Η 1η Έκθεση Κόμικς στο Ρέθυμνο, η οποία πραγματοποιήθηκε τις προηγούμενες ημέρες ανέδειξε μία μορφή οπτικής τέχνης, μία αλληλουχία μεταξύ εικόνων, που δεν σχετίζονται μόνο με το χιούμορ, τις καρικατούρες και τη σάτιρα. Τα κόμικς, όπως μας απέδειξαν ο Κλεάνθης Σιμιρδάνης και οι μαθητές του, είναι ένα συναπάντημα γραπτού λόγου και εικόνας, από το οποίο προκύπτουν αφηγήσεις πραγματικών και φανταστικών ιστοριών, με διάθεση να αναδείξουν, άλλοτε κοινωνικοπολιτικά μηνύματα και άλλοτε προσωπικούς προβληματισμούς. Τα 16 έργα μαθητών του κ. Σιμιρδάνη, που κόσμησαν του τοίχους του εκθεσιακού χώρου, που διέθεσε το καφέ Τζεπέτο και τα καλλιτεχνικά εργαστήρια που διαδραματίστηκαν στην «Αυλή των θαυμάτων» επιχείρησαν να δώσουν στους επισκέπτες και τους ενδιαφερόμενους, μία γεύση από την τέχνη της εικονογράφησης ή της «9ης τέχνης», όπως την αποκαλούν. Η επιτυχία της έκθεσης που ολοκληρώνεται σήμερα και το αυξημένο ενδιαφέρον για τα κόμικς, από τον κόσμου του Ρεθύμνου, οδηγεί σε μία αισιοδοξία για επανάληψη της έκθεσης ακόμα και ετήσιας καθιέρωσής της.
Η έκθεση κόμικς, υπό το φως της Φορτέτζας και της γραφικότητας της παλιάς πόλης, προσέλκυσε την προσοχή ανθρώπων, που όχι μόνο ενδιαφέρονται να απολαύσουν τις εικονογραφήσεις, αλλά και να μάθουν τα μυστικά του σχεδιασμού τους. Όπως αναφέρει στα «Ρ.Ν.» ο Κλεάνθης Σιμιρδάνης: «Η έκθεση είχε μεγάλη επιτυχία, ήρθε πολύς κόσμος, ο οποίος πραγματικά ενδιαφερόταν για τα κόμικς. Εμένα με ενδιαφέρει ο κόσμος που του αρέσουν τα κόμικς, του διεγείρουν την περιέργεια και τη θέληση να μάθει πώς να το κάνει. Στην έκθεση δεν υπήρχαν έργα του Κλεάνθη Σιμιρδάνη, ο οποίος απολαμβάνει να βλέπει τις δημιουργίες των μαθητών του, εκφράζοντας χαρά και ικανοποίηση για το αποτέλεσμα. «Εγώ δίνω στους μαθητές μου τα εργαλεία για να καταλάβουν πως να σχεδιάζουν κατάλληλα αυτό που θέλουν, προκειμένου να γίνει αντιληπτό από τον κόσμο. Αν θες να σχεδιάσεις κάτι, πρέπει να έχεις ξεκάθαρο στο μυαλό σου το τι θες να πεις. Συνήθως αυτό που σκέφτομαι με αυτό που δείχνω απέχουν, άρα πρέπει να βεβαιωθείς ότι η ιδέα σου είναι κατανοητή».
Ένα κόμικ μπορεί να σε κάνει να κλάψεις
Τα ελληνικά κόμικς έκαναν την εμφάνισή τους στις αρχές της δεκαετίας του 80′, με βασικό χαρακτηριστικό τους, την άσκηση κριτικής στην πολιτική εξουσία. Με έναν πολυμεσικό και εύπεπτο τρόπο, οι σχεδιαστές της εποχής μπορούσαν να κάνουν σάτιρα και να διαμορφώνουν συνειδήσεις, περνώντας κοινωνικά μηνύματα. «Το 2024 βλέπουμε ολοένα και περισσότερο κόσμο να ασχολείται με τα κόμικς. Τα κόμικς είναι μία μορφή τέχνης, γιατί συνδυάζεται κείμενο και εικόνα, ένας πολύ άμεσος συνδυασμός. Το κόμικ είναι πιο ευανάγνωστο από ένα βιβλίο. Οι περισσότεροι στην Ελλάδα έχουν τα κόμικς στο μυαλό τους σαν κάτι παιδικό, ενώ στην πραγματικότητα ένα κόμικ μπορεί να σε κάνει να κλάψεις, λόγω της ωμής ρεαλιστικότητάς του. Μια βαλβίδα ανακούφισης, μία διέξοδος. Το να ζωγραφίζεις και να λες και ιστορίες είναι κάτι που έχουμε ανάγκη. Μία τέχνη μεταφοράς συναισθημάτων και σκέψεων», εξηγεί ο κ. Σιμιρδάνης.
«Το κόμικς δεν είναι ένας όμορφος πίνακας, είναι η αφήγηση μιας ιστορίας», δηλώνει ο κ. Σιμιρδάνης. Για πολλούς ανθρώπους, η παραγωγή σεναρίου και η σχεδίαση εικόνων αποτελεί έναν καθρέφτη του ποιοι είναι και πώς πραγματικά βλέπουν τον κόσμο. Οι εικονογραφήσεις απαιτούν δημιουργικές ιδέες και κατάλληλη αφήγηση, προκειμένου να γίνει αντιληπτό το έργο από το κοινό. «Όλοι χρειάζονται το κοινό τους και το χειροκρότημά τους, ανεξάρτητα από το που πηγάζει η έμπνευσή τους. Ο άνθρωπος αλλάζει διαρκώς και έχει μονίμως πράγματα να δείξει. Η τέχνη μοιράζεται, έχουμε ανάγκη το χειροκρότημα. Η αναγνώριση της προσπάθειάς σου και η ταύτιση άλλων ανθρώπων, με αυτό που θέλεις να περιγράψεις είναι πηγαία ανάγκη κάθε καλλιτέχνη», αναφέρει ο Κλεάνθης Σιμιρδάνης.
Στο πλαίσιο της έκθεσης πραγματοποιήθηκαν και καλλιτεχνικά εργαστήρια, στην «Αυλή των Θαυμάτων», με τους μαθητές του κ. Σιμιρδάνη να είναι είτε αρχάριοι είτε προχωρημένοι. Οι μαθητές είναι κάτοικοι Ρεθύμνου, όλων των ηλικιών και σύμφωνα με τον καλλιτέχνη, η ενασχόλησή τους με τα κόμικς προκύπτει είτε από την αγάπη τους να τα διαβάζουν, είτε από την ενασχόλησή τους με το σχέδιο. «Οι περισσότερες ιστορίες είναι αυτοσχέδιες, υπάρχουν κάποιες που είναι εμπνευσμένες από αλλού. Κάποιοι απεικόνισαν ιστορίες του Άλμπερτ Καμύ, ενώ άλλοι επιδίωξαν να περάσουν πολιτικά μηνύματα. Έχω μαθήτρια που τα έργα της αναφέρονται στα προβλήματα του Εθνικού Συστήματος Υγείας».
Η τέχνη είναι ανθρώπινη ανάγκη και οι άνθρωποι που μπορούν να εκφραστούν μέσα από αυτήν είναι προνομιούχοι. Η εναλλακτικότητα των κόμικς, η ιδιαίτερη αυτή υποκουλτούρα, η δυνατότητα να συνδέσεις εικόνες με κείμενο και οι διαφορετικές τεχνικές που μπορεί να χρησιμοποιήσει κανείς για την παραγωγή, καθιστούν ξεχωριστή την τέχνη των εικονογραφήσεων. «Αυτός που ασχολείται με την τέχνη βοηθάει τους γύρω του και τον εαυτό του», σύμφωνα με τον κ. Συμιρδάνη.
