Πορευόμαστε λοιπόν σε τόπους, όπου σύμφωνα με το περιεχόμενο αυτών των αποσκευών, η φιλόξενή τους φύση μας καλοδέχεται αγκαλιάζοντάς μας ή περιπλανόμαστε σε ερημιές που η όαση γίνεται μια ψευδαίσθηση και απομακρύνεται κάθε φορά που προσεγγίζουμε την εικόνα της δροσιάς της.
Αν τα πλήγματα που έχουμε υποστεί έχουν αφήσει τα σημάδια τους στην ψυχή μας, τότε κάνουμε μοιραία λάθη που την επανάληψή τους την προκαλεί η μειωμένη μας αυτοεκτίμηση. Η παράσταση που έχουμε για τον εαυτό μας προσαρμόζεται στα επώδυνα συναισθήματα που μας κυριεύουν, τα οποία λειτουργούν ακρωτηριαστικά στην αξία μας. Έχοντας λοιπόν τα φτερά μας ψαλιδισμένα, ακόμα και αν οι δυνατότητες μας μάς οδηγούν στα ύψη, το βλέμμα μας στρέφεται χαμηλά και εκείνο που μας ελκύει δεν ανταποκρίνεται στην πραγματική μας εικόνα, αλλά σε εκείνη που φαντασιώνουμε πως έχουμε, η οποία περιορίζεται όλο και περισσότερο κάτω από βάρος των επιλογών μας. Και κάνουμε ότι περισσότερο μπορούμε για να παραμείνουμε εκεί, δίνοντας όλο μας τον εαυτό με ένα εξαντλητικό τρόπο για να πείσουμε, όχι τόσο το άλλο πρόσωπο, αλλά τον εαυτό μας πως εκείνο που μας αξίζει είναι να μείνουμε στον περιορισμένο χώρο που αποφασίζουμε να στεγαστούμε ως άστεγοι. Παραμένουμε λοιπόν εκεί προσφέροντας από το υστέρημά μας, αδειάζοντας τον εαυτό μας, κι ενώ η επανάληψη μας στροβιλίζει στη δίνη της, προσφέρουμε αγόγγυστα κάτω από το βάρος των ενοχών που νιώθουμε κάθε φορά που μια σιωπηλή φωνή κρυμμένη στο υποσυνείδητό μας μάς λέει πως επιμένουμε όχι στο πρόσωπο αλλά στην εσφαλμένη εικόνα που έχουμε για μας, η οποία μας εγκλωβίζει να κινούμαστε σε μια συγκεκριμένη ακτίνα. Επομένως καταλογίζουμε ευθύνες στον εαυτό μας, που δεν κάναμε αρκετά για να κατακτήσουμε το πρόσωπο που παραμένει άπιαστο, επειδή κατά βάθος γνωρίζει πως δεν μπορεί να ανταποκριθεί στα δικά μας ύψη.
Ενδόμυχα λοιπόν υπακούμε σε μια εντολή που είναι καταχωνιασμένη μέσα μας και προσαρμόζεται στην αδύναμη εικόνα μας. Η λύπηση για ότι έχουμε υποστεί και επομένως για τον εαυτό μας είναι τόσο μεγάλη που διατρυπά τον πυρήνα της αξίας μας και επομένως μικραίνει απελπιστικά την εικόνα μας. Οπότε το πλαίσιο που αναζητάμε να την χωρέσουμε είναι σε σμίκρυνση, γιατί το μεγαλύτερο μοιάζει γιγάντιο για τις διαστάσεις μας και τρέμοντας από φόβο το αποφεύγουμε, παρότι η αγκαλιά του μας προσφέρεται νωχελικά, δίνοντας χώρο σε κάθε έκφρασή μας που παρέμενε υποτελής μιας αιχμάλωτης εικόνας για τον εαυτό μας. Αμαθείς στα βαθιά και γάργαρα νερά που λούζουν το είναι μας προκαλώντας μια μυσταγωγία αισθήσεων πλέουμε κοντά στην ακτή φαντασιώνοντας ταξίδια αταξίδευτα.
Επιμένουμε λοιπόν και πιέζουμε εκείνους που ταιριάζουν στις περιορισμένες διαστάσεις των ονείρων μας να πάρουν ένα παρόμοιο ρόλο δίπλα μας και ασχολούμαστε από κοινού με τα παιδικά μας παιχνίδια, παρότι η ενήλική μας πλευρά διψά μέσα μας για ένα καθάριο βλέμμα, όπου μαζί με αυτό, θα είναι πιο εύκολο να φανερώσουμε το ξεδίπλωμα του εαυτού μας, το οποίο θα πάλλεται από γαλήνη, ομορφιά, ψυχική ηρεμία, την οποία θα μας προσφέρει η συνεύρεση με ανθρώπους που μας αγκαλιάζει η αποδοχή, η ασφάλεια και η εμπιστοσύνη.
Εκείνο που θα μας βοηθήσει να ανοίξομε τα φτερά μας είναι η τόλμη μας να καλωσορίσουμε το όνειρο και να το ξεπροβοδίσουμε στη χώρα της πραγματικότητας, να αναγνωρίσουμε τα χνάρια του και να το εξαγνίσομε από κάθε μιαρό στοιχείο που κηλιδώνει την καθαρότητά του, εκτιμώντας κάθε πτυχή του εαυτού μας, κάθε σταγόνα που δημιουργεί μια θάλασσα αγάπης μέσα μας για τον εαυτό μας, ώστε να επιτρέψομε στην αγάπη να μας ανταμώσει.
Κάθε στιγμή μοιρασμένη, η οποία απλώνεται πάνω μας σαν μανδύας, μας περιβάλλει στοργικά, μας αποδέχεται δίνοντας χώρο σε κάθε έκφρασή μας χωρίς φόβο, αν την αποδεχτούμε και την οδηγήσουμε στα βάθη της ψυχής μας, η ύπαρξή μας πυκνώνει, ο εαυτός μας λούζεται στο φως, η αγάπη εκτινάσσεται με δύναμη μέσα μας γεμίζοντας κάθε κύτταρο του ψυχισμού μας και κάνει τον εαυτό μας αγαπημένο και τον κόσμο μας προσπελάσιμο και αποδεκτό!
