ΣΧΟΛΙΚΟΣ ΕΚΦΟΒΙΣΜΟΣ ΚΝΕ

Ο θάνατος του φοιτητή στα Γιάννενα προκάλεσε αρκετή συζήτηση κι έφερε στο προσκήνιο το ζήτημα της ενδοσχολικής βίας και των φαινομένων εκφοβισμού μέσα στα σχολεία και τις σχολές. Τα τελευταία χρόνια το ζήτημα αυτό προβληματίζει έντονα γονείς, μαθητές, εκπαιδευτικούς κι επιστήμονες. Πράγματι υπάρχουν μια σειρά από τεράστια προβλήματα στους χώρους των σχολείων και των σχολών και αρκετά περιστατικά βίας που απαιτούν την προσοχή και τον προβληματισμό και πρέπει να αποτελούν συνεχώς υπόθεση του κινήματος.

Πολλοί γονείς, εκπαιδευτικοί και μαθητές προβληματίζονται, ανησυχούν, ψάχνουν απαντήσεις, απαιτούν -και σωστά- έγκαιρη και ολοκληρωμένη ενημέρωση γύρω από το ζήτημα σε μια περίοδο που οι ίδιες οι λαϊκές οικογένειες έχουν χίλια δυο προβλήματα που τους ταλανίζουν. Για να κατανοηθεί και να λυθεί το φαινόμενο της ενδοσχολικής βίας είναι πρωτεύον να αναζητήσει κανείς τη ρίζα του προβλήματος και να κατανοήσει καλά τις συνθήκες, το έδαφος μέσα στο οποίο γεννιούνται και αναπαράγονται τέτοιου είδους φαινόμενα.

Γίνεται μια συντονισμένη προσπάθεια από την κυβέρνηση και το υπουργείο Παιδείας, από ΜΚΟ και ειδικούς, ώστε τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα παιδιά στην ενδοσχολική τους ζωή να παρουσιάζονται συχνά είτε με στοιχεία υπερβολής, ώστε να δημιουργήσουν σύγχυση γύρω από το ζήτημα, είτε αποστειρωμένα από την κοινωνική τους ρίζα και έντεχνα στοχοποιείται ακριβώς η δράση που είναι αναγκαία για την αντιμετώπιση τέτοιων φαινομένων. Ωστόσο, τέτοιου είδους φαινόμενα ασφαλώς και δεν έχουν μόνο ενδοσχολικά αίτια.

Τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα εν μέσω της κρίσης, μεγάλωσαν συνολικά τα προβλήματα και οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι λαϊκές οικογένειες. Μεγάλωσαν τα άγχη, τα οικονομικά βάρη και η ανασφάλεια και αυτό είχε και έχει αντανάκλαση και στα παιδιά.

Οι αιτίες του προβλήματος πρέπει να αναζητηθούν μέσα στην κοινωνία. Μέσα στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα που, από την ίδια τη φύση του, καλλιεργεί τον ανταγωνισμό, την κοινωνική βαρβαρότητα. Καλλιεργεί τις «αξίες» της εκμεταλλεύτριας τάξης, την αντίληψη «ο θάνατός σου η ζωή μου».

Αυτό που διδάσκεται, σχεδόν από παντού, ο μαθητής, ο σπουδαστής, ο φοιτητής, είναι ο ατομικισμός, η ανταγωνιστικότητα και η αδιαφορία. Πολύ περισσότερο διδάσκεται την αποστροφή από αγώνες, διεκδικήσεις, συλλογική οργάνωση, αφού όλα αυτά θεωρούνται ανώφελα. Και όλα αυτά προφανώς αναπαράγονται και από το εκπαιδευτικό σύστημα με την μετατροπή του σχολείου σε εξεταστικό κέντρο και της μόρφωσης σε «δεξιότητες» για να γίνει το παιδί πιο «ανταγωνιστικό στην αγορά εργασίας», επηρεάζοντας έτσι την προσωπικότητα των παιδιών και βαθαίνοντας τις ταξικές ανισότητες.

Ταυτόχρονα το παιδί και η οικογένειά του ζουν και υπάρχουν μέσα στην κοινωνία και σε αλληλεπίδραση μ’ αυτήν. Η κοινωνία δεν είναι απλά ένα άθροισμα ξεχωριστών ατόμων. Αντίθετα η κοινωνία παράγει τη δραστηριότητα των ατόμων που τη συνθέτουν.

Είναι σημαντικό πως οι άνθρωποι που οι ίδιοι και οι οικογένειές τους βιώνουν, ειδικά σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, την εξαθλίωση και τον αποκλεισμό περιθωριοποιούνται και είναι πιο ευάλωτοι.

Πρέπει να τονιστούν και οι νέες μορφές παρενόχλησης που εμφανίστηκαν τα τελευταία χρόνια μέσα και από τη χρήση του διαδικτύου και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Κι αυτοί που αποθεώνουν τη χρήση συγκεκριμένων εφαρμογών νέων τεχνολογιών δεν είναι άλλοι από τους μονοπωλιακούς ομίλους που συνεχώς θησαυρίζουν.

Η λαϊκή οικογένεια και τα παιδιά της πρέπει να γνωρίζουν πως η αντιμετώπιση του προβλήματος αυτού, όπως και όλων των προβλημάτων που αντιμετωπίζει και που διογκώνονται συνεχώς, βρίσκεται στην πάλη ενάντια στις πραγματικές βαθύτερες αιτίες που καλλιεργούν αυτά τα προβλήματα. H πάλη αυτή είναι υπόθεση του λαού και της νεολαίας.

Η λύση του ζητήματος δεν μπορεί να δοθεί από εκείνους που γεννούν τα προβλήματα για το λαό και τη νεολαία και που εντείνουν την επίθεση στη ζωή και τα δικαιώματά της. Δεν μπορούν να λύσουν ουσιαστικά το πρόβλημα οι κυβερνήσεις και τα αστικά κόμματα που μαζί με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ συμμετέχουν σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους, σκοτώνοντας και σακατεύοντας εκατομμύρια παιδιά. Αυτοί που καταδικάζουν τους μαθητές και τις οικογένειές τους στη φτώχεια, την ανασφάλεια, την κρίση, που καλλιεργούν τη «ναρκωκουλτούρα», και υπερασπίζονται το ίδιο το σύστημα που γεννά και θρέφει την ξενοφοβία και τον φασισμό. Καλλιεργούν αξίες, τρόπους και στάσεις ζωής που τελικά αντιστρατεύονται την ίδια την ανθρώπινη υπόσταση, κατακερματίζουν τη νεανική προσωπικότητα, διαμορφώνουν νέους ανθρώπους φοβισμένους, αδύναμους να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους.

H αντιμετώπιση του συγκεκριμένου προβλήματος δεν μπορεί παρά να βρίσκεται στην αναζήτηση των ακριβώς αντίθετων, ριζικά διαφορετικών αξιών από αυτές που μας προβάλλουν και ταυτόχρονα τις νομοθετούν. Το σχολείο θα πρέπει να λειτουργήσει σαν συλλογικός χώρος και να καλλιεργεί την ομαδικότητα και την αλληλεγγύη.  Στη θέση της αδιαφορίας, να μπει η οργανωμένη διεκδίκηση.

Η αντιμετώπιση του σχολικού εκφοβισμού χρειάζεται να γίνει πρώτα και κύρια υπόθεση των συλλόγων, των σωματείων, των γονιών και φυσικά των ίδιων των μαθητών και φοιτητών-σπουδαστών, μέσα από τα μαθητικά τους συμβούλια, μέσα από τους συλλόγους τους. Πρέπει να συνδεθεί με την πάλη για να μην υπάρχει μαθητής, φοιτητής, χωρίς ρεύμα στο σπίτι, για επαρκή χρηματοδότηση των σχολικών επιτροπών, για την πρόσληψη του απαραίτητου εκπαιδευτικού προσωπικού, για ζητήματα υποσιτισμού και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Να γίνουν αντικείμενο πάλης οι σύγχρονες ανάγκες για μόρφωση και ζωή.

Το μέλλον της νεολαίας δεν μπορεί να αφεθεί στα χέρια των εκμεταλλευτών της εργατικής και λαϊκής οικογένειας, στις δυνάμεις του κεφαλαίου, στις δυνάμεις της σήψης, του αυταρχισμού, της καταστολής, του ιμπεριαλιστικού πολέμου, στην Ε.Ε. και τις αστικές κυβερνήσεις διαχείρισης του συστήματος της διαφθοράς.

Ο δρόμος για θετικές αλλαγές στη ζωή της νεολαίας δεν είναι άλλος από την πάλη για την κατάργηση του συστήματος της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, του καπιταλισμού, για την οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας, του σοσιαλισμού-κομμουνισμού.