Παρέα… απουσιών
Στο παραλιακό «καφέ»,
μία «παρέα» δύο ζευγαριών
με τα κεφάλια τους σκυμμένα,
χωρίς στιγμή να τα σηκώνουν.
έστω και για να θυμηθούν
με ποιους βγήκαν μαζί
κι είναι «παρέα».
Δύο ζευγάρια,
τέσσερις μονάδες
κλεισμένες ολομόναχες
στο μικρο-μεγαλόκοσμο
των ακριβών τους «κινητών».
Τέσσερις νέοι παρα-μπερδεμένοι
στα μέσα της κοινωνικής δικτύωσης
κι αλλού γι’ αλλού αρμενίζει ο καθένας.
Έξω διαδηλώνουν κάποιοι με συνθήματα.
Σε λίγο άλλοι ξεκινούν απέναντι παρκούρ.
Το πλοίο βγαίνει σφυρίζοντας απ’ το λιμάνι
και γρήγορα στο βάθος γίνεται κουκίδα…
Τίποτε δεν τους αποσπά την προσοχή
απ’ την… εικονική κοινωνικότητα
και ηλεκτρονική τους μοναξιά!
Ούτε ο βιολιστής του δρόμου,
ούτε η «ζωντανή» παρέα
στο διπλανό τραπέζι,
ούτε το επίμονο γυφτάκι
με τα κόκκινα γαρύφαλλα!
Πληκτρολογούν, σερφάρουν,
χειρονομούν, μορφάζουν και
που και που μονολογούν,
δίνοντας την εντύπωση
των συνομιλητών…
* * *
Σουρούπωσε.
Στα πρόσωπα, φοβιστικές
απ’ τις οθόνες οι ανταύγειες.
Όταν πια απεγκλωβίζονται
από το… υπερπέραν τους,
κοιτάζονται, χαμογελούν,
σηκώνονται να φύγουν
και καληνυχτίζονται
μ’ ένα… «Τα ξαναλέμε»!
Λόγια ενός… κινητού
Όλη η καθημερινότητά σου
είναι συνδεδεμένη με εμένα.
Εκτός από το κύριο μέσο
της επικοινωνίας σου
και ενημέρωσής σου,
εγώ ‘μαι το ρολόι σου
και το ημερολόγιό σου.
Εγώ το ξυπνητήρι σου,
το σημειωματάριο σου
και το κομπιουτεράκι σου.
Εγώ το ερμηνευτικό σου λεξικό.
Εγώ ο πλοηγός και ο ξεναγός σου.
Εγώ ‘μαι η μουσική σου συντροφιά
στους περιπάτους και στο τζόκιν σου
ή η ψυχαγωγός με τα παιχνίδια μου.
Εγώ η φωτογραφική σου μηχανή,
το βίντεο και ο μάρτυράς σου.
Εγώ ‘μαι ο διασώστης σου
σ’ επείγουσες ανάγκες
και τόσα άλλα σου…
* * *
Όμως δεν φταίω εγώ
αν «είμαι όλη σου η ζωή».
αν ο πολιτισμός σου τελειώνει
μόλις αδειάσει η μπαταρία μου,
με χάσεις ή διακοπεί η σύνδεση μου.
Ούτε αν χρησιμοποιούμαι ως όργανο
των διαπομπευτών της ιδιωτικής ζωής
και των βιντεοσκόπων σκηνών βίας
που αναβαίνουνε στο διαδίκτυο
προς τέρψιν κάθε αδηβλεψία.
Ούτε αν ενοχοποιούμαι πάλι
ως όργανο μηχανοποίησης
της σκέψης και γραφής,
κοινωνικού αυτισμού
και αλλοτρίωσης!
Όλα είναι θέματα χρήσης.
Δικά σας παιδιά!
Γιατί μονόπλευρα καταδικαστική
προς τους ανήλικους είσαι, μικρή
ή μεγάλη κοινωνία των ενήλικων;
Δεν είναι τα σημερινά παιδιά
δικά σου και καταδικά σου;
Δεν είναι «κατ’ εικόνα
και καθ’ ομοίωσίν» σου
τα παιδιά που περνούν α-
τελείωτες ώρες «ονλάιν»;
Ούτε καμιά ευθύνη έχεις που
μπουσουλάνε δίχως μπούσουλα
σ’ «αγεωγράφητους» ιστότοπους
κι εντέχνως καμουφλαρισμένους;
Άντε κοιτάξου στον καθρέφτη σου
με καθαρή και αυτοκριτική ματιά
και αναμορφώσου πρώτα εσύ
αντί να ωρύεσαι «ονλάιν».
Με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα Τηλεπικοινωνιών και Κοινωνίας της Πληροφορίας (17 Μαΐου)
