Εκείνο που θυμάμαι από την Κάλυμνο είναι η σύμπνοια των ανθρώπων της, των ψαράδων, των δυτών, των ναυτικών. Αυτός ο κόσμος είχε σύμπνοια. Είχαν κάτι δυσεύρητο σε άλλα μέρη. Τα καλοκαιρινά βράδια στους δρόμους των αρωμάτων αποσπέριζαν.
Δεν καταλαβαίνω γιατί απέφευγα την αργολογία. Πίστευα ότι πρέπει να υπάρχει κάτι σπουδαίο για να μιλάς. Κι όμως έκανα λάθος. Θυμάμαι κάποτε που είδα μια ταινία του Φερνατέλ. Ο Γάλλος κωμικός έκανε λαθρεμπόριο ποδηλάτων σε μια ιταλική πόλη.
Μετέφερε διάφορα ευτελούς αξίας αντικείμενα, ανεπίδεκτα φορολογικής εκτίμησης και το τελωνείο τον άφηνε να περνάει ανενόχλητος.
Στην πραγματικότητα το λαθρεμπόριο του μεγάλου κωμικού δε γινόταν με τα ευτελή αντικείμενα, αλλά με το μέσον, με το οποίο τα μετέφερε.
Αυτό μ’ έδωσε να καταλάβω ότι ήταν βλακεία μου, που αποζητούσα την επικοινωνία με σπουδαία πράγματα. Διότι το σπουδαίο στην επικοινωνία δεν είναι τα μεταφερόμενα, αλλά η επικοινωνία.
Δεν είναι σπουδαίο να μιλάμε για φιλοσοφία ή για θρησκεία ή για οικονομία. Σπουδαίο είναι ότι μιλάμε. Και για να μιλάμε θέλουμε σύμπνοια, την οποία κατέστρεψε η τηλεόραση.
Κι αν ο αέρας φυσά
Οι ποιητές δε μας μεταδίδουν σκέψεις. Μας μεταδίδουν ζωή. Αυτό εννοούσε ο Ηρόδοτος, ο Αββάς Δωρόθεος με τα ασκητικά του, ο Παπαδιαμάντης, που έλεγε ότι «τα πράγματα είναι ο καλύτερος οιωνός, ο Καβάφης που έλεγε, το θέμα μου είναι ο εαυτός μου, και όλοι που είναι υπέρ της αυτοβιογραφικής γραφής. Οι ποιητές ποιούν. Το ίδιο έκανε κατ’ εξοχήν ο Προφητάναξ Δαβίδ. που έλεγε «άσατε τω Θεώ άσμα καινόν». (Ψάλατε στο Θεό ένα καινούριο ψαλμό). Η ποίηση προέρχεται από το ρήμα «ποιώ».
«Κι αν ο αέρας φυσά, δε μας δροσίζει
Ο ίσκιος μένει στενός
κάτω απ΄ τα κυπαρίσσια
κι όλο τριγύρω
ανηφόρι στα βουνά.
Μας βαραίνουν οι φίλοι,
μας βαραίνουν οι φίλοι,
που δεν ξέρουν πια
πως να πεθάνουν.
Ο Σεφέρης δε μας μεταδίδει σκέψεις. Μας μεταδίδει ζωή που μόνο με τη ζωή μας την εννοούμε. Η εμπειρία μεταδίδεται από εμπειρία σε εμπειρία. Η γνώση είναι ενθύμηση, είναι βίωμα, έλεγε ο Πλάτων. «Μουσικήν ποίει και εργάζου». Η σύγχρονη κοινωνία όχι μόνο δεν ποιεί μουσικήν, δε δίνει εργασία στα παιδιά της. Τα σπρώχνει στα όνειρα και στην παθητικότητα. Αυτό έλεγαν τα παιδιά των λουλουδιών. Ο κόσμος τραβάει το δρόμο του και το χορτάρι φυτρώνει μοναχό του. Και τα παιδιά του Παρισιού είχαν ως σύνθημά τους τη φράση». Αφού δεν έχουμε ελπίδα, ας κάψουμε το καλύβι μας».
Πρέπει να ρωτάμε τους πολιτικούς μας. Να μην τους αφήνουμε να εφησυχάζουν και να εφησυχάζουμε κι εμείς μαζί τους. Να ρωτάμε, τί κάνατε σήμερα για την ανεργία των νέων. Οι αρχαίοι δεν έκαναν τίποτα για τη δουλεία και η δουλεία κατέστρεψε και εξαφάνισε τις κοινωνίες τους.
mlvardospot.blogspot.cocm
