Φανταστείτε την παρακάτω σκηνή. Στην παραλία, καλοκαίρι έρχεται, μια ομάδα αγοριών των τελευταίων τάξεων του δημοτικού παίζει μπάλα. Στα περισσότερα αγόρια αρέσει το ποδόσφαιρο. Ρωτήστε όποιον ή όποια εκπαιδευτικό θέλετε. Τίποτε το ασυνήθιστο λοιπόν με την εικόνα.
Απολαμβάνει ξένοιαστα η παρέα μας τη δροσιά της θάλασσας και τη χαρά του παιχνιδιού. Βουτιές, νερά, τρέξιμο, φωνές, κλωτσιές και ξαφνικά μπαίνει το πολυπόθητο γκολ. Ο ενθουσιασμός απογειώνει τους νικητές. Αγκαλιάζονται, σπρώχνονται, γελάνε, αστειεύονται, χτυπάνε τα χέρια τους θριαμβευτικά. Μερικά από τα παιδιά χτυπούν με το στήθος τους το στήθος των συμπαικτών τους. Στη συνέχεια, σηκώνουν ψηλά τον σκόρερ, για ένα σύντομο γύρο του θριάμβου και αυτός με τη σειρά του μοιράζει χαμόγελα, αγκαλιές και φιλιά!
Ξαφνικά ακούγονται έντονες φωνές από την παραλία. Κάποιοι ενήλικες που παρακολουθούν τρέχουν βιαστικά προς το μέρος των παιδιών. Φαίνονται θυμωμένοι… έως και έξαλλοι! Σταματούν το παιχνίδι και αρχίζουν να επιπλήττουν τους γονείς των παιδιών που και αυτοί βρίσκονται κάπου εκεί… Ντροπή σας! Σταματήστε τα παιδιά σας αμέσως! Σχεδόν γυμνά, (τα παιδιά φοράνε μαγιό) τα αφήνετε να αγκαλιάζονται και χαριεντίζονται με αυτό τον τρόπο! Τι θα λέει ο κόσμος που τα βλέπει! Πώς τολμάτε να σκανδαλίζετε τους λουόμενους; Και τα άλλα παιδιά που βλέπουν, μήπως θέλουν να κάνουν εμετό; Ξέρετε ότι τέτοιες σκηνές αποτελούν παιδική πορνογραφία και δίνετε τροφή και χαρά σε κάθε παιδόφιλο;
Η φανταστική σκηνή τελειώνει σε αυτό το σημείο. Στην πραγματικότητα κάποιες από τις παραπάνω φράσεις, ιδιαίτερα την τελευταία, δανείστηκα από την επίσημη ανακοίνωση πολιτικού συνδυασμού που διεκδικεί την είσοδο στη βουλή, αναφορικά με την προβολή σε σχολική τάξη της βραβευμένης ταινίας μικρού μήκους «Αγόρια στο ντουζ». Ο σάλος που έχει σηκώσει το εξώδικο δύο γονέων και η προσπάθεια εκμετάλλευσης του όλου θέματος δε θα κοπάσει γρήγορα γιατί δίνει τροφή σε ολοκληρωτικές και αντιδημοκρατικές προσπάθειες ελέγχου της κοινωνίας καμουφλαρισμένες με λάβαρα υπεράσπισης των παιδιών. Ας σημειώσουμε εδώ ότι ελάχιστοι από αυτούς που τοποθετήθηκαν έχουν δει την ταινία για την οποία γράφουν λογύδρια επί λογυδρίων. Και όλα πάλι γυρνούν και αφορούν την ανθρώπινη σεξουαλικότητα, τις διαπροσωπικές σχέσεις και πώς μαθαίνουμε για αυτά, δηλαδή για τη σεξουαλική αγωγή.
Συχνά μιλάω σε γονείς για το περιεχόμενο και τον ρόλο της σεξουαλικής εκπαίδευσης. Είναι ένα θέμα που τους ενδιαφέρει και δικαίως. Τα παιδιά μας μεγαλώνουν στην κοινωνία και όχι σε μια γυάλα. Σε αυτές τις κουβέντες, ένα από τα πράγματα που τονίζω από την αρχή είναι ότι δεν πρέπει οι ενήλικες να ερμηνεύουμε συμπεριφορές των παιδιών που αφορούν το σώμα τους και τις σχέσεις με τα δικά μας μάτια. Η ενήλικη εμπειρία είναι εκ των πραγμάτων τελείως διαφορετική από την εμπειρία των παιδιών και έτσι τα συμπεράσματα που θα βγάλουμε είναι εσφαλμένα. Ελπίζω αυτό να είναι κατανοητό. Ας αφήσουμε λοιπόν τα παιδιά να είναι παιδιά.
Παράλληλα, ας μας απασχολήσει ποιοι αντιλαμβάνονται το παιδικό παιχνίδι ως σεξουαλικό. Τι μπορεί να συμβαίνει στο μυαλό των ανθρώπων της φανταστικής μας ιστορίας όταν βλέπουν αγόρια να πανηγυρίζουν, να φιλιούνται και να αγκαλιάζονται; Ας αναρωτηθούμε ποια ακριβώς «κανονικότητα» ονειρεύονται! Στη ζωή η ποικιλομορφία είναι η φυσική τάξη, για σκεφτείτε το λίγο!
* Η Μαργαρίτα Γερούκη PhD είναι εκπαιδευτικός, μέλος της Επιστημονικής Επιτροπής για τη Σεξουαλική Εκπαίδευση – Παγκόσμια Ένωση Σεξουαλικής Υγείας
