Το καλοκαίρι ξεκίνησε και το Ρέθυμνο -παρ’ ότι ομολογουμένως δουλεύει πολύ στις ακαδημίες- είναι γεγονός ότι δεν μπορεί να έχει έναν εκπρόσωπο (τουλάχιστον για την ώρα) στις εθνικές κατηγορίες.
Αν ο Ερμής δεν λάβει κλήση από την ΕΠΟ, αυτή θα είναι μία από τις αρκετές σεζόν που έχουμε ζήσει τα τελευταία 26 χρόνια όπου ο νομός μας δεν μπορεί να σταθεροποιηθεί στις μεγάλες κατηγορίες οι οποίες απαιτούν πολλά χρήματα, ομογένεια την οποία δεν έχουμε ως ποδοσφαιρικός νομός προς έναν συγκεκριμένο σύλλογο και φυσικά διασυνδέσεις.
Με εξαίρεση την Επισκοπή που έκανε επανειλημμένες προσπάθειες -και θα το επιχειρήσει και πάλι, να είμαστε σίγουροι γι’ αυτό- με τις εκλάμψεις τους, οι Ερμής, Ρεθυμνιακός στη διευρυμένη Γ’ Εθνική, ό,τι κι αν προσπάθησαν οι σύλλογοι -που υπήρξαν φορές που έβαλαν βαθιά το χέρι στην τσέπη- δεν κατόρθωσαν να αναδυθούν ή να σταθεροποιηθούν σε υψηλό επίπεδο.
Το ό,τι χρειάζεται μία από κοινού προσπάθεια (ΕΠΣΡ, ομάδες-παράγοντες και κόσμος) είναι το βέβαιο για να μπορέσουμε κάποια στιγμή, ως ποδοσφαιρικό Ρέθυμνο να έχουμε τη μεγάλη εικόνα.
Οι διασπασμένοι φίλαθλοι των πολλών ομάδων που κατοικοεδρεύουν στην πόλη μας, καλώς ή κακώς δεν επιφέρουν την ομογένεια που αναφέραμε πιο πάνω.
Ενιαίος αγώνας
Είναι το ζητούμενο αυτό για έναν φίλαθλο ή για έναν ποδοσφαιριστή; Μα προφανώς! Η πάλαι ποτέ σπουδαία ομάδα της ΕΑΡ, εκτός από την οικονομική δύναμη που διέθετε, εκτός από την ποιότητα των ποδοσφαιριστών που έφερνε αλλά και το γεγονός ότι μπορούσε και συγκρατούσε δικά της παιδιά στη δύναμή της και μάλιστα παίζοντας σε υψηλό επίπεδο, είχε και κάτι άλλο πολύ βασικό. Ένωνε τον κόσμο. Και το έκανε γιατί μπόρεσαν να κάτσουν σε ένα τραπέζι παράγοντες που μέχρι την προηγούμενη μέρα κοιτάζονταν ως εχθροί.
Όλοι μία ομάδα για μια μεγάλη εικόνα
Ο πολίτης του Ρεθύμνου, ο Αρμενιώτης, ο Ζωνιανός, ο Λευκωγιανός ή ο Αμαριανός έγινε “ΕΑΡ”. Υποστήριζε την ομάδα του χωριού του (π.χ. Ερμή, Φοίνικα, Σπήλι, Λιβάδια) αλλά όταν αγωνιζόταν η ΕΑΡ, όδευε στη Σοχώρα και μετέπειτα στο ΔΑΚ Γάλλου για να συμπαρασταθεί στην ομάδα του τόπου του. Παράλληλα είχε την ευκαιρία να δει ένα καλύτερης ποιότητας ποδόσφαιρο όπως επίσης αυτή τη δυνατότητα την είχαν και οι επίδοξοι ποδοσφαιριστές, οι 14αρηδες, 15αρηδες και οι 16ρηδες για να διαπιστώσουν πόση απόσταση (ποδοσφαιρική) τούς χωρίζει από τους παίκτες που εκείνη την ώρα αγωνίζονταν στο γήπεδο.
Αυτό το μέτρο σύγκρισης δεν το έχουν σήμερα. Θα πρέπει να μεταβούν στα Χανιά (SL2) ή στο Ηράκλειο ΟΦΗ SL1) για να μπορούν να έχουν μια μεγάλη εικόνα. Διόλου δύσκολο αλλά όχι καθημερινό.
Ωριμότητα και ζυμώσεις
Σε μία εποχή όπου το ποδοσφαιρικό Ρέθυμνο έχει αντιληφθεί ότι οι υποδομές είναι το παν και σε πολλές ακαδημίες γίνεται πράγματι πολύ καλή δουλειά, σε μία εποχή όπου το λίφτινγκ στην ΕΠΣΡ με τα νέα πρόσωπα που εισήλθαν είναι σε θέση να αλλάξουν σε μεγάλο βαθμό τα “καθημερινά”, ίσως έρθει η στιγμή να ωριμάσουν οι συνθήκες και όλοι από κοινού να “ευλογήσουν” μία ομάδα να κάνει εκείνη το πρώτο βήμα προκειμένου το Ρέθυμνο να βγει από την ποδοσφαιρική ναφθαλίνη. Πρωτίστως θα πρέπει να πέσουν οι οπαδικοί εγωισμοί, να προκρίνουν έναν σύλλογο ή μία Ένωση και αυτός ο σύλλογος, αυτός που θα συνεπάρει τουλάχιστον άλλον έναν μαζί του έστω και σε μια πιο υποδεέστερη κατηγορία (εφόσον υπάρξει αυτή η αναγέννηση) θα βοηθήσει ούτως ώστε να υπάρχουν και τα ανάλογα στρώματα διαβαθμίσεων ομάδων και ποδοσφαιριστών (π.χ. ο ένας σύλλογος στη Β’ Εθνική, ο άλλος στη Γ’ Εθνική).
Επαναλαμβάνουμε όμως ότι θα πρέπει να γίνουν ζυμώσεις, να ωριμάσει ένα μοντέλο σκέψεων και να μπορέσουν οι παράγοντες που, ομολογουμένως, αγαπούν πάνω απ’ όλα το ποδόσφαιρο να γίνουν προσοδοφόροι προς το άθλημα και την κοινωνία που δεδομένα υπηρετούν.
