Ίσως…
Ο κ. Τσίπρας ως πρωθυπουργός πια έχει την ευθύνη και για όσα η «Συμφωνία» που υπέγραψε προβλέπει και για όσα ιδιαίτερα οι «εταίροι» μας απαιτούν ως προβλεπόμενα από αυτή τη συμφωνία.
Και κατά την ταπεινή μου γνώμη αυτά τα προβλεπόμενα κυρίως έχουν ως αντικείμενα όλα όσα αφορούν και θίγουν τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, τους νέους που αναζητούν δουλειά και δεν βρίσκουν, καθώς και τους χρεώστες στις τράπεζες και το δημόσιο από δάνεια που πήραν όταν οι αγελάδες δεν ήταν παχιές στη χώρα μας αλλά αρκούντως ευτραφείς…
Αυτά τα προβλήματα και η οικονομική κρίση η παγκόσμια και η εθνική που εδώ και καιρό πλήττει το σύστημα που τη γεννά, δεν αφήνουν σε μια αριστερή κυβέρνηση περιθώρια για πολιτική σύμφωνη με τις ιδέες της, και μάλιστα όταν έχει αποδεχθεί τους όρους αυτών του συστήματος για χώρες δανειοδίαιτες και χωρίς ίχνος αναπτυξιακής προοπτικής προς το παρόν.
Δεν θέλω να πω ότι είναι μοιραίο σήμερα για τους λαούς και ιδιαίτερα τους λαούς των χωρών σαν τη δική μας από πλευράς δυνατοτήτων αυτόνομης ανάπτυξης, να παλεύει και να κάνει πολιτική σαν αυτή που οι ξένοι επιβάλλουν.
Για να κάνεις όμως, έστω και ως αριστερή κυβέρνηση, ανεξάρτητη πολιτική, μάλλον εκτός συμφωνιών επιβεβλημένων υπάρχει περίπτωση να κάνεις.
Όμως εδώ το αρχαίο ρητό που πολύ… σοφά έλεγε ότι «χρειάζονται χρήματα και άνευ τούτων ότι δεν γίνεται από όσα χρειάζονται να γίνουν».
Επίσης για μια αριστερή πολιτική συνεπή και αγωνιστική, χρειάζεται να υπάρχει συσχετισμός δυνάμεων στον κόσμο πολιτικά ανάλογος.
Και τέτοιος συσχετισμός εδώ και μερικά χρόνια δεν υπάρχει όπως όλοι καταλαβαίνουν, μετά από τις ραγδαίες εξελίξεις στην Ανατολική Ευρώπη και τους αδέσμευτους.
Δεν πιστεύω ότι ο κ. Τσίπρας υπόγραψε την συμφωνία μόνο και μόνο για να είναι πρωθυπουργός έστω και με κηδεμονία και πολιτική έξωθεν επιβεβλημένη.
Να πούμε το ρητό των αρχαίων μας που έλεγε ότι και οι θεοί κάτω από την ανάγκη πείθονται;
Ίσως.
