Πρόκειται για τα έργα των γυναικών του καταστήματος κράτησης Ελεώνα Θήβας. Μ’ αυτόν το δημιουργικό τρόπο, οι έγκλειστοι είτε φυλακισμένοι είτε ψυχικά ασθενείς, στέλνουν το δικό τους μήνυμα: τη διάθεση και τη θέλησή τους για επανένταξη στην κοινωνία.
Παρότι αυτές οι γυναίκες βιώνουν τις πιο δύσκολες συνθήκες της ζωής τους, μέσα από την τέχνη βρίσκουν τη δύναμη και το κουράγιο να αντιμετωπίσουν αυτό που τους συμβαίνει, αφήνοντας παράλληλα ένα παράθυρο ανοιχτό προς τον κόσμο.
«Η έκθεση πέρα από το εικαστικό ενδιαφέρον, που κρίνεται μοναδικό και καινοτόμο, αποτελεί και μία πρόταση αποδοχής και σεβασμού της διαφορετικότητας που συνάδει στην φιλοσοφία και στην αντίληψη του Κ.Ψ.Υ. Ρεθύμνου για μια άλλη περίθαλψη του ψυχικά πάσχοντα. Η πρόταση της έκθεσης ζωγραφικής από το κατάστημα γυναικείων φυλακών Ελεώνα Θήβας, μας κάνει να αναρωτηθούμε για τη δική μας εσωτερική φυλακή και να δούμε ένα παράθυρο ελπίδας που η τέχνη σε όλες της τις μορφές προσφέρει» αναφέρθηκε στα εγκαίνια της έκθεσης, όπου βρέθηκε αρκετός κόσμος για να θαυμάσει από κοντά τα γεμάτα χρώμα και δημιουργία έργα των κρατούμενων. Η έκθεση θα διαρκέσει στο Κ.Ψ.Υ. (οδός Δημοκρατίας 24) για δυο εβδομάδες, κατά τις ώρες λειτουργίας του Κέντρου.
Ο ψυχίατρος-ψυχοθεραπευτής και διευθυντής του Κέντρου Ψυχικής Υγείας Ρεθύμνου, Αντώνης Λιοδάκης, σε δηλώσεις του στα «Ρ.Ν.» ανέφερε: «Αυτή η πρωτοβουλία του Κέντρου Ψυχικής Υγείας Ρεθύμνου είναι και ουσιαστική και συμβολική, διότι ο εγκλεισμός, είτε πρόκειται για φυλακές είτε για ψυχιατρεία, έχει τον ίδιο παρονομαστή. Οι γυναίκες που έκαναν αυτά τα έργα, που βιώνουν τον εγκλεισμό στις φυλακές για διάφορα αδικήματα, καταφέρνουν μέσα από την τέχνη της ζωγραφικής να αφήνουν ένα ανοιχτό παράθυρο στον κόσμο.
Η πρωτοβουλία αυτή στο Ρέθυμνο έμμεσα τις βοηθάει στο να κοινωνικοποιηθούν αργότερα και να ενταχθούν μέσα στην κοινωνία. Θέλουμε να θυμηθούμε τις μέρες εγκλεισμού των ψυχικά πασχόντων συνανθρώπων, που βίωναν το ψυχιατρείο με αυτή την απανθρωπιά, την βαρβαρότητα και την αγριότητα. Αυτές οι μέρες των ψυχιατρείων πρέπει να αποτελέσουν παρελθόν για την Ελλάδα, να κλείσουν τα υπόλοιπα ψυχιατρεία στη χώρα. Σε συνθήκες εγκλεισμού, κατάφερναν οι άνθρωποι αυτοί να ζωγραφίζουν με κάθε τρόπο σε πρόχειρα χαρτιά, με πρόχειρα υλικά και αυτό ήταν μια ελπίδα για το αύριο.
Η έκθεση αυτή μας ανασύρει μνήμες από τα ψυχιατρεία και μας δίνει την πεποίθηση ότι η εποχή της ασυλικής ψυχιατρικής, της εποχής του εγκλεισμού, της περιθωριοποίησης και της απομόνωσης είναι παρελθόν.
Καμαρώνουμε όλα αυτά τα έργα, γιατί με τα χρώματα και τις τεχνοτροπίες που βάζουν οι άνθρωποι αυτοί στη ζωγραφική, μας στέλνουν ένα μήνυμα ελπίδας μέσα στις πιο άσχημες και δύσκολες συνθήκες της ζωής αυτών των γυναικών.
Ακόμα, σε αυτές τις εποχές που περνάμε όσο επιμένουμε στην τέχνη, είναι μια ελπίδα για το σημερινό Έλληνα, που κι αυτός εν μέρει νιώθει έγκλειστος».
