Του ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΜΠΙΡΙΚΑΚΗ
Κάθε χρόνο η ογδόη Νοεμβρίου μας θυμίζει την χρονολογία 1866. Ήταν τότε που η τοπική κοινωνία επαναστάτησε για ν’ αποτινάξει από πάνω της την καταπίεση του οθωμανικού ζυγού.
Το Αρκάδι επινοήθηκε ως ο καταλληλότερος χώρος για μιας νέας προσπάθειας απελευθέρωσης και όπως αποδείχθηκε, η επινόηση ήταν σωστή γιατί παρά την ήττα και την καταστροφή, η φωνή των πολιορκημένων ακούστηκε πολύ μακριά. Ήταν φωνή αγωνίας, αγώνα Δικαιοσύνης και απελευθέρωσης.
Με αυτά τα αιτήματα, όλοι οι εσώκλειστοι στην Ιερά Μονή Αρκαδίου βροντοφώναξαν το τιμημένο ΟΧΙ.
Τα γεγονότα όπως εξελίχθηκαν μας τα διηγήθηκαν οι παππούδες μας, τα αναγνώσαμε όμως και σε ιστορικά βιβλία που έγραψαν αρκετοί συγγραφείς.
Ο Επίσκοπος Πέτρας Διον. Μαραγκουδάκης, ο Μητροπολίτης Κρήτης Τιμόθεος Βενέρης και πολλοί άλλοι λόγιοι με μεγάλη υπομονή και επιμονή ασχολήθηκαν να συλλέξουν πληροφορίες από όσους επέζησαν από την τραγωδία του ολοκαυτώματος της Ι.Μ. Αρκαδίου.
Οι ελεύθεροι πολιορκημένοι ήταν λίγοι στον αριθμό είχαν όμως μεγάλη ψυχή η οποία πάλεψε, αγωνίστηκε και πριν ηττηθεί εγκατέλειψε τα σώματα των πολεμιστών και δοξάστηκε.
Αυτές οι ελεύθερες ψυχές μας καλούν κάθε χρόνο στο χώρο που, θυσιάστηκαν τα κορμιά που τις περιείχαν, για να κλείνομεν το γόνυ μπροστά στο χώρο της θυσίας. Μας περηφανεύει ο πατριωτισμός και η παλικαριά που έδειξαν οι δικοί μας άνθρωποι που πολέμησαν εσώκλειστοι στη Μονή, ενώ εγνώριζαν ότι ο εχθρός ήταν πολυπληθέστερος των ιδίων.
Ήξεραν, όμως, ότι η ελευθερία αποκτάται μόνο με θυσίες. Η φωνή της ελευθερίας αόρατη αντιλάλησε τη γλύκα της παντού, γι’ αυτό παρατηρούμε στη γραφή της ιστορίας να περιέχει και ονόματα από πολλούς και μακρινούς τόπους να πολεμούν μαζί με πολλούς από τα γύρω χωριά και την ευρύτερη περιφέρεια της Μονής Αρκαδίου.
Το χωριό Πίκρι όπως δείχνουν τα στοιχεία των αριθμών, ήταν σύσσωμο εκεί. Τα δύο τρίτα του πληθυσμού του εξολοθρεύτηκαν πολεμώντας ή ολοκαυτώθηκαν. Μελετώντας την ιστορία παρατηρήσαμε ότι πολλά ονόματα δεν είναι καταγραμμένα.
Η έλλειψη αρκετής ανθρώπινης παρουσίας στο χωριό μετά την τραγωδία στην Ι.Μ. Αρκαδίου, διαπιστώνεται από τις νεότερες οικογένειες που κατοίκησαν στο χωριό.
Αρκετοί ήρθαν από την πρώην Επαρχία Αμαρίου όπως η οικογένεια Γαβρά, Δραμιτινού, Μαθιουλάκη και Λίτινα. Από το Δυτικό Ρέθυμνο και την Επαρχία Σφακίων οι Πετράκης, Κατσούλης, Μπουζάκης και Μανουσογιαννάκης.
Μία εκ των τριών φαλάγγων τακτικού και άτακτου στρατού πέρασε μέσα από το χωριό και ανηφόρισε προς το Αρκάδι. Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις οι άτακτοι προχωρούσαν μπροστά και κατέστρεφαν τα πάντα. Αυτονόητο είναι, ότι οι Πικριανοί σύσσωμοι έφυγαν για το Αρκάδι, οι άνδρες για να πολεμήσουν και τα γυναικόπαιδα με την ελπίδα ότι θα σωθούν.
Ένας εκ των πολεμιστών, ο Αδάμ Παπαδάκης ο Αγγελιοφόρος του Αρκαδίου, το ατρόμητο παλικάρι όπως οι ιστορικοί τον ύμνησαν, τίμησε την πατρίδα, τίμησε το Αρκάδι, τίμησε και το χωριό του το Πίκρι.
Ο δεύτερος πολεμιστής που διακρίθηκε από το χωριό Πίκρι, ήταν ο Ανδρέας Μπιρίκος ή Μπιρικάκης, πιάστηκε αιχμάλωτος και όμως κατάφερε να δραπετεύσει, είναι ο γλαφυρότερος και εγκυρότερος διηγητής του Αρκαδίου δράματος, γι’ αυτό και όλοι οι ιστορικοί τον επικαλέστηκαν γι’ αυτό και σχεδόν όλοι οι ομιλητές όταν αναφέρονται στα ιστορικά γεγονότα του Αρκαδίου δράματος τον επικαλούνται.
Η πολιτεία τους τίμησε και τους έστησε Ηρώο στον τόπο που γεννήθηκαν στο χωριό Πίκρι. Η ένθετη φωτογραφία δείχνει ότι τους Ήρωες δεν πρέπει να τους ξεχνούμε.
