Αφιέρωμα στον θεατρικό συγγραφέα Άκη Δήμου με τρεις γυναικείους μονολόγους

Το The Garage στο πλαίσιο του τριήμερου αφιερώματος στον καταξιωμένο θεατρικό συγγραφέα Άκη Δήμου το The Garage φιλοξενεί την Πέμπτη 20 Οκτωβρίου στις 21.00, το έργο του «Αιώνες μακριά από την Αλάσκα», την Παρασκευή 21 Οκτωβρίου Οκτωβρίου στις 21.00, το εμβληματικό έργο «…και Ιουλιέτα» ενώ το Σάββατο 22 Οκτωβρίου στις 21.00 και και για έξι Σάββατα, το έργο «Η Σάντρα στο φως».

«Αιώνες μακριά από την Αλάσκα». Η λαϊκή τραγουδίστρια του κέντρου «Αλάσκα» μπαίνει στο λόμπι ενός ξενοδοχείου, προς αναμονή ενός άντρα. Εκεί, συναντά τον μουσικό του ξενοδοχείου και βρίσκει την ευκαιρία να μιλήσει σε κάποιον για τη ζωή της, για τους έρωτές της, για τη μητέρα της. Αυτός ο σιωπηλός ακροατής γίνεται σιγά- σιγά ένας συνομιλητής, που μιλά τη μοναδική γλώσσα στην οποία μπορεί να συνεννοηθεί αυτή η γυναίκα: Τη μουσική.

Οι μελωδίες γίνονται το soundtrack της ζωής της, σε ένα live μουσικό album, που συντίθεται μπροστά στα μάτια των θεατών. Τραγούδια για την αφοσίωση, την αναμονή, τη νοσταλγία, τον έρωτα, τον πόνο, τη ματαίωση. Στο βάθος, ένας κρύσταλλος που λάμπει και δείχνει τον δρόμο. Μακριά. Μακριά απ΄ την Αλάσκα. Αιώνες μακριά απ΄ την Αλάσκα.

Σκηνοθεσία: Μπάμπης Γαλιατσάτος

Μουσική: Δημήτρης Λώλης

Παίζουν: Ιώ Ασηθιανάκη, Δημήτρη Λώλη

Γενική είσοδος: 10 ευρώ

«…και Ιουλιέτα». Η MoueTTe Theatre Group ανεβάζει ως εναρκτήρια παράστασή της τον μονόλογο του Άκη Δήμου «…και Ιουλιέτα», σε σκηνοθεσία Γιάννη Αναστασάκη και Σκηνικό – Κοστούμια Άννας Μαχαιριανάκη. Ερμηνεύει η Σοφία Δερμιτζάκη.

Η Ιουλιέτα δεν πέθανε στην αγκαλιά του Ρωμαίου. Δεν τόλμησε να τον ακολουθήσει. Και τώρα ζει εξόριστη στην Ελλάδα, μόνη, 427 χρόνια μετά. Δεν είναι πια 14 ετών, αλλά γερνάει πολύ αργά, ζώντας «το εξαίσιο χάος» που αξιώθηκε, παρακαλώντας μάταια τον χρόνο να τη συνθλίψει.

Μπροστά μας, μια νέα γυναίκα που υπήρξε απόλυτα ερωτευμένη και τώρα δοξολογεί τον έρωτά της, τον ξεγυμνώνει, τον περιβάλλει με πραγματικά και με φανταστικά γεγονότα, κι ύστερα τον καλεί να ‘ρθει εδώ, σ’ αυτήν την παραθαλάσσια – ή παραλίμνια; – κατοικία, να ζήσει επιτέλους μαζί της, να κουρνιάσει στο κρεβάτι, να της τραγουδήσει «αιθέρια ψέματα κι απίστευτες αλήθειες».

Όμως μέχρι τότε η Ιουλιέτα αποφασίζει να εξομολογηθεί. Σε έναν σιωπηλό επισκέπτη που επινοεί η ίδια. Σε έναν σαν κι εμάς- που ξέρει την παλαιά ιστορία, αλλά δεν ξέρει όλη την αλήθεια. Και τον ξαφνιάζει και μας ξαφνιάζει: Με τον πλούτο της σκέψης της, με τον αυτοσαρκασμό της, με την ελαφράδα της, με την εξαίρετη χρήση της γλώσσας, με την έκπληξη που καραδοκεί σε κάθε της φράση.

Δεν είναι μια Οπτασία. Μοιάζει ανθρώπινη η μορφή της. Την έχουμε δει στην παρακάτω γωνία να βγάζει τα χρυσαφένια πέδιλά της που κοπήκανε και να συνεχίζει ξυπόλητη. Με ψηλά το κεφάλι. Είναι μια γυναίκα στην τελική ευθεία ενός μαραθωνίου της Αγάπης.

Κι εμείς ακούμε «το τελευταίο της λαχάνιασμα», όπως αποκαλύπτει ο Άκης Δήμου.

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Γιάννης Αναστασάκης

Σκηνικό – Κοστούμια: Άννα Μαχαιριανάκη

Φωτισμοί: Αντώνης Αλεξάκης

Βοηθός Σκηνοθέτη: Στέλλα Κουφάκη

Στον ρόλο της Ιουλιέτας, η Σοφία Δερμιτζάκη.

Φωτογραφίες: Μάνος Πολιτάκης

Γραφιστική Επιμέλεια: Νίκος Μαργαριτάκης

«Η Σάντρα στο φώς». Πάντοτε τόσο σκοτεινά είναι εδώ μέσα; Αν έχετε την καλοσύνη»…Μία γυναίκα. Δύο άντρες. Το υστερόγραφο ενός εγκλήματος. Ή πολλών; Πολλών. Πολλών εγκλημάτων.

Το χρονικό μιας βίαιης πράξης. Μίας; Πολλών. Πολλών βίαιων πράξεων.

Ένα ανακριτικό γραφείο. Ή ένα τηλεοπτικό στούντιο ενός talk show; Αναμμένοι προβολείς. Ή ανακριτικά φώτα;

Ένας έρωτας. Έρωτας; Και σεξ. Στο φως. Σεξ στο φως των προβολέων. Και της κάμερας.