«…Το ελληνικό κράτος κρύβεται πίσω από τις πλάτες πολιτών…». Μια φράση που είπε ο έγκριτος καθηγητής Δικαίου Ευρωπαϊκής Ένωσης κ. Περάκης εκφράζοντας με άμεσο τρόπο την πραγματικότητα.
Η εδραίωση κυριαρχίας μιας χώρας βασίζεται σε μια σειρά από προστατευτικούς μηχανισμούς που υπερασπίζουν τα συμφέροντα της με αμερόληπτο τρόπο ώστε να εξασφαλίζεται η βιωσιμότητα της.
Δυστυχώς, εδώ η έλλειψη υποδομών δημιουργεί ένα υπέρογκο διοικητικό φορτίο που πέφτει πάνω στους Έλληνες, με συνέπεια να υποφέρουν από μια αλλεπάλληλη παραγραφειοκρατία.
Σε μια συζήτηση στο πανεπιστήμιο σχετικά με τη λειτουργία θεσμών σε μια δημοκρατία, έθεσα τον προβληματισμό μου για την εφαρμογή της ρήσης του Αριστοτέλη «Πολίτες που άρχουν και άρχονται». Δηλαδή, πώς θα μπορούσε σε ένα πρωτογενές δημοκρατικό σύστημα, η κοινωνία που το περιβάλλει να θέτει τους κανόνες και ταυτόχρονα να εποπτεύει και να μεριμνά για την ορθή και δίκαιη λειτουργία.
Από τον επιφανή συνταγματολόγο κ. Τσάτσο που ήταν ο κύριος ομιλητής και διεύθυνε την συζήτηση, έλαβα απάντηση «Διαγωγή ιδίου» ως «ατάκα» καθώς ειπώθηκε από τον ίδιο φιλόσοφο.
Εν μέρει ισχύει ότι με ατομικό παράδειγμα κι ενέργειες, ίσως ένας πολίτης στην Ελλάδα να αλλάξει προς το καλύτερο μια κατάσταση κι όντως το έχω διαπιστώσει προσωπικά.
Όμως, χρειάζεται τόση προσπάθεια που πολλές φορές οδηγεί στο συμπέρασμα ότι είναι μάταιο,γιατί κυριαρχεί η ανευθυνότητα και το αποτέλεσμα δεν αξίζει τον κόπο.
Στην χώρα μας,απουσιάζει μια θεμελιωδης δημοκρατική αρχή η οποία θα μεριμνά για το δίκιο του πολίτη και θα τους θέσει προ των ευθυνών, στο επίκεντρο της εξουσίας.
Η κρατούσα διεθνής ορολογία είναι «ombudsman» (επίτροπος διοίκησης) και κατόπιν ευρωπαϊκής οδηγίας υποτίθεται ότι, εφαρμόζεται και στην Ελλάδα, μέσω του Συνηγόρου του Πολίτη. Κατά τη γνώμη μου πρόκειται για ένα προπέτασμα δίχως αρμοδιότητα, δήθεν να καλυφτεί το χάος της δημόσιας διοίκησης, τα κενά του οποίου προκαλούν πολλαπλές αρνητικές επιπτώσεις.
Ουσιαστικά, στο δημόσιο τομέα κυβερνά ένας αυτοσχεδιασμός σε όλα τα επίπεδα, ο οποίος δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις οργανωτικές απαιτήσεις ενός σύγχρονου κράτους.
Ακόμη και σε στοιχειώδη καθημερινά αιτήματα πολιτών,δεν υπάρχουν ομοιόμορφα υποδείγματα καταγραφής ώστε να εξετάζονται και να επιλύονται με ορθό και συγκροτημένο τρόπο.
Ελάχιστο δείγμα ανεπάρκειας δημόσιου τομέα είναι η αθέτηση υποχρέωσης τεκμηρίωσης του ελληνικού προϊόντος «φέτα» το οποίο εξ αυτού αποκλείστηκε από την ευρωατλαντική συμφωνία.
Το γεγονός αυτό, αν και πέρασε απαρατήρητο, στέρησε αμέτρητα έσοδα στον δοκιμαζόμενο ελληνικό πρωτογενή τομέα, ο οποίος απώλεσε τη δυνατότητα σύνδεσης με μια τεράστια αγορά…
Όταν με πιάνει απελπισία, καταφεύγω σε εναλλακτικές διεξόδους που αναπτερώνουν το ηθικό, χαρίζοντας έμπνευση και πρόσβαση σε ένα ανεξάντλητο πνευματικό πλούτο.
«Ήταν ο τόπος μου βράχος και χώματα ήλιος και μαύρο κρασί, όργωνα, θέριζα και με τον Όμηρο σε τραγουδούσα λαέ μου…» γράφει ο ποιητής κ. Γεωργουσόπουλος με το ψευδώνυμο Κ.Χ. Μύρης.
Οι αχτίδες του ήλιου, πέφτουν παιχνιδιάρικα ανάμεσα στα ματοτσίνορα μου και το φως αποκαλύπτει συγχορδίες χρωμάτων ουράνιου τόξου και μια αστείρευτη δωρεάν πηγή ενέργειας.
