Της ΠΕΛΑΓΙΑΣ ΝΕΟΝΑΚΗ*
Σε μια συζήτηση με ανθρώπους με αναπηρίες, ο συλλογισμός μιας κυρίας, πραγματικά δοκιμάζει εφησυχασμούς και αποτελεί αφορμή για σκέψη και προβληματισμό:
«Αν τώρα τύχει μια καταστροφή, ένας σεισμός, μια πλημμύρα, μια φωτιά, εγώ πού θα πάω, τι θα κάνω; Αν είμαι μόνη μου; Δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη για μας, δεν αξίζουμε τίποτα» και συνεχίζει με αγωνία στα μάτια που δε βλέπουν, αλλά μιλούν ξεκάθαρα: «Γι’ αυτό σκότωσαν τον Αντώνη, γιατί ήταν ένας από εμάς, τίποτα δεν αξίζει η ζωή μας».
Πόσο πιο εύγλωττα να εκφράσει κανείς το αίσθημα εγκατάλειψης των ανθρώπων αυτών, των «αδυνάτων» της κοινωνίας;
Η εγκατάλειψη είναι δυστυχώς πραγματική, αλλά και αναμενόμενη σε μια κοινωνία που η ανάπτυξη ορίζεται με οικονομικά κέρδη προς όφελος λίγων και οι ανάγκες των πολλών, ακόμα και η ίδια η ζωή τους, εμφανώς έχουν απαξιωθεί.
Εύκολα διαπιστώνει κανείς στη σημερινή πραγματικότητα την απαξίωση αυτή στις πολιτικές επιλογές των κυβερνήσεων που εκφράζονται και υπηρετούνται συχνά και μέσω των τοπικών αυτοδιοικήσεων:
– Χάνονται δεκάδες ανθρώπινες ζωές σε σιδηροδρομικές γραμμές που ιδιωτικοποιήθηκαν και ποτέ δεν ελέγχθηκε η λειτουργία τους και όσοι το άφησαν να συμβεί δεν ανέλαβαν ποτέ τις ευθύνες τους.
– Πλημμυροπαθείς αφήνονται αβοήθητοι για εβδομάδες (μετά την καταστροφή) χωρίς ρεύμα, νερό και τροφή, εκτεθειμένοι σε λοιμώδη νοσήματα από τη σήψη πτωμάτων ζώων, χωρίς οργανωμένο σχέδιο διάσωσης, αν και θα έπρεπε να έχουν προστατευτεί με αντιπλημμυρικά έργα στην περιοχή τους (πριν την καταστροφή). Αυτά όμως τα έργα «δεν προβλέπονται» στο μοίρασμα των δαπανών.
– Τα περισσότερα σχολεία της χώρας δεν έχουν αντισεισμική προστασία, θέτοντας σε κίνδυνο τις ζωές μικρών παιδιών σε περίπτωση σεισμού.
– Η Υγεία, που αποτελεί ύψιστο κοινωνικό αγαθό και δικαίωμα, εσκεμμένα εγκαταλείπεται από την κρατική μέριμνα με σκοπό την ιδιωτικοποίηση και τη μετατροπή της σε αγαθό προς πώληση. Η πρόσβαση σε δωρεάν υπηρεσίες υγείας γίνεται όλο και δυσκολότερη για όσους δεν έχουν να πληρώσουν σε Ιδιωτικά Κέντρα με την υποβάθμιση και υποχρηματοδότηση των Νοσοκομείων.
– Και πολλά, πολλά άλλα παραδείγματα…
Σε αυτή λοιπόν τη λογική, η πρόνοια για εξυπηρέτηση των αναγκών των ιδιαιτέρως ευάλωτων ομάδων της κοινωνίας, όπως τα άτομα με αναπηρία (ΑΜΕΑ), θεωρείται «πολυτέλεια».
Δεν μας εκπλήσσει πια (δυστυχώς) που:
Οι καρκινοπαθείς τελικού σταδίου, με μικρό προσδόκιμο επιβίωσης, δεν θα δικαιούνται πλέον θεραπεία, γιατί δεν πληρούν τα κριτήρια κόστους-οφέλους και θεωρείται από την κυβέρνηση ότι αποτελούν μόνο οικονομική επιβάρυνση στο κράτος.
Τα παιδιά με μαθησιακές ή άλλες δυσκολίες δεν χρειάζονται (κατά την κυβέρνηση) προσωπικό ειδικό παιδαγωγό για παράλληλη στήριξη στο σχολείο και μπορούν να τον έχουν κατά ομάδες ακόμα κι αν βρίσκονται σε διαφορετικά σχολεία, γιατί αυτό μειώνει το κόστος. Ούτε λόγος για την υποστήριξή τους εκτός σχολείου, που εννοείται την επιβαρύνεται (αν μπορεί) εξ ολοκλήρου ο γονιός.
Οι άνθρωποι με αναπηρία δεν έχουν καμία κρατική παροχή σε ειδική εκπαίδευση-απασχόληση ή σε έργα για την προστασία τους και προς διευκόλυνση της καθημερινότητάς τους (διαμόρφωση πεζοδρομίων, δημόσιων κτιρίων, κτλ.). Αυτά από άποψη χρηματοδότησης κρίνονται ως έργα «μη επιλέξιμα», γιατί δεν έχουν κέρδος, όπως και όλα τα παραπάνω.
Η λογική αυτή μάλιστα, που κοστολογεί τα πάντα, τείνει να παρουσιάζεται ως δεδομένη και ως η «κοινή λογική» στη σημερινή κοινωνία, γεγονός εξαιρετικά επικίνδυνο για το μέλλον της. Αποπροσανατολίζει από το κέντρο βάρους της που πρέπει να είναι ένα και μόνο: ο άνθρωπος.
Στο πλαίσιο αυτό λαμβάνονται οι αποφάσεις ακόμα και στα τοπικά συμβούλια Δήμων και Περιφέρειας, όπου είναι γνωστές και ξεκάθαρες οι ανάγκες των πολιτών, αλλά επικρατούν οι αντιλαϊκές πολιτικές των εκάστοτε κυβερνήσεων και της Ευρωπαϊκής Ένωσης προς εξυπηρέτηση των συμφερόντων Μεγαλοεπιχειρηματιών.
Γιατί λοιπόν Λαϊκή Συσπείρωση;
Γιατί εμείς δεν αμφιβάλλουμε για το τι είναι «επιλέξιμο»: Είναι μόνο ότι εξυπηρετεί τις ανάγκες των πολλών, ιδίως των ευάλωτων κοινωνικών ομάδων, και όχι τα κέρδη και τα συμφέροντα των λίγων. Για να επιτελεί και η κοινωνία το σκοπό και την ανάγκη που τη δημιούργησε: Την ασφάλεια και ευημερία όλων των μελών της.
Γιατί υπηρετεί την άλλη επιλογή, που αρνείται τις αντιλαϊκές αποφάσεις, αντιπροτείνοντας μέτρα και έργα για την προστασία και τη βελτίωση της ζωής των πολιτών.
Χωρίς δεσμεύσεις σε οικονομικά συμφέροντα, αγωνιζόμαστε σε επίπεδο δήμων και περιφέρειας, αλλά και δίπλα στο λαό και τους αγώνες του, για να μπαίνουν οι ανάγκες και οι ζωές των πολλών πάνω από τα κέρδη των λίγων.
* Η Πελαγία Νεονάκη είναι παιδίατρος Ε.Σ.Υ. Γενικό Νοσοκομείο Ρεθύμνου, υποψήφια περιφερειακή σύμβουλος με την Λαϊκή Συσπείρωση
