Παρακολουθώντας κάθε στιγμή του ανθρώπινου βίου διαπιστώνω ότι σχεδόν πάντα και σε κάθε κοινωνία τα ανθρωπάκια ψάχνουν ένα τράγο, άλλοτε για να τον φάνε και άλλοτε για αποδιοπομπαίο. Ελάχιστες φορές για μπροστάρη…
Με την υποβολή των φορολογικών δηλώσεων, λοιπόν, εν εξελίξει, και εν γνώσει των κρυφών και των φανερών, των άμεσων και των έμμεσων φόρων που επιφυλάσσει η κυβερνητική πολιτική στους φορολογούμενους, σκέφτομαι ότι ίσως να μη με νοιάζει τόσο ο,τι δημοσιοποιείται κατά καιρούς για το πόθεν έσχες των Ελλήνων πολιτικών και των εύπορων πολιτών, όπως το παρουσιάζουν οι ίδιοι ή τα ΜΜΕ. Με καίει περισσότερο το πόθεν θα βρω χρήμα να ξεπληρώσω τις τρέχουσες και τις διαρκείς φορολογικές υποχρεώσεις μου ως πολίτη…
Φυσικά και με νοιάζει το πόθεν έσχες των πολιτικών και των ευκατάστατων συμπολιτών μας όπως και πραγματικά έχει, γιατί πολλά αν όχι όλα εκ του οίκου τους προήλθαν από τον ιδρώτα των υπολοίπων πολιτών. Οίκος να θυμίσω πως είναι η περιουσία, το βιος κατά το λεξικό Liddell – Scott…
Στο μεταξύ, δεν ξεχνώ, ως μέλος της κοινωνίας και ως μεμονωμένο άτομο, τα σχετικά με όσους και όσα καθημερινά μας περιβάλλουν λόγια του παππού μου, του Παναγιώτη, που φέτος έφτασαν 41 χρόνια από το μισεμό του: «Μην (επι)κρίνεις και μη συγκρίνεις. Να διακρίνεσαι εσύ μόνο κοίτα στο ευ αγωνίζεσθαι, ακόμη κι αν είσαι ή φαίνεσαι ριγμένος ακούσια στο λάκκο των λεόντων ή φυλακισμένος από άλλους σε λαβύρινθο…».
Καλημέρα σε όλους!
