Ένας ηγέτης ευρωπαϊκού κράτους, ο πρωθυπουργός της ελληνικής Δημοκρατίας μαζί με τον πρόεδρο της Ουκρανίας δέχθηκαν επίθεση από ρωσικούς πυραύλους σε απόσταση μερικών εκατοντάδων μέτρων από το σημείο που βρισκόντουσαν. Η είδηση είναι κατά λέξη αυτή. Είναι απαραίτητο να διατυπώνεται ακριβώς με αυτόν τον τρόπο μπας και ορισμένοι σε αυτόν τον τόπο καταλάβουν τη διάκριση μεταξύ θεσμών και προσώπων και σταματήσουν να προσωποποιούν τα πάντα στην πολιτική.
Γιατί, ενώ η επίθεση καταδικάστηκε δημόσια από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, την πρόεδρο της Κομισιόν και πολλούς άλλους στο εξωτερικό, στην Ελλάδα χαρακτηρίστηκε από πολιτική αφωνία. Και ένας από τους λόγους της εκκωφαντικής σιωπής της αντιπολίτευσης είναι ακριβώς η λανθασμένη αντίληψη της είδησης. Για τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν δέχθηκε επίθεση ένας θεσμός της ελληνικής δημοκρατίας – εκείνος του πρωθυπουργού – αλλά ο Μητσοτάκης. Κι αφού είναι έτσι, «καλά να πάθει», «τι γύρευε στην Ουκρανία» κτλ.
Δεν μιλάμε για την ανακοίνωση του ΚΚΕ σύμφωνα με την οποία: «Η επίσκεψη Μητσοτάκη στην Ουκρανία και η συνάντηση του με τον επικεφαλής της αντιδραστικής κυβέρνησης του Κιέβου, Ζελένσκι, σηματοδοτεί την ενεργότερη εμπλοκή της Ελλάδας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο της Ουκρανίας». Παρά τις εμφανείς ασυναρτησίες αυτής της δήλωσης (αντιδραστικός ο Ζελένσκι επειδή δεν παραδίδει την χώρα του στον Πούτιν και ιμπεριαλιστικός ο πόλεμος που διεξάγει η αμυνόμενη Ουκρανία), το ΚΚΕ απευθύνεται σε συγκεκριμένο κοινό. Απευθύνεται σε «πιστούς» με απουσία κριτικής σκέψης. Ότι ανακοινώνει το κόμμα δεν αμφισβητείται ούτε ελέγχεται η αξιοπιστία του. Ότι λέει το κόμμα είναι ευαγγέλιο.
Ούτε και για τον Κυριάκο Βελόπουλο. Ο οποίος πρώτα δήλωσε με ένταση στη βουλή «Τι δουλειά έχει ο πρωθυπουργός στην Ουκρανία;», μετά σε συνέντευξη αφού ψευτοκαταδίκασε την επίθεση είπε και πάλι ότι: «Ήξερε ο πρωθυπουργός που πήγαινε όταν έκανε το μυστικό ταξίδι στην Οδησσό». Αναμενόμενη αντιμετώπιση, καθώς το κόμμα του κ. Βελόπουλου συμπεριλαμβάνεται σε εκείνα τα λαϊκιστικά κόμματα της Ευρώπης που η ίδια τους η ύπαρξη (οι κακές γλώσσες λένε και η χρηματοδότηση) εξαρτάται από την ρωσική στήριξη. Τα υπόλοιπα κόμματα όμως; Το ΠΑΣΟΚ; Ο ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί τέτοια σιωπή από τους προέδρους και τα γραφεία τύπου;
Δεν είναι το αντιμητσοτακικό μένος των ηγετών των κομμάτων της αντιπολίτευσης ο μοναδικός λόγος αυτής της σιωπής. Αν π.χ. ο πύραυλος δεν ήταν ρωσικός αλλά Ισραηλινός σε μια επίσκεψη στην μέση Ανατολή, η αντίδραση θα ήταν διαφορετική. Σίγουρα πάλι θα έφταιγε ο Μητσοτάκης, αλλά τουλάχιστον κάτι θα είχαν να πουν και για τον θύτη. Ο βασικός λόγος είναι η διαχρονική τυφλή ρωσοφιλία – πουτινοφιλία που διαπερνά το ελληνικό πολιτικό σύστημα.
Μια στήριξη σε ένα αυταρχικό καθεστώς που πηγάζει από: α) Αντιδυτικισμό και αντιαμερικανισμό. β) Ανιστόρητες και θρησκόληπτες θεωρίες. γ) Αδυναμία κατανόησης των σύγχρονων γεωπολιτικών συσχετισμών και δ) Τη βαθιά διείσδυση των έμμισθων μηχανισμών της ρωσικής προπαγάνδας. Όσον αφορά το τελευταίο, αλήθεια τι γίνεται με εκείνη την αποκάλυψη από τις ΗΠΑ το 2022 για τις χρηματοδοτήσεις ξένων κομμάτων σε τουλάχιστον 20 χώρες από τον Πούτιν; Ασχολήθηκε ποτέ κανείς σοβαρά με το θέμα;
Η Ευρώπη συνολικά πρέπει επιτέλους να ξυπνήσει και να ασχοληθεί με το ζήτημα της ρωσικής άσκησης πολιτικής επιρροής στις εκλογικές της διαδικασίες. Την Ελλάδα δε, αυτοί οι σκοτεινοί μηχανισμοί πρέπει να την απασχολούν ακόμη περισσότερο. Γιατί εδώ η ρωσική προπαγάνδα είναι κάτι που διαχρονικά έχει ποτίσει ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας και του πολιτικού συστήματος.
