Στην εκπομπή του Νίκου Χατζηνικολάου στον τηλεοπτικό σταθμό Star, ο κ. Φίλης για μια ακόμη φορά, επανήλθε στο θέμα της γενοκτονίας των Ποντίων, αυτή τη φορά όμως ως υπουργός Παιδείας και γι’ αυτό η άποψή του έχει ξεσηκώσει τον ποντιακό ελληνισμό απανταχού της γης.
Γεννάται λοιπόν το ερώτημα, γιατί ο κ. Φίλης επανήλθε στις παλιές δημοσιογραφικές του απόψεις περί γενοκτονίας των Ποντίων; Δεν γνωρίζει τη θέση της χώρας πάνω στο θέμα αυτό; Δεν γνωρίζει ότι επίσημη θέση της χώρας και του ελληνικού κοινοβουλίου, είναι η ομόφωνη αναγνώριση της γενοκτονίας των Ποντίων; Δεν γνωρίζει ότι η χώρα περνάει τη μεγαλύτερη ανθρωπιστική κρίση και με τη θέση αυτή διχάζει τον ελληνικό λαό; Δεν γνωρίζει ότι στο θέμα αυτό η Τουρκία αντιδρά και θα επιχειρήσει να εκμεταλλευτεί τις απόψεις του; Ο κ. Φίλης, και ο όποιος άλλος κ. Φίλης, θα πρέπει να γνωρίζουν ότι δεν έχουν το δικαίωμα να μάς θέσουν και να μάς τοποθετήσουν στο οστεοφυλάκιο της ιστορίας με επιστημονική (;) μυωπία και στρέβλωση της ιστορικής αλήθειας, αλλά και να μην επιτρέψουμε και στους άλλους τη νόθευση και παραχάραξη της ιστορίας μας. Δεν πρέπει κ. Φίλη, σαν άλλοι λωτοφάγοι, να χάσουμε την ιστορική μας μνήμη και να ασεβήσουμε προς τις χιλιάδες Ποντίους και Μικρασιάτες, οι οποίοι σφαγιάστηκαν από τους Τούρκους, γιατί δείγματα ενός ζωτικού λαού και συστατικά του ιστορικού του δυναμισμού είναι η μνήμη και η ευγνωμοσύνη.
Γι’ αυτό κ. υπουργέ της Παιδείας, να ανοίγουμε προσεκτικά το βιβλίο της ιστορικής μνήμης και παράδοσης και να διαλεγόμαστε με το παρελθόν και να συνομιλούμε με την ιστορία μας. Γιατί τότε αναβαπτίζουμε τη μνήμη μας, νιώθουμε το χρέος και την ευθύνη του ιστορικού μας βάρους και έτσι βεβηλώνουμε την ύπαρξή μας και κραταιώνουμε την εθνική μας αυτοσυνειδησία. Η συνομιλία αυτή με την ιστορία, ρίχνει τις ρίζες της στην ιστορική και πολιτιστική μας παράδοση, σαν αληθινή μέθεξη και ανάδειξη στην πορεία που αρχίζει από το παρελθόν, περνάει από το παρόν και μας οδηγεί στο μέλλον, μεταδίδοντας την ιστορική αλήθεια, από γενιά σε γενιά, με μια ιερή καταπληκτική λειτουργία, που λέγεται Ελληνική Εθνική Ιστορική και Πολιτιστική Παράδοση. Ξέρετε κ. Φίλη, εγώ που ευτύχησα να είμαι παιδί ξεριζωμένων Ποντίων γονιών, που δύο φορές εξορίστηκαν στα βάθη της Τουρκίας, γιατί τόλμησαν, το 1918 και το 1921, να υπερασπιστούν τη ζωή τους και τον τόπο τους και οι περισσότεροι πέθαναν στις εξορίες από τις κακουχίες και τις αρρώστιες, δεν δέχομαι τη νόθευση και παραχάραξη της ιστορίας. Σέβομαι τις απόψεις του δημοσιογράφου κ. Φίλη, όχι όμως και του υπουργού Παιδείας κ. Φίλη. Διότι, για να περιοριστώ μόνο στην περιοχή της Τραπεζούντας και την επαρχία της Οινόης του Πόντου, όπου έζησαν οι γονείς μου, οι έλληνες Πόντιοι πέντε χωριών, Τερέπαση, Κερίς, Κιρέστεπε, Ποχλού και Λιμέντερε, δεν δέχτηκαν οι τούρκοι να συμπεριληφθούν στη συμφωνία μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας για ανταλλαγή των Ποντίων ελλήνων των ανωτέρω χωριών, εξαιτίας του επαναστατικού τους παρελθόντος και τους αποκήρυξαν.
Αναγκάστηκαν τότε να δωροδοκήσουν έναν τούρκο, που με το καΐκι του κρυφά και νύχτα θα τους μετέφερε όλους άνδρες και γυναικόπαιδα, από τη Ρώσικα παράλια στην Κωνστάντσα της Ρουμανίας με κίνδυνο να ανατραπεί το καΐκι και να πνιγούν όλοι, όπως συμβαίνει και σήμερα με τους πρόσφυγες των εμπόλεμων περιοχών και ραγίζει και πονά κάθε ελληνική ψυχή με τις εικόνες που κάθε μέρα βλέπει από την τηλεόραση. Εκεί τους παρέλαβε το ελληνικό προξενείο και τους προώθησε στη Θεσσαλονίκη, έχοντας μαζί τους μόνο τα ρούχα που φορούσαν και τον οπλισμό τους οι άνδρες. Είναι νομίζω εύκολο για έναν ιστορικό ερευνητή να τα εξακριβώσει, όλα όσα γράφω, από τα αρχεία του προξενείου. Όλοι αυτοί οι Πόντιοι διασκορπίστηκαν σε διάφορα χωριά της Πιερίας, της Κοζάνης, της Καστοριάς, της Δράμας. Εάν κ. Φίλη, σαν καλός δημοσιογράφος που είστε, ερευνήσετε και μελετήσετε προσεκτικά, όλα όσα οι ιστορικοί της χώρας μας, και όχι μόνο γράφουν, ίσως αναθεωρήσετε τις απόψεις σας για τη Γενοκτονία των Ποντίων. Τις απόψεις σας ασφαλώς μπορείτε ελεύθερα να τις έχετε και να τις εκφράζετε σαν άτομο, όχι όμως σαν υπουργός Παιδείας. Τελειώνοντας θα ήθελα να πω ότι πικρή και σκληρή είναι κάποτε η γεύση και η oιμωγή της ιστορίας. Διδάσκει όμως -όπως θα ήθελε και ο κ. Γιάσπερς- να κοιτάζουμε κατά πρόσωπο την πιθανή συμφορά. Αυτό είναι ένας παράγων σωτηρίας, διότι απολακτίζει την απερισκεψία και την ηθικοπολιτική ανευθυνότητα και οδηγεί ένα λαό στη σύμπνοια και την εύνοια.
