθερίας.
